Seeking to love สืบค้น หารัก มัดใจนายสุดหล่อ บทที่ 5

[RenMiD]

5

หลังจากที่พี่คุกกี้คุยตกลงกับอีตายูโรว่าจะให้เริ่มสอนเสริมฉันตั้งแต่วันนี้เสร็จ พี่สาวแสนสวยของฉันก็ขอตัวไปแต่งตัวออกข้างนอก โดยที่พี่แกไม่ลืมมองคาดโทษฉันเอาไว้ ‘เดียวฉันจะกลับมาจัดการกับเธอที่หลัง
^-^+’ ซึ่งฉันได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ TOT
“งั้นเดียวอาจารย์อยู่รอทานข้าวเย็นด้วยเลยละกันนะค่ะ” แม่พูด
“ออ ไม่เป็นไรครับ เดียวผมกลับไปทานที่บ้านก็ได้”
“แหม ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ ตอบแทนแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ”
อีตายูโรยิ้มให้แม่ แม่ยิ้มตอบกลับให้พวกเราสองคน ก่อนจะออกจากห้องไปเตรียมข้าวเย็น
“เธอไปเตรียมของมาเรียนได้แล้ว เดียวฉันจะไปเอาชีทแบบฝึกหัดในรถมาให้จะได้ไม่เสียเวลา”
“-^-“
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างงั้นเลย เธอผิดเองนะที่ไม่เชื่อฟังฉัน”
“คนอย่างนายให้ตายฉันก็ไม่อยากจะเชื่อฟังซักนิด -_-+”
อีตายูโรส่ายหน้าไปมาอย่างละอา ก่อนจะเดินออกจากห้องรับแขกไป โอ้ย!!! ทำไมชีวิต ม.ปลายปีสุดท้ายของฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ T^T ฉันขยี้หัวตัวเองไปมาจนแทบจะยุ่งเป็นรังนก แต่ถ้าคิดในแง่ดี อย่างน้อยฉันก็หาข้อมูลอีตานี่ได้ง่ายขึ้นละนะ (รึเปล่า) ถึงจะรู้ไม่กี่อย่างก็เถอะ แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่รู้อะไรเลย ฉันยันตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินไปเอาพวกเครื่องเขียนมาเตรียมเรียน
“กว่าจะมาได้ อู้หรือไง -_-^”
พอฉันเดินเข้ามาในห้องรับแขก ก็เห็นอีตายูโรนั่งรออยู่ก่อนแล้ว แต่ว่าไอ้ชีทปึกใหญ่ๆที่อยู่ข้างๆนั้นมันอะไรกัน แล้วทำไมฉันถึงมีลางสังหรณ์ไม่ดีแบบนี่ละ =[]=
“เปล่าอู้ยะ”
“งั้นก็มานั่งเร็วๆ จะได้เรียนซะที เธอนะทำเสียเวลามานานแล้วนะ”
ฉันเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับอีตายูโร หมอนั้นหยิบชีทปึกใหญ่ข้างๆที่ฉันเห็นเมื่อกี้ยื่นมาให้ตรงหน้าฉัน ฉันมองหน้าอีตานี่สลับกับชีทปึกใหญ่ในมือ
“อะไรอะ”
“ถือไป นี่คือชีททั้งหมดที่จะไว้เรียนพิเศษในตอนเย็นของเธอ”
“หมดนี่งั้นออ T^T”
“รับไปเถอะน่า ฉันไม่ได้จะให้เธอเรียนหมดนั้นภายในวันเดียวซะหน่อย”
ฉันยื่นมือไปรับชีทปึกใหญ่แบบปฏิเสธไม่ได้ อีตายูโรเริ่มสอนฉันทันทีที่ฉันรับชีทปึกใหญ่มาไว้ในมือ และดูเหมือนว่าฉันกับอีตานี่จะนั่งทะเลาะกันเสียมากกว่าที่จะเรียกว่าเรียน
“เฮ้ ตอบผิดอีกแล้ว ฉันบอกเธอแล้วไงว่าให้จำหลักการใช้ให้ดี ทำไมถึงยังจำไม่ได้อีกฮะ -_-^”
“ฉันจะไปจำได้ไง มันมีตั้งหลายตัวนะ T^T อีกอย่างฉันไม่ได้ฉลาดแบบนายซะหน่อย”
“เธอเนี่ยนะ”
อีตายูโรถอนหายเฮือกใหญ่ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอธิบายบทเรียนให้ฉันฟังอีกครั้ง
…….
