Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.

Seeking to love สืบค้น หารัก มัดใจนายสุดหล่อ บทที่ 9

Go down

Seeking to love สืบค้น หารัก มัดใจนายสุดหล่อ บทที่ 9 Empty Seeking to love สืบค้น หารัก มัดใจนายสุดหล่อ บทที่ 9

ตั้งหัวข้อ  RenMiD Thu Apr 08 2010, 17:04

9

หลังจากวันนั้น ชีวิตฉันก็เหมือนเดิมทุกวัน ไปกลับบ้าน โรงเรียน เรียนพิเศษกับอีตายูโร และสืบข้อมูลไปด้วยในตัว อีตายูโรก็ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากทุกวันหมอนี่ก็ยังคงกวนประสาทหลอกด่าฉันได้ตลอดทุกวัน จนเหมือนเรื่องปกติสำหรับฉันไปซะแล้ว
23.50 น.
คืนนี้เป็นคืนวันศุกร์ เป็นอีกคืนที่เงียบสงบ ไม่ค่อยต่างจากทุกคืนซะเท่าไหร่ วันนี้พี่คุกกี้บอกจะไปเดทกับไอ้บ้าแชมป์ ก็เลยหายไปตั้งแต่ตอนห้าโมงเย็น ส่วนแม่ก็นอนอยู่ในห้องของตัวเอง ฉันนอนพลิกตัวไปมาอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่บนเตียงเงียบๆ จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ที่ฉันตั้งเป็นระบบสั่นไว้ สั่นดัง ครืดๆ
ครืด ~
ฉันคว้าโทรศัพท์มือถือมากดดู เบอร์ที่โชว์ในจอโทรศัพท์ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน อีตายูโรนั้นเอง ไม่รู้มีอะไรถึงได้โทรมาดึกดื่นปานนี้ =_=^
(กว่าจะรับช้าจังนะยัยขนมเน่า -_-^ นี่เธอยังไม่นอนอีกหรือไง)
“ถ้านอนแล้วจะรับโทรศัพท์นายได้ไงละ -_-^ นายมีอะไรก็ว่ามาเร็วๆเลย ฉันก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน”
(อืม ก็ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่จะโทรมาบอกเธอว่า พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปสอนเธอที่บ้าน เพราะวันจันทร์ฉันไม่ว่าง)
“O_O พรุ่งนี้งั้นออ T^T วันหยุดของฉันน้า~”
(เธอมีสิทธิบ่นด้วยหรือไง ฉันโทรมาบอกเธอแค่นี้แหละ รีบไปนอนได้แล้วยัยขนมเน่า)
ฉันยังไม่ได้พูดอะไรต่อ หมอนั้นก็ตัดสายไปดื้อๆ ไหนๆก็ไหนๆแหละ ฉันนอนเลยดีกว่า พอคิดได้ดังนั้นฉันเลยปิดไฟและล้มตัวลงนอน ไม่นานนักฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
…………
‘ก๊อกๆๆ’
ฉันลืมตาขึ้นมาปรือๆ เพราะเสียงคนเคาะประตู ฉันขยี้ขี้ตาที่ติดอยู่เล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตู
“อ้าว แม่มีอะไรหรอค่ะ”
แม่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน หลังจากที่ฉันเปิดประตู สีหน้าของแม่ดูเคร่งเครียดจนเห็นได้ชัด แม่เป็นอะไรหว่า
