Seeking to love สืบค้น หารัก มัดใจนายสุดหล่อ บทที่ 6

[RenMiD]

6

“นายมาทำอะไรที่นี่ =[]=”
“ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ ว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่”
ฉันมองอีตายูโรอย่างอึ้งๆ ทำไมโลกมันต้องกลมให้ฉันมาเจออีตานี่ตลอดด้วยนะ วันนี้แค่เรื่องยัยพีชเน่ามหาภัย ก็เล่นเอาฉันเซ็งจะตายอยู่แล้ว ทำไมต้องเจออีตายูโรด้วย -_-^
ฉันก็มาเที่ยวนะสิถามได้ นี่มันห้างนะนายจะให้ฉันมาทำอะไร ถามแปลกๆ”
“ช่างเถอะ ว่าแต่แขนเธอไปโดนอะไรมานะ”
อีตายูโรชี้ไปที่แขนของฉัน ฉันยกแขนของตัวเองขึ้นมาดูแล้วก็แถบช็อค อ๊ากกกก เลือด =[]= ยัยพีชข่วนฉันจนเลือดออกเลย ง่าส์ ~ T^T
“เลือดออกไม่เยอะหรอก ไม่ต้องทำหน้าช็อคขนาดนั้นก็ได้ แต่แผลเธอนี่ซิยาวเหมือนกันนะ ไปโดนอะไรข่วนมาละ”
อีตายูโรคว้าแขนของฉันไปดูอย่างพิจารณา
“แมวนะ ฉันโดนโคตรแมวบ้าข่วนมา -_-^”
“เหอะๆ ไปทำแผลก่อนเถอะ”
และแล้วอีตายูโรก็ลากฉันให้เดินตามเขาไป อีตายูโรคว้าแขนฉันเดินมาจนถึง โรงเรียนสอนดนตรี HK โรงเรียนสอนดนตรีชื่อดัง ที่มีสาขาไปทั่วแถบเอเชีย(เว่อร์มะ =o=) ว่าแต่อีตานี่ลากฉันมาทำอะไรที่นี่ละเนี่ย –o-
“นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่”
“อยู่เฉยๆเถอะนะ ไม่ต้องพูดมากหรอก”
อีตายูโรผลักประตูโรงเรียนสอนดนตรีเข้าไป เด็กในห้องที่มารอเรียนพร้อมกับพนักงานหน้าเคาร์เตอร์หันมามองเราสองคนเป็นตาเดียวกัน มันมีอะไรแปลกนักหรือไง -_-^
“คุณสาครับ เดียวคุณช่วยเอากล่องปฐมพยายามไปที่ห้องรับรองให้ผมทีนะครับ”
“ค่ะ คุณยู”
พนักงานคนนั้นพยักหน้า อีตายูโรลากฉันให้เดินเข้าไปห้องที่อยู่ในสุดของที่นี่ ข้างในห้องนั้นถูกตกแต่งให้ดูหรูหรากว่าห้องอื่นๆมาก คิดว่าน่าจะเป็นห้องรับรองนั้นแหละ -*-
“เธอนั่งรอที่นี่ก่อน”
ฉันนั่งลงบนโซฟาโดยไม่ได้พูดอะไรมากนัก อีตายูโรเดินออกไปข้างนอกห้อง ก่อนจะกลับมาพร้อมกะละมังใบเล็กๆ ที่ใส่น้ำกับผ้า
“คุณยูค่ะ ดิฉันวางไว้ตรงนี้นะค่ะ”
พนักงานคนเมื่อกี้เปิดประตูตามหลังอีตายูโรเข้ามา ก่อนที่คุณเธอจะเอากล่องปฐมพยาบาลมาวางบนโต๊ะ
“ขอบคุณมากนะครับ”
“ค่ะ - /// -“
อีตายูโรยิ้มน้อยๆ เล่นเอาพนักงานคนนั้นหน้าแดงเถิกจนถึงหู เดินออกไปจากห้องแถบไม่ทัน