“เธออยู่กันแค่ 3 คนงั้นออ”
จู่ๆ อีตายูโรที่เงียบไปพักใหญ่ก็ปลายตามองไปรอบๆห้องก่อนจะหยิบกรอบรูปที่มีรูปฉัน พี่และก็แม่ขึ้นมาดู อย่างพิจารณา
“อือ เราอยู่กันมา 3 คนนานแล้วแหละ ตั้งแต่พ่อหย่ากับแม่”
ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เพราะมันเป็นเรื่องปกติที่ไม่อาจบรรยายหรือพูดอะไรได้มาก แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธพ่อที่ทิ้งฉันกับพี่ไป เพราะฉันคิดว่ายังไงคนเราก็ต้องมีเหตุผลของตัวเองที่จะทำ
“....”
“นายไม่ต้องไปใส่ใจมันหรอก รีบเรียนให้มันจบๆเหอะ ฉันเบื่อหน้านายจะแย่แล้วนะ”
“ฉันขอโทษนะ ที่ถามเรื่องไม่เข้าเรื่องแบบนี้”
อีตายูโรลูบหัวฉันไปมาเบาๆ ฉันได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร อีตานี่ไม่ผิดซักหน่อยทำไมต้องขอโทษฉันละ แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกดีแบบแปลกๆด้วย
เรานั่งเรียนกันเงียบๆ เงียบผิดปกติเหมือนบรรยากาศที่แปลกไป ฉันมีความรู้สึกอึดอัดแบบบอกไม่ถูก ทำไมอีตานี่ถึงนั่งเงียบ ไม่เห็นกวนประสาทฉันแบบเมื่อกี้เลย
“นี่ ฉันหิวแล้วนะ พักกินข้าวก่อนเถอะนะ-o-“
“ไม่ได้ ทำตรงนี้ให้เสร็จก่อนสิ เธอไม่มีความอดทนเลยหรือไง”
“ก็คนมันหิวนิ”
“เหอะ ยัยหมูอ้วน กินเก่งแบบนี้นิเอง ถึงได้สวยสู้พี่ตัวเองไม่ได้”
“กรี๊ดดดด นี่นายว่าฉันไม่สวยงั้นออ TT^TT”
“ก็ได้ยินแล้วนิ จะให้พูดซ้ำทำไม”
“เออ ใช่สิ ก็ฉันไม่ได้สวยไม่ได้เรียนเก่งแบบพี่กี้นิ”
“งอนเป็นเด็กไปได้ ….เออ พักก่อนก็ได้ -_-^”
ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นยืนพลางบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องครัว โดยมีอีตายูโรเดินตามมาติดๆ

“อ้าวเลิกเรียนแล้วหรอลูก”
แม่ทักฉันทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในห้องครัว กลิ่นอาหารหอมๆที่อยู่บนโต๊ะกินข้าวชวนน้ำลายไหล จนฉันอดในไม่ได้ที่จะแอบจิกกิน -.,-
“เดียวเถอะ ทำอะไรน่าเกลียด ไม่เกรงใจอาจารย์เขาบ้างหรือไงฮะ”
แม่ตีมือฉันที่กำลังจะจิกกับข้าว เรียกเสียงหัวเราะแบบสะใจของอีตายูโรได้เป็นอย่างดี เออ หัวเราะเข้าไป
“ชิมนิดเดียวไม่ได้หรอ –o-“
“เสียมารยาท ต้องขอโทษอาจารย์ด้วยนะค่ะ ที่ยัยบราวเสียมารยาท”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แกยังเด็ก ^^”
“ใครเด็ก ฉันโตแล้วนะ –o-“
“นี่ ทำไมพูดจากับอาจารย์แบบนี้ฮะ -_-+”