“คุกกี้โทรมาหาลูกบ้างหรือเปล่า”
“ไม่นิค่ะ มีอะไรรึเปล่าค่ะแม่”
“ก็นี่มันตี 2 แล้ว คุกกี้ยังไม่กลับบ้านเลย”
“O_O ยังไม่กลับอีกหรอค่ะ ทุกทีพี่ไม่เคยกลับบ้านดึกขนาดนี้นิน่า”
“ใช่ เนี่ยแม่โทรเท่าไหร่ก็ไม่รับ”
“คงไม่มีอะไรหรอกมั้งค่ะ บราวว่าแม่ใจเย็นๆก่อนดีกว่า”
“.........”
แม่ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ยืนทำหน้าเครียด ร้อนใจจนฉันอดเป็นห่วงแม่ไม่ได้
“เอางี้นะค่ะ แม่กลับไปนอนก่อนนะค่ะ เดียวบราวจะลองโทรถามพวกเพื่อนพี่คุกกี้เอง บางทีพี่เขาอาจจะอยู่กับเพื่อน หรือไม่ก็พี่แชมป์ก็ได้”
แม่ลังเลอยู่นิดหน่อย แต่ก็พยักหน้ารับและเดินกลับเข้าห้องไป เฮ้อ พี่คุกกี้ นะ พี่คุกกี้หาเรื่องให้ฉันกับแม่กลุ้มจนได้ ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไล่เบอร์ไอ้บ้าแชมป์ก่อนเป็นคนแรกทันที
ตืด~
(ขอโทษค่ะ ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้......)
เสียงอัตโนมัติตอบกลับมาในเวลาไม่นาน แทนที่จะเป็นเสียงตอบกลับของไอ้บ้าแชมป์ ฉันโทรไปหาไอ้บ้าแชมป์อีกประมาณ 4-5 รอบ แต่ไอ้บ้านั้นก็ไม่ยอมรับ ในเมื่อไอ้บ้าแชมป์ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ฉันจึงเปลี่ยนใจมากดเบอร์โทรหาพี่ฟาน เพื่อนสนิทคนหนึ่งของพี่คุกกี้
ตืด~
(ฮาลลลลโหลลลล)
“ฮัลโหล พี่ฟานค่ะ นี่บราวเองนะค่ะ”
(หืม บราวหรอ โทรมามีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ นี่มันดึกแล้วนะ)
“คือ พี่คุกกี้ยังไม่กลับบ้านเลยนะค่ะ พี่ฟานพอรู้บ้างไหมค่ะ ว่าพี่คุกกี้ไปไหน”
(ก็เห็นคุกกี้บอกว่าไปเดทกับแชมป์นิ)
“แต่บราวโทรไปหาพี่แชมป์แล้วนะค่ะ ไม่เห็นเขารับสายเลย พี่คุกกี้เองก็ไม่รับโทรศัพท์ด้วย”
(พี่ว่าบราวใจเย็นก่อนดีกว่า บางทีคุกกี้อาจจะค้างที่บ้านแชมป์ก็ได้)
“ถ้าเป็นอย่างงั้นก็ดีสิค่ะ บราวกับแม่จะได้ไม่เป็นห่วง”
(วันนี้มันดึกแล้ว พี่ว่าบราวไปนอนก่อนดีกว่านะ เดียวพรุ่งนี้แชมป์ก็มาส่งคุกกี้ที่บ้านเองแหละ)
“งั้นหรอค่ะ งั้นบราวไม่กวนพี่ฟานแล้วละค่ะ ขอโทษนะค่ะที่โทรมารบกวน”
(จร้าๆ งั้นแค่นี้น่ะ)
พี่ฟานวางสายไปแล้ว ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หวังว่าพี่คุกกี้จะไปค้างบ้านแชมป์ และก็ภาวนาว่าไอ้บ้าแชมป์จะไม่ทำอะไรพี่คุกกี้ ฉันวางโทรศัพท์ลงบนหัวเตียง ก่อนจะค่อยๆล้มตัวลงนอน แต่กว่าฉันจะหลับได้ ก็ใช้เวลามากพอสมควรเลยทีเดียว