“เอาแขนมานี่”
“ไม่ต้องฉันทำเองได้.....ที่จริงแผลแค่นี้ไม่ต้องทำก็ยังได้”
“ทำเป็นเก่ง โดนแมวข่วนมาไม่ใช่หรือไง เล็บของสัตว์นะมันไม่ได้สะอาดนักหรอกนะ”
“นายเป็นพ่อของฉันหรือไง ถึงได้สั่งเอาๆ -_-^”
“-_-^”
อีตายูโรฉวยโอกาสคว้าแขนของฉันไป ก่อนจะเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเลือดให้ฉันเบาๆ
“อ๊ากกก แสบๆๆๆ นายจะฆ่าฉันหรือไง TOT”
“ฉันถึงได้บอกไงว่าเล็บของสัตว์มันไม่ได้สะอาดหรอกนะ อีกนิดเดียวเองเลิกร้องเถอะน่า หนวกหู -_-^”
อีตายูโรเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์มาเช็ดแผลของฉัน และตามาด้วยยาแดงเล่นเอาฉันร้องจ๊าก สุดท้ายก็ตามมาด้วยการพันแผลที่ทำให้ฉันเงียบได้ซะที
“เสร็จแล้ว ร้องอย่างกับโดนเชือด -_-^”
“นายมาโดนบ้างเอาไหมละ -_-^”
อีตายูโรไม่ตอบอะไร แต่เดินออกไปจากห้องพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลและกะละมังใส่น้ำในตอนแรก ฉันมองสำรวจไปรอบๆห้อง ทำไมหมอนี่ถึงพาฉันเข้ามาที่นี่กัน แล้วทำไมพนักงานที่นี่ถึงดูเกรงใจอีตายูโรด้วย มันน่าแปลกจริงๆ หมอนี่เป็นใครกันแน่
“เดียวเธอจะกลับเลยก็ได้นะ”
อีตายูโรพูดขึ้นหลังจากกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“นี่ ทำไมนายถึงเข้ามาที่นี่ได้ละ”
“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กอย่างเธอไม่ต้องรู้หรอก”
“-^-“
“ทำหน้าเป็นตูดไปได้ ยัยขนมเน่า”
“นี่”
“อะไรอีกละ”
“เมื่อกี้...ขอบคุณนะ”
ฉันพยายามหรี่เสียงคำว่าขอบคุณให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก็ใครจะไปให้อีตายูโรได้ยินกันละ ถ้าได้ยินหมอนี่ต้องหัวเราะเยาะฉันตายเลย
“หึๆ”
“ปังๆ”
เสียงเคาะประตูดังมากเหมือนระเบิดจะลง อีตายูโรเดินไปเปิดประตูห้องก็พบว่า ต้นเหตุของการเคาะประตูคือ เด็กชายตัวเล็กๆ อายุประมาณ 5 ขวบ แต่น่ารักเหมือนตุ๊กตาเด็กผู้ชายญี่ปุ่น ท่าทางโตขึ้นจะหล่อแฮะ ดูแล้วอยากจับอุ้มจัง >~<
“มีอะไรครับ ทาโร่ ^^”
อีตายูโรก้มตัวลงไปนั่งยองๆคุยกับเด็กหน้าตาน่ารักนั้น จะว่าไปแล้ว ดูๆก็เหมือนพี่ชายกับน้องชายเลย
“ถึงเวลาเรียนแล้วนะฮะ ทาโร่เลยมาตามครูยู”
“งั้นเดียวทาโร่รอแปปนะ เดียวครูยูจะไปเดียวนี้แหละ”
“ครูยูฮะ พี่สาวคนนั้นใครหรอฮะ สวยจัง >///<”