แม่หยิกที่ต้นแขนฉันทีหนึ่ง เล่นเอาฉันหน้าเบ้ ก็มันเจ็บอะ TOT
หลังจากนั้นเราทานข้าวกัน 3 คน แม่กับอีตายูโรคุยกันพลางหัวเราะคริกครัก มีแต่ฉันที่เห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้ยังไงไม่รู้ หมอนี่มีดีอะไร ทำไมถึงมีแต่คนหลงเสน่ห์อีตานี่นักนะ
“คราวนี่ก็นั่งเรียนได้แล้ว อย่าเผลอหลับละ”
อีตายูโรกลับมานั่งตรงข้ามกับฉันหลังจากที่เรากินข้าวเย็นเสร็จ พลางหยิบแว่นตาของตัวเองออกมาเช็ด
“ไม่หลับหรอกน่า”
เราเริ่มบทเรียนที่ค้างไว้อีกครั้ง แต่ว่าทำไมหนังตาฉันมันจะปิดแล้วละ เข้าข่ายท้องอิ่มหนังตาหย่อนเลยยิ่งบวกกับแอร์ที่เปิดในห้องรับแขกแล้วมันน่านอนซะไม่มีเลยอ่า #O# ~
“เดียวนั่งทำแบบฝึกหัดตรงนี้ให้เสร็จละ จะได้เลิกซะที”
อีตายูโรชี้นิ้วมาที่แบบฝึกหัด ก่อนจะลุกขึ้นยืนไปกดโทรศัพท์เล่นตรงหน้าต่าง ฉันนั่งทำไปหาวไป หัวก็จะทิ่มกับโต๊ะให้ได้ โอ้ยยย ทำไมมันง่วงแบบนี้ ฉันสะบัดหน้าสองสามที เพื่อไล่อาการง่วงแต่มันก็ยังง่วงอยู่ดีอ่า #O# ~ และแล้วไม่นานเปลือกตาฉันก็ปิดลง ท่ามกลางความเงียบในห้องรับแขกที่มีฉันที่กำลังจะหลับ และอีตายูโรที่ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง

ชายหนุ่มผมสีทองสลวย ที่มีดวงตาเรียวสีดำภายใต้กรอบแว่นน่าค้นหา หรือที่รู้จักกันในนามยูโร หันกลับมามองร่างเล็กที่เงียบไปนานเกินจนน่าสงสัย และแล้วเขาก็ได้เห็น ร่างของนักเรียนสาวที่เมื่อยามเธอตื่นกลับดูแก่นแก้ว ที่เป็นคนเดียวที่กล้าเรียกเขาแบบห้วนๆและไม่เคยที่จะหยุดเถียงเขา กำลังนอนพิงอยู่บนโซฟา ใบหน้าตอนนอนของเธอช่างไร้เดียงสาและดูแตกต่างกลับเวลาตื่นเป็นอย่างมาก
“เฮ้อ หลับจนได้สินะ ยัยขนมเน่า”
ชายหนนุ่มส่ายหน้าอย่างละอา พลางนึกถึงคำพูดของนักเรียนสาวที่บอกเขาอยู่เมื่อครู่ว่าจะไม่หลับ ยูโรตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้เธอ เพื่อที่จะปลุกให้เธอตื่น แต่แล้วเขาก็ชักมือกลับ ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อสูทที่เขาใส่มาด้วยตอนจะเข้ามาในบ้านหลังนี้มาห่มให้เธอ
“อ้าว อาจารย์จะกลับแล้วหรอค่ะ”
เมื่อยูโรเปิดประตูออกมาจากห้องรับแขก เขาก็พบกับแม่ของบราวนี่ที่ยกถาดน้ำมาให้
“ออ ครับ”
“แล้วทำไมยัยบราวถึงไม่ออกมาส่งคุณละค่ะ ไม่ได้เรื่องเลยจริง จริ๊ง ลูกคนนี้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พอดีเธอคงเหนื่อยเลยเผลอหลับไป ผมเองก็ไม่อยากปลุก...เพราะเห็นเธอกำลังนอนสบายๆ ก็เลยกะว่าจะกลับเลย”