แสงแดดยามสายสอดส่องผ่านกระจกเข้ามายังห้องนอนของฉัน ฉันค่อยๆรีตาขึ้นเพราะความแสบตาเล็กน้อย ฉันลุกขึ้นนั่งอย่างมึนๆ หันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าตอนนี้เข้าเวลาสิบโมงกว่าแล้ว ฉันลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ แต่ยังไม่อาบน้ำ พอจัดการหวีผมทำอะไรเสร็จฉันก็เปิดประตูเดินลงมาข้างล่าง ข้างล่างมีแต่ความเงียบสงัดมีเศษกระดาษวางอยู่บนโต๊ะกินข้าว ฉันหยิบเศษกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน ข้างในเศษกระดาษก็ไม่ได้มีเนื้อความอะไรมากมาย เพราะมันเป็นเศษกระดาษของแม่ ที่จะเขียนทิ้งไว้ทุกครั้งในวันที่ฉันหรือพี่อยู่บ้าน แต่แม่ออกไปทำงานข้างนอก เนื้อความในกระดาษก็แค่เขียนบอกว่าแม่ทำกับข้าวไว้ในตู้ แต่วันนี้แม่ได้เขียนอะไรเพิ่มเติมเอาไว้ ว่าให้ฉันอยู่บ้านคอยพี่คุกกี้กลับมาบ้าน
ฉันเก็บเศษกระดาษและเดินไปเอากับข้าวในตู้มากิน ในขณะที่ฉันกำลังนั่งกินข้าวพร้อมกับดูทีวีอยู่นั้น เสียงกริ่งที่อยู่หน้าบ้านก็ดังขึ้น ฉันละสายตาจากทีวีลุกขึ้นเดินไปดูหน้าบ้าน ว่าใครกันที่มากดกริ่งอยู่หน้าบ้าน
เมื่อฉันเดินออกมาหน้าบ้านก็พบกับรถสปอร์ตสีบลอนด์เงินคันหนึ่งจอดอยู่ ข้างๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้วยเช่นกัน
“ช่วยเปิดประตูให้หน่อยจะได้ไหมครับ”
เสียงทุ้มต่ำกล่าวขึ้น ฉันที่ยืนงงๆอยู่ ก็เดินไปเปิดประตูให้ตามระเบียบ มันเลยทำให้ฉันได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นชัดๆ ผมสีน้ำตาลเข้มซอยยาวประบ่า ดวงตาสีเขียวดูแปลกตากับหน้าที่ดูเรียวสวย จมูกโด่งเป็นสัน หน้าหวานๆนั้นอีก ดูยังไงก็สวยจนผู้หญิงต้องอาย ให้ตายเหอะทำไมผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันคนนี้ถึงได้หน้าตาสวยกว่าผู้หญิงอีกละ >.< นี่ดีนะที่เขาหุ่นแมนตัวสูงแบบผู้ชาย ไม่งั้นฉันคงคิดว่าเขาเป็นนางแบบดีๆนี่แหละ จะว่าไปถ้าแต่งหญิงก็คงจะสวยไม่เบาเหมือนกันแฮะ >///<
“เอ่อ...มีธุระอะไรหรือเปล่าค่ะ”
“ที่นี่ใช่บ้านของคุกกี้หรือเปล่าครับ”
“ใช่ค่ะ แต่พี่คุกกี้ไม่อยู่บ้านหรอกค่ะ คุณมีอะไรหรือเปล่า”
“คือผมพาคุกกี้มาส่งนะครับ ^-^”
“อะไรนะค่ะ มาส่งงั้นหรอ O_O”
ทำอย่างกับlส่งพิซซ่าเลยแหะ =_=^
“ครับ พอดีว่าเมื่อวานเขาเมาแล้วหลับที่ร้านของผม ผมเลยพามาส่ง”
“เอ่อ...งั้นก็เชิญเลยค่ะ O_O”
นายหน้าหวานเดินอ้อมไปประตูด้านข้างคนขับ ก่อนจะอุ้มพี่คุกกี้ที่ยังหลับอยู่ออกมา
“พี่คุกกี้เป็นอะไรหรอค่ะ”
“ไม่เป็นไรมากหรอก แค่เมาค้างนะ”
ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ นายหน้าหวานอุ้มพี่คุกกี้นำฉันเข้ามาในบ้าน ก่อนที่ฉันจะบอกห้องของพี่คุกกี้ เขาเลยอุ้มพี่คุกกี้มาส่งที่ห้อง