กรี๊ดดดดด เด็กตาถึง ^O^ ลูกใครเนี่ยปากหวานมากเลย ฉันชักจะชอบเด็กคนนี้แล้วนะ อยากพรากผู้เยาว์ (ยัยบ้า –o-)
“หืม สวยหรอทาโร่ ครูยูว่าไม่นะครับ ครูยูว่าเธออ้วนเหมือนหมูเลย”
“ถ้าครูยูคิดว่างั้น ทาโร่ก็ว่างั้นฮะ”
อ๊ากกกกก อีตายูโร นายกล้าดียังไงมาสอนเด็กแบบนี้ ฉันออกจะสวย ผอม น่ารัก นายกล้าดียังไง มาว่าฉันอ้วน T^T
“นายกำลังสอนให้เด็กเข้าใจในสิ่งผิด TOT”
“เปล่าซะหน่อย มันเรื่องจริงต่างหาก”
“ฉันไม่ยุ่งกับนายแล้ว เหอะ”
“นี่ ทาโร่ เราไปเรียนกันดีกว่านะ ก่อนที่พี่สาวเขาจะแปลงร่างเป็นปีศาจมาแกล้งครูยู”
“ฮะ”
อีตายูโรจูงมือทาโร่ออกไปนอกห้อง ปล่อยให้ฉันนั่งอยู่คนเดียวในห้องรับรอง ฉันตัดสินใจเดินออกจากห้องนั้น มีเด็กมากมายหลายวัยต่างวิ่งเล่นกันอยู่ตรงทางเดิน เห็นแล้วเหมือนฝูงลิงยังไงอย่างงั้น =_=;;
“เอ่อ แล้วคุณยูโรไปไหนแล้วหรอค่ะ”
ฉันเดินไปถามพนักงานที่หน้าเคาร์เตอร์ที่ยกกล่องปฐมพยาบาลมาให้ในตอนแรก เธอส่งยิ้มมาให้ฉันนิดนึงก่อนจะตอบ
“ออ คุณยูสอนเด็กอยู่ให้ห้องนั้นนะค่ะ”
พนักงานคนนั้นเอามือชี้ไปยังห้องที่อยู่เป็นห้องแรกของทางเดิน
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ค่ะ ^^”
ฉันเดินมายังห้องแรก ซึ่งมีประตูสีเทา ที่มีกระจกใสสี่เหลี่ยมผืนผ้า ฉันมองลอดผ่านกระจกเข้าไป อีตายูโรกำลังนั่งอยู่หน้าเปียโนสีขาว โดยมีทาโร่นั่งอยู่ข้างๆ ทั้งสองกำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จนฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
แอ๊ด~
จู่ๆประตูก็เปิดออก พร้อมกับทาโร่ที่ยืนมองฉันตาแป๋ว มีเด็กจ้องฉันอย่างงี้มันเขิลแหะ =///=
“พี่สาวฮะ”
“ครับ”
ฉันก้มลงไปนั่งยองๆคุยกับทาโร่
“ครูยูให้มาบอกนะฮะ ว่าพี่สาวจะเข้ามาดูทาโร่เรียนเปียโนก็ได้นะฮะ ไม่ต้องแอบมองเหมือนพวกโรคจิตก็ได้”
อ๊ากกกก อีตายูโรหาว่าฉันเป็นโรคจิตงั้นหรอ TTOTT
“หรอ งั้นเดียวพี่สาวขอเข้าไปดูละกันนะครับ”
ฉันยิ้มให้กับทาโร่ ก่อนจะแหงนหน้าไปจ้องเขม็นใส่อีตายูโร ที่นั่งเท้าคางมองอยู่
“ฮะ เข้ามาพร้อมกันก็ได้”
ทาโร่ใช้มือเล็กๆของเขาลากฉันเข้ามานั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆกับอีตายูโร
“แล้ว ทาโร่จะนั่งไหนละ”
“ทาโร่ของนั่งตักพี่....”