“แหม ต้องขอโทษอีกครั้งนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
ยูโรยิ้มให้กับแม่ของบราวนี่ หล่อนเองก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับอาจารย์หนุ่มและชื่นชมอาจารย์หนุ่มอยู่ในใจ
“คุณนี่เป็นอาจารย์ที่ดีจังเลยนะค่ะ นี่ถ้ามีอาจารย์ที่เอาใจใส่นักเรียนแบบคุณเยอะๆก็คงดี”
“ผมก็ไม่ได้ดีอะไรหรอกนะครับ”
ยูโรยิ้มให้กับแม่ของบราวนี่อีกครั้ง ก่อนจะเดินตามหลังแม่ของบราวนี่ที่เดินออกไปส่งหน้าบ้าน
“แผละ”
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย เพราะจู่ๆก็มีอะไรนิ่มเข้ามากระทบกับหน้าของฉัน ฉันขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะกวาดสายตาดูว่าไอ้ที่โดนหน้าฉันเมื้อกี้มันคืออะไร มันก็คือหมอนในห้องรับแขกนั้นเอง
“ตื่นได้แล้ว ยัยน้องรักจะนอนอยู่ตรงนี้จนเช้าเลยหรือไง”
เสียงพี่คุกกี้ทำให้ฉันถึงกับสะดุ้งโหยง พี่คุกกี้ยืนเท้าเอวมองฉันด้วยสีหน้าเซ็งๆ ทำไมฉันถึงมานอนอยู่ตรงนี้ละ จำได้ว่าหลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็นั่งเรียนกับอีตายูโรอยู่นินา
“พะ...พี่ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่อะ แล้วเมื่อกี้พี่เป็นคนปาหมอนใส่หน้าฉันออ”
“ก็เออนะสิ ไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใคร”
“แล้วนี่มันกี่โมงแล้วอ่า”
“5 ทุ่มแล้วยะ ยัยน้องขี้เซา”
“O_O 5 ทุ่มงั้นออ นี่ฉันนอนอยู่ตรงนี้นานขนาดนั้นเชียว”
“จะเสียงดังทำไมกัน -_-^”
“แล้วทำไมอีตานั้นถึงไม่ปลุกฉันละ”
“ทำไมเธอเรียกอาจารย์เขาห้วนๆแบบนั้น เขาเป็นอาจารย์เธอไม่ใช่หรือไง”
อ๊ากกกก ฉันลืมตัวพูดห้วนๆแบบนั้น ต่อหน้าพี่คุกกี้ไปได้ยังไงกัน TTOTT
“....”
“เอาเถอะ เห็นแม่บอกว่า เขาเห็นเธอหลับสบายเลยไม่ปลุก แต่ฉันเลยต้องมาลำบากปลุกเธอ ซะงั้น -_-^”
“แล้วนี่พี่เพิ่งกลับมาหรอ”
“อืม เพราะแชมป์เขาไม่ว่างฉันเลยลากเพื่อนไปร้องคาราโอเกะแทน พูดแล้วเซ็งชะมัด -_-+”
“มิน่า ถึงอารมณ์บูด –o-“
“เรื่องของฉันยะ เก็บข้าวของบนโต๊ะแล้วก็ไปนอนซะไป ฉันไม่อยากเอาเรื่องเธอแล้ววันนี้ -_-^”
เหมือนสวรรค์ทรงโปรดที่ทำให้พี่คุกกี้อารมณ์ไม่ดี ฉันเลยรอดจากการฟังเทศน์ไปได้หวุดหวิด ฉันจัดชีทปึกใหญ่เข้าด้วยกัน ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดแอร์ แต่แล้วก็มีบางสิ่งบางอย่างหล่นลงไปกองกับพื้น
ฉันก้มลงไปหยิบเจ้าสิ่งนั้นขึ้นมาดู