“เธอยังเมาค้างอยู่ ยังไงก็ให้เธอนอนพักไปก่อนละกัน”
“ค่ะ ต้องขอบคุณมากเลยนะค่ะ ที่พาพี่คุกกี้มาส่ง”
“หึ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่เธอคือน้องสาวของยัยนี่หรอ”
นายหน้าหวานโน้มตัวสูงๆของเขาลงมาจ้องหน้าฉันสลับกับพี่คุกกี้ อ๊ายยย ผู้ชายอะไรหน้าตาดีชะมัดเลยอ่า >.<
“อือ - /// -”
“หึๆ ไม่เห็นต้องเขินอะไรขนาดนั้นเลย เธอนี่น่ารักดีน่ะ ไม่เห็นเหมือนยัยนี่เลย ^^”
นายหน้าหวานยิ้มหวานพลางเอามือลูบหัวฉัน เล่นเอาใจฉันเต้นโครม ครามเลย >///<
“แต่ว่า....ทีหลังควรใส่เสื้อผ้าให้มิดชิดหน่อยนะ เสื้อนอนมันบางมากเลยรู้เปล่า ^-^”
นายหน้าหวานเปลี่ยนจากลูบหัวมาดีดหน้าผากฉันเบาๆ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมายืนขำอยู่คนเดียว ฉันรีบก้มมองเสื้อนอนของตัวเอง เสื้อยืดสีขาวที่ฉันชอบใส่นอนมันเป็นผ้าบางๆอยู่แล้ว งั้นอย่างงี้เขาก็เห็นเสื้อในฉันแล้วนะสิ TOT
“ไม่ต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นหรอก ผมไม่บอกใครหรอก ^^”
“จริงนะ TOT”
“อือ แน่นอน แต่ว่าผมจะกลับแล้ว ช่วยไปปิดประตูบ้านทีนะ”
ฉันพยักหน้ารับและเดินนำนายหน้าหวานออกมานอกบ้าน
“ปิดประตูแล้วไปเปลี่ยนเสื้อซะละ เดียวใครเขามาเห็นมันจะไม่ดี ^^”
“อือ ยังไงก็ขอบคุณมากนะค่ะ ที่พาพี่คุกกี้มาส่ง”
“งั้นไว้เราค่อยเจอกันใหม่นะ”
นายหน้าหวานขับรถออกไปแล้ว อยากรู้จริงๆ ว่าพี่คุกกี้รู้จักคนหน้าตาดีขนาดนี้ได้ยังไง แต่ที่จริงมันก็ไม่แปลกหรอกมั้งก็พี่คุกกี้ออกจะสวยขนาดนั้นนิน่า
ในขณะที่ฉันกำลังยืนคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น รถจากัวล์สีดำก็แล่นเข้ามาจอดตรงหน้าประตูบ้าน คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารถใคร ก็รถของอีตายูโรนั้นแหละ -_-^
เมื่อฉันเห็นอีตายูโรกำลังจะลงจากรถ ฉันก็ตัดสินใจเปิดประตูบ้านทันที ก่อนที่หมอนี่จะลงมาโวยวายใส่ฉัน =_=^
“อ้าว ทำไมถึงเปิดเร็วจังละยัยขนมเน่า”
วันนี้อีตายูโรอยู่ในชุดไปรเวทธรรมดา ซึ่งฉันเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก เพราะหมอนี่วันๆเอาแต่ใส่ชุดทำงาน จะว่าไปมองแล้วก็เท่ไปอีกแบบเหมือนกันแฮะ ><
“พอดีฉันเดินมาส่งแขกเมื่อกี้ ก่อนที่นายจะมาแปปเดียวเอง”
“แล้ว....เธอใส่เสื้อแบบนี้คุยกับแขกหรือไง -_-^”
อีตายูโรเลื่อนสายตาของมองหัวฉันจรดเท้า อ๊ากกกกก ไอ้บ้าหัวทอง นายกล้าดียังไงมาทะลึ่งมองฉันแบบนี้ TOT
“ฉันเพิ่งตื่นนอนยะ ว่าแต่นายจะมองทำไมไม่ทราบ T^T”