“บราวนี่จ้ะ”
“ฮะ ทาโร่ของนั่งตักพี่บราวนะฮะ”
ฉันยิ้มและอุ้มทาโร่ขึ้นมานั่งบนตัก เด็กนี่ตัวเบาจัง เหมือนตุ๊กตาเลยจริง จริ๊ง ทาโร่ยิ้ม ดูทาท่างจะมีความสุขมากเลยทีเดียว
“งั้นเรามาเรียนกันต่อเลยนะครับ”
“ฮะ”
อีตายูโรลูบหัวทาโร่อย่างเอ็นดู ก่อนจะเริ่มเล่นเพลงทำนองของเด็กๆ น่าจะไว้สำหรับสอนเด็กเล็กให้ฉันกับทาโร่ฟัง ทาโร่ดูตั้งอกตั้งใจเรียนเป็นอย่างมาก
“พี่บราวฮะ ถ้าทาโร่เรียนเสร็จแล้ว พี่บราวเล่านิทานให้ทาโร่ฟังนะฮะ”
“โอเคครับ พี่สัญญา ^^”
“แต่ตอนนี้ทาโร่ต้องตั้งใจเรียนก่อนนะครับ ไม่งั้นครูยูไม่ให้พี่บราวเล่านิทานให้ฟัง”
“ฮะ สัญญาแล้วนะฮะพี่บราว ^^”
ทาโร่เอานิ้วก้อยเล็กๆของเขามาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของฉัน และยิ้มแฉ่ง เห็นอย่างงี้แล้วฉันอยากมีน้องตัวเล็กๆอย่างทาโร่บ้างจัง………

“ทาโร่เก่งมากเลยนะครับ เก่งกว่าพี่บราวอีก”
อีตายูโรพูดขึ้นหลังจากหมดชั่วโมงเรียนของทาโร่
“จริงหรอฮะครูยู”
“จริงสิครับ”
อีตายูโรยิ้มให้ทาโร่อย่างอ่อนโยน ไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าอีตานี่ก็รักเด็กกับเขาด้วย
“พี่บราวฮะ ทาโร่ขอให้เพื่อนของทาโร่มาฟังนิทานด้วยได้ไหมฮะ”
ทาโร่เอนคอถามฉัน ฉันไม่ตอบอะไรแต่ยิ้มพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ ทาโร่ร้องดีใจตามประสาเด็กและวิ่งออกไปตามเพื่อนข้างนอกห้อง
“นี่ ฉันเพิ่งรู้นะว่าเธอก็รักเด็กกับเขาด้วย”
“แน่นอนยะ”
“เธอจะเล่านิทานสินะ งั้นฉันนั่งฟังเป็นเพื่อนเด็กๆละกัน”
“นายนะออกไปเลย ฉันจะเล่าให้พวกเด็กๆฟัง ไม่ใช่นายซะหน่อย”
“ให้ครูยูอยู่ฟังด้วยนะฮะ / ค่ะ”
ทาโร่พูดขึ้นพร้อมกับพวกเพื่อนที่พากันมายืนอออยู่ข้างหน้าฉันกับอีตายูโรในตอนนี้ ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับทาโร่เรียนเปียโนกันเยอะขนาดนี้
“เห็นมั้ยละ เด็กๆอยากให้ฉันนั่งฟังด้วย”
“ก็ได้ยะ -^-“
...................
“และแล้วเจ้าชายก็ช่วยเจ้าหญิงออกมาจากพ่อมดใจร้าย และครองรักกันอย่างมีความสุข”
เด็กๆทั้งหลายตั้งอกตั้งในฟังฉันเล่านิทานตาแป๋ว โดยไม่มีใครคนไหนหลับเลยซักคน ฉันปิดหนังสือนิทานที่ทาโร่ไปเอามาจากชั้นหนังสือและเงยหน้ามองเด็กๆ
“หนูว่าพี่บราวเหมือนเจ้าหญิงในหนังสือเลย”
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งมองหน้าฉันสักพักแล้วก็พูดขึ้น อ๊ายยยย เด็กชมฉันว่าเหมือนเจ้าหญิง >O<
“ช่ายๆ ครูยูก็เหมือนเจ้าชายในหนังสือเลย”
“ครูยูเป็นเจ้าชาย เพราะงั้นต้องคอยดูแลปกป้องพี่บราวนะฮะ”
“ครับ ครูยูต้องดูแลพี่บราวอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกนะ”
อีรตายูโรลูบหัวเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่พูดขึ้นมาในตอนแรก แต่ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆด้วยละ
“ต้องรักกันมากๆด้วยนะค่ะ”
เด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งพูดต่อ พร้อมกับเด็กๆที่พยักหน้าเห็นด้วยกันยกใหญ่ และมันก็เผอิญกับที่ฉันหันไปสบตากับอีตายูโรพอดี ฉันจ้องมองแววตาคู่นั้นอย่างรู้สึกอึดอัด และเหมือนกับว่าตอนนี้ มีไอร้อนอยู่บริเวณหน้าตลอดเวลา
“......”