“เฮ้ย นี่มันเสื้อสูทนิ =[]=”
สงสัยจะต้องเป็นของอีตายูโรแน่เลย แล้วทำไมมันถึงมาอยู่กับฉันละ หรือว่าหมอนั้นเอามาห่มให้ฉันงั้นหรอ O///O ไม่ๆๆๆ นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย T^T
หลังจากนั้นฉันก็ขึ้นมาอาบน้ำบนห้อง และไม่ลืมที่จะเปิดคอมฯพิมพ์ข้อมูลของอีตายูโรคร่าวๆลงไปก่อนที่จะนอน แต่มันก็ไม่ได้เยอะอะไรเลย ได้แค่ชื่อกับเบอร์โทรเท่านั้นแหละ -_-^

วันนี้เป็นวันเสาร์ และก็เป็นวันที่ไอ้บ้าสกายนัด (บังคับ) ให้ฉันออกมาเดทเป็นเพื่อนมันกับยัยพีช ซึ่งฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าหมอนี่คิดอะไรอยู่ถึงได้ให้ฉันไปเดทเป็นเพื่อน อยากรู้จริงๆว่านิยายเรื่องไหนเขาให้เพื่อนไปเดทเป็นเพื่อน -_-^ (เรื่องนี้แหละ)
“มาช้าจังเลยอะ ปล่อยให้ฉันยืนรอตั้งนาน -_-^”
สกายบ่นอุบอิบทันที ที่ฉันมาถึงที่นัด ซึ่งมันก็คือห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพนั้นแหละ วันนี้ฉันยอมรับว่าหมอนี่หล่อมาก ไอ้บ้าสกายอยู่ในชุดไปรเวทธรรมดาแต่ดูทันสมัย จึงทำให้ตอนนี้หมอนี่เป็นจุดสนใจของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาในห้าง
“ฉันมาเป็นเพื่อนก็ดีแล้ว ยังจะบ่นอีก ว่าแต่ไหนอะยัยพีช -_-^”
“คงใกล้ถึงแล้วละมั้ง รออีกแปปหนึ่งละกัน”
“นั้น พูดถึงก็มาพอดี”
สกายชี้ไปที่ยัยพีชที่เดินยิ้มแฉ่งมาแต่ใกล้
“ขอโทษนะค่ะ ที่พีชมาช้าไปหน่อย”
“ครับ ไม่เป็นไร ไม่สายมากหรอก”
“อ้าว บราวมาทำอะไรที่นี่หรอ”
ยัยพีชเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าสกายพร้อมฉีกยิ้มกว้าง ทำเหมือนฉันไม่ได้มีตัวตนอยู่ในบริเวณนี้ ก่อนจะแกล้งหันมาทักทายฉันอย่างสนิทสนม
“สกายให้ฉันมาเดินเที่ยวเป็นเพื่อน”
“ทำไมละสกาย นี่เรามาเดทกันนะ ทำไมนายถึงต้องให้ยัยนี่มาด้วยละ T^T”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย บราวเป็นเพื่อนฉัน มันแปลกตรงไหนละ”
สกายตอบคำถามยัยพีชด้วยสีหน้าเรียบเฉย โดยไม่รู้เลยหรือไงว่านายกำลังจะทำยัยพีชไม่พอใจ
“ก็ได้ค่ะ ถ้าสกายพูดอย่างนั้นก็ตามใจ งั้นเราไปเที่ยวกันดีกว่าเนอะ”
ยัยพีชควงแขนสกายและเดินนำหน้าฉันไป สกายหันมามองฉันนิดหนึ่งและหันไปคุยสนุกสนานกับยัยพีช ฉันส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ นี่ฉันมาทำอะไรกันแน่ -_-^ แต่ก็ได้แค่เดินตามคู่รักนั้นไปเท่านั้น