ให้ตายเหอะ ทำไมวันนี้ฉันต้องถูกผู้ชายมองยกทรงด้วยละ ฮือ ฮือ อยากเอาหน้ามุดดินหนีซะตอนนี้เลยง่า TOT
“ฉันไม่ได้อยากมองคนไม่มีหน้าอกอย่างเธอซะหน่อย รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย เดียวฉันปิดประตูบ้านเอง -_-^”
“TOT นายหาว่าหน้าอกฉันแบนเป็นไม้กระดานงั้นออ”
“ทำไมเธอถึงชอบถามว่าฉันว่าเธออยู่เรื่อยเลย ดูไม่ออกหรือไงว่าฉันว่าใคร -_-^”
“ฉันไม่คุยกับนายแล้ว”
ฉันเดินปึงปังเข้าบ้าน พร้อมกับตรงไปอาบน้ำทันที ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียดนายจริงๆเลย อีตาหัวทองบ้า T-T
ฉันอาบน้ำอย่างช้าๆ เพราะอยากจะแกล้งให้อีตายูโรนั่งรอนานๆ และหลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉันก็เดินลงมาข้างล่าง ว่าแต่อีตายูโรหายไปไหนเนี่ย (= ) (= =) ( =) ฉันหันซ้ายหันขวาเดินดูรอบๆบ้านก็ไม่เห็นอีตายูโรจะนั่งอยู่เลยสักนิด หมอนี่หายไปไหนหว่า ฉันจึงเดินไปดูที่หน้าบ้านว่ามีรถจอดอยู่รึเปล่า แต่รถก็ยังคงจอดอยู่ที่เดิมไม่ได้หายไปไหนเลย
ฉันตัดสินใจเดินขึ้นไปข้างบนอีกครั้ง และในขณะที่ฉันกำลังจะเดินผ่านห้องพี่คุกกี้นั้นเอง ฉันก็ได้เห็นว่า ประตูห้องพี่คุกกี้เปิดแง้มไว้อยู่ เอ๋! ฉันจำได้ว่าตอนแรกฉันปิดประตูห้องสนิทแล้วนิน่า ฉันค่อยๆนั่งยองๆแล้วมองลอดผ่านช่องประตูเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ
ภาพที่ฉันเห็น คือภาพที่อีตายูโรนั่งอยู่ข้างๆเตียงของพี่คุกกี้ พี่คุกกี้ที่ฉันไม่แน่ใจว่าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กำลังนอนมองอีตายูโรที่นั่งอยู่ใกล้ๆ อีตายูโรกำลังเช็ดตัวให้กับพี่คุกกี้พร้อมกับลูบหัวพี่คุกกี้เบาๆ ฉันมองภาพที่อยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันเหมือนกับว่าหัวใจฉันถูกกระตุกไปวูบหนึ่ง เพราะอะไรกัน แล้วทำไมอยู่ๆอีตายูโรถึงมานั่งดูแลพี่คุกกี้อยู่ตรงนี้ แล้วฉันควรจะเข้าไปข้างในดีไหม หรือว่าจะปล่อยให้เขาอยู่กันสองคน ดี เพราะบางทีที่พี่คุกกี้ต้องเมาค้างอยู่อย่างนี้ อาจจะเป็นเพราะไอ้บ้าแชมป์ก็ได้ บางทีพี่คุกกี้อาจจะต้องการคนมาดูแล ฉันรู้ดีว่าหัวใจของพี่คุกกี้เหงามานานแค่ไหน ฉันตัดสินใจดันประตูปิดเบาๆ และหวังว่าจะไม่มีใครได้ยิน ฉันค่อยเดินลงมาข้างล่าง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา เพื่อนั่งรอจนกว่าอาจารย์จะลงมา และเพื่อที่จะเรียนให้มันผ่านไปเร็วๆ ฉันอยากให้วันนี้ เป็นวันที่เวลาผ่านไปเร็วๆจัง
RenMiD
RenMiD

จำนวนข้อความ : 19
Join date : 29/03/2010
Age : 29

ขึ้นไปข้างบน Go down

ขึ้นไปข้างบน

- Similar topics

 
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