“คงเป็นไปไม่ได้หรอก พี่บราวเขาเป็นลูกศิษย์ของครูยูนะ เป็นแฟนกันไม่ได้หรอกเด็กๆ”
ไม่รู้ทำไมคำพูดนั้นทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ แต่มันก็ดูโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
“ อ้าว งั้นพี่บราวก็ไม่ใช่แฟนของครูยูหรอฮะ”
ทาโร่ที่นั่งอยู่บนตักของอีตายูโรเงยหน้าถามด้วยความสงสัย
“ไม่ใช่หรอกครับ......... อีกอย่างแฟนครูยูต้องไม่อ้วนแบบนี้ด้วย”
“หรอฮะ ถ้าครูยูว่างั้นพวกทาโร่ก็ว่างั้น ถึงจะเสียดายก็เถอะ แต่ไม่เป็นไรนะฮะพี่บราว เพราะโตขึ้นทาโร่จะแต่งงานกับพี่บราวฮะ”
ทาโร่ลงมาจากตักของอีตายูโร ก่อนจะเดินมาจับขาของฉันพร้อมกับมองด้วยสายตาจริงจรังแบบเด็กๆ
“ครับ งั้นพี่จะรอนะครับ”
“ฮะ”
“เอาละเด็กๆ ออกไปรอคุณพ่อคุณแม่ข้างนอกนะครับ เดียวคุณพ่อคุณแม่จะได้พากลับบ้าน”
“ครับ/ค่ะ”
ทาโร่วิ่งนำเพื่อนๆออกไปนอกห้อง ทำให้ภายในห้องนี้ ที่มีฉันกับอีตายูโรเงียบสงัดขึ้นมาทันตา
“นี่ นายเป็นครูสอนดนตรีด้วยหรอ”
“เห็นแล้วก็น่าจะรู้นิ ยัยขนมเน่า”
“เออ ฉันผิดเองแหละที่ถามนาย”
“เพิ่งจะรู้ตัวหรือไง -_-^”
“เดียวฉันออกไปดูพวกเด็กๆก่อนนะ อยู่กับนายแล้วอารมณ์เสีย -_-+”
“อืม เพราะฉันก็จะเก็บของในห้องนี้เหมือนกัน”
ฉันลุกพรวดเดินออกไปนอกห้อง ทาโร่ที่เห็นฉันเดินออกมา ก็ดีใจวิ่งมาหาฉันทันที
“พี่บราวจะไปแล้วหรอฮะ”
“ยังหรอกครับ พี่จะอยู่รอจนกว่าคุณแม่จะมารับทาโร่กลับบ้านนะ”
“งั้นพี่บราวไปเล่นกับทาโร่นะฮะ”
“อือ ^^”
ทาโร่ลากฉันเดินไปยังมุมของเล่น ที่ถูกจัดไว้ในโซนหน้าโรงเรียน มุมนี้มีทั้งของเล่นเด็กผู้หญิง เด็กผู้ชาย รวมไปทั้งกระดาษวาดรูปกับสีเทียน สีไม้มากมาย จนดูๆแล้วที่นี่ไม่เหมือนโรงเรียนสอนดนตรีเลยซักนิด แต่กลับกัน มันกลับดูเหมือนโรงเรียนอนุบาลซะมากกว่า
ไม่นานนักแม่ของทาโร่ก็มาถึง ทาโร่ดีใจเดินไปกอดแม่ของตัวเองเหมือนไม่ได้พบกันมานานมาก และพูดจ้อไม่หยุดปากตามประสาเด็ก
“พี่บราวฮะ”
“ครับ”
“พี่บราวจะมาหาทาโร่อีกไหมฮะ”
“มาสิ พี่บราวจะมาหานะ”
“เย้ งั้นผมกลับแล้วนะฮะ ^O^”
“จ้ะ”
ทาโร่เขย่งตัวของเขาขึ้นมาหอมแก้มฉัน เล่นทำเอาฉันตกใจ เพราะไม่คิดนะสิว่าทาโร่จะหอมแก้มฉัน ทาโร่เดินยิ้มไปหาแม่ของเขา ก่อนที่แม่ของเขาจะจูงมือเขาออกไป ฉันเองก็ควรจะกลับบ้านได้แล้วเหมือนกันสินะ ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินในเดินไปลาพนักงานที่อยู่ตรงเคาร์เตอร์และเดินออกมาจากโรงเรียนสอนดนตรีนั้น