ยัยพีชลากสกายไปดูโน้นดูนี่ยกใหญ่ พลางทำออดอ้อนไปด้วยตลอดทาง หลังจากที่ยัยนี่เลือกซื้อของได้มากมายแล้ว เราก็ไปนั่งพักกินไอศกรีมกันในที่สุด
“เดียวพีชขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะค่ะ”
“ครับ ^^”
ฉันรอจนกระทั่งยัยพีชเดินหายวับไปจากสายตาแล้ว ฉันจึงเอ่ยปากคุยกับสกาย
“นี่ฉันขอถามนายอีกครั้งนะ นายให้ฉันมาทำอะไรกันแน่ -_-^”
“ไม่เห็นต้องทำหน้าบึ้งอย่างงั้นเลย ก็ฉันให้เธอมาช่วยฉันสืบข้อมูลไง”
“แต่ฉันว่าไม่เห็นมีอะไรเลย นายรู้ไหมว่าฉันเซ็งมากเลย”
“เอาน่า นี่รู้ไหมตอนที่เดินซื้อของกันนะ ฉันได้ข้อมูลพีชมาแล้วนะ”
“อืม งั้นฉันกลับได้แล้วใช่ปะ -_-^”
ฉันเตรียมท่าที่จะลุกขึ้นแต่สกายก็ดึงมือฉันไว้ให้นั่งลง
“มีอะไรอีกละ”
“จะไปไหนละ ไหนก็ได้เที่ยวทั้งที อยู่ต่อเถอะ ฉันเองก็เพิ่งมาเที่ยวกับเธอครั้งแรกเลยนะ”
จะว่าไปก็จริง ที่ว่าฉันกับสกายเพิ่งมาเที่ยวด้วยกันเป็นครั้งแรก แต่ฉันไม่รู้สึกดีใจเลยซักนิด เพราะทำไมฉันถึงต้องมาเที่ยวทั้งๆที่ หมอนี่มากับยัยพีช ถ้าเป็นโบหรือว่าชุนฉันจะไม่ว่าอะไรเลย แต่ทำไมต้องเป็นยัยพีชที่ฉันไม่ถูกชะตาด้วย
“นี่บราวจับมือสกายทำไม ปล่อยเดียวนี้เลยนะ”
ยัยพีชที่มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้กระชากมือฉันที่สกายจับอยู่ออกอย่างแรง อ๊ากก ยัยนี่เอาเล็บข่วนฉันด้วย T^T
“ใครจับใคร ดูดีๆแล้วค่อยพูดดีกว่ามั้ง -_-+”
“ฉันไม่สนยะ แต่ที่รู้ๆ วันนี้เธอมาทำอะไรกันแน่ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าสกายชวนเธอมา”
เสียงยัยนี้ดังมากจนพนักงานในร้านและลูกค้าหันมามอง สกายที่เห็นท่าไม่ดีเลยดึงแขนยัยพีชให้นั่งลงข้างๆ
“แล้วแต่เธอจะเชื่อ สกายวันนี้ฉันเซ็งมากเลย ขอตัวกลับก่อนละกัน”
ฉันลุกขึ้นอีกครั้งและเดินออกจากร้านไป ฉันแอบเห็นแวบหนึ่งว่าสกายจะลุกตามฉันมา แต่ก็ถูกยัยพีชดึงแขนไว้ ฉันเดินออกมาไกลจากร้านไอศกรีมมากแล้ว วันนี้ฉันรู้สึกหัวเสียมากๆ ที่จู่ๆยัยพีชก็ด่าฉันปาวๆ แถมยังข่วนฉันอีกต่างหาก ฉันไม่เข้าใจเลยว่าสกายคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำแบบนี้ ฉันเดินมาเรื่อยจนกระทั่งมาชนกับคนๆหนึ่ง
“ขอโทษค่ะ”
“ขอโทษครับ”
ฉันค่อยเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่เดินชนกับฉัน
“นี่...นาย O_o”
“เธอ O_O”
[/center]
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ลงแค่ห้าตอนก่อนนะค่ะ พอดีเมื่อยมือแร้ว -*-
ยังไงอ่านแล้วอย่าลืมเม้นน๊า เดะว่างๆมาลงต่อ
อิอิ