ทางด้านของยูโร ชายหนุ่มผมสีทองที่เก็บของอยู่ในห้องเรียนเปียโนห้องแรก อันที่จริงเขาเก็บของทั้งหมดเสร็จรีบร้อยไปนานแล้ว แต่ชายหนุ่มกลับยังไม่ลุกออกไปไหน เขานั่งใช้ความคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินออกมาจากห้องนั้น ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง ที่ตอนนี้มีนักเรียนเบาบางลงไปบ้างแล้ว แต่เขากลับไม่พบสาวน้อยจอมแสบที่เขารู้จักดีเลยแม้แต่น้อย
“อ้าวคุณยูโรสอนเด็กเสร็จแล้วหรอค่ะ”
หญิงสาววัยกลางคนทักขึ้น เขาหันกลับไปมองและก็พบว่าคนที่ทักเขา คือครูสอนเปียโนคนหนึ่งของที่นี่นั้นเอง
“ครับ เพิ่งเสร็จไม่นานนี่เอง”
“หรอค่ะ งั้นดินฉันขอตัวก่อนนะค่ะ”
“ครับ”
ชายหนุ่มยิ้มให้สาววัยกลางคนอย่างสุภาพ ก่อนจะหันไปหาพนักงานหน้าเคาร์เตอร์
“คุณสาครับ”
“ค่ะ”
“คุณเห็นเด็กผู้หญิงที่เข้ามากับผมตอนแรกไหมครับ”
“ออ เด็กคนนั้นหรอค่ะ กลับไปได้สักพักแล้วละค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปนั่งใกล้ๆเด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับทาโร่ ที่คงจะนั่งรอคุณพ่อแม่มารับอยู่
“คุณพ่อยังไม่มารับอีกหรอ”
“ค่ะ คุณพ่อบอกว่าจะมารับช้าหน่อย”
“หรอ งั้นเดียวครูนั่งเป็นเพื่อนนะ”
“อือ ^O^”
ชายหนุ่มนั่งอยู่เป็นเพื่อนเด็กสาวอยู่ครู่ใหญ่ ทั้งเล่านิทานเล่นกับเธออย่างสนุกสนาน
“ครูยูค่ะ”
“หืม”
“ทำไมครูยูถึงไม่เป็นแฟนกับพี่บราวละค่ะ
“.....”
“หนูอยากให้ครูยูเป็นแฟนกับพี่บราวค่ะ หนูชอบครูยูและก็พี่บราว”
“ไม่ได้หรอก พี่บราวนะเขาไม่ได้รักครูยูหรอก อีกอย่างครูยูก็ไม่ได้รักพี่บราวด้วย”
“งั้นครูยูเกียจพี่บราวหรอค่ะ”
เด็กน้อยทำหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ ชายหนุ่มยิ้มบางๆ อ่อนโยน.พร้อมกับลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ
“เปล่าหรอก ครูยูไม่ได้เกียจพี่บราวหรอกนะ ครูยูรักพี่บราว รักแบบที่รักหนูไง....ครูยูรักพี่บราวแบบลูกศิษย์คนหนึ่ง”
“งั้นก็ไม่ได้เกียจใช่มั้ยค่ะ”
“แน่นอนครับ”
“แต่หนูอยากให้ครูยูรักพี่บราว แบบแฟนนิค่ะ”
“ไม่ได้หรอก”
“.-. ไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่ครูยูไม่เกียจพี่บราวก็พอ”
“ครับ”
“หนูรักครูยูที่สุดเลย”
ชายหนุ่มนั่งรอจนพ่อของเด็กสาวมารับเด็กสาวกลับไป เขายิ้มบางๆก่อนจะหันกลับไปคุยกับพนักงานหน้าเคาร์เตอร์
“คุณสาครับ เดียวผมจะกลับเลยนะครับ เดียวเลิกงานแล้วฝากปิดโรงเรียนด้วย”
“ค่ะ คุณยู”
ชายหนุ่มพูดจบก็เดินออกมาจากโรงเรียนสอนดนตรีนั้นเช่นกัน
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
คิดตอนใหม่ไม่ออกรุย เซ็งมากๆ มันเหมือนเรารู้ว่าจะให้เรื่องไปยังไง
แต่คิดคำอธิบายไม่ได้ อ๊ากกก TOT เศร้า เลยเอาตอนเก่าๆมาลงต่อให้จร้า
=..=