Seeking to love สืบค้น หารัก มัดใจนายสุดหล่อ บทที่ 8

[RenMiD]

8

พอถึงเวลาพักเที่ยง ฉันก็ลงไปทานข้าวกับโบและก็พวกชมพู่เหมือนปกติที่เคยทำเช่นทุกวัน ก่อนที่ฉันจะขอตัวขึ้นมากรอกรายละเอียดลงในใบเอกสารที่หัวหน้าเอามาให้ฉันในตอนเช้า ห้องเรียนของฉันอยู่ที่ชั้น 3 ของตัวตึก ฉันเดินฮัมเพลงขึ้นบันไดมาจนถึงชั้นสอง ฉันก็หยุดเดินและมองภาพที่ปรากฏตรงหน้าอย่างช้าๆ
อีตายูโรกำลังเดินลงบันได ฉันสันนิษฐานว่ากำลังจะไปกินข้าว โดยข้างๆอีตายูโรคือ อาจารย์สาวสอนภาษาอังกฤษกับอาจารย์สอนภาษาไทย เกรด 9 พวกเขาเดินขนาบกันไปคุยกันหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน อีตายูโรเดินหัวเราะเบาๆ อาจารย์สาวทั้งสองก็หัวเราะเดินไปอย่างสนุกสนานเช่นกัน ฉันมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่หมั่นไส้สุดๆ ทำไมหมอนี่ถึงได้เนื้อหอมไม่หยุดหย่อนอย่างนี้นะ และในขณะที่พวกเขากำลังจะเดินผ่านหน้าฉันไป สายตาของฉันก็ไปสบตากับอีตายูโรพอดี หมอนั้นหันมามองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับคุยสนุกกับอาจารย์ทั้งสอง
16.30 น.
กริ๊ง ~ ~
เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น เพื่อนในห้องก็พากันเก็บข้าวของกลับบ้านกันตามปกติ ฉันเองก็ต้องรอไปเรียนพิเศษกับอีตายูโรเช่นกัน (ไม่กล้าโดดแล้ว =_=^) ถ้าขืนฉันโดดเรียนอีกมีหวังคราวนี้พี่คุกกี้ต้องเอาฉันตายแน่เลย แค่คิดก็สยองแล้ว =O= ~
“วันนี้บราวจะเข้าชมรมรึเปล่า”
โบถามฉันพลางเก็บหนังสือลงกระเป๋า
“ออ ช่วงนี้ฉันคงไม่เข้าอะ พอดีติดเรียนพิเศษ”
“บราวเรียนพิเศษงั้นหรอ O_O”
“ไม่เห็นจะต้องตกใจขนาดนั้นเลยนิ -_-^”
“ขอโทษๆ ก็โบแปลกใจนิ อยู่ๆบราวจะมาเรียนพิเศษได้ไง ขนาดเมื่อก่อนโบชวนแถบตายบราวยังไม่ยอมไปเลย ^-^a”
“ก็พี่นะสิ บังคับให้ฉันเรียนให้ได้ -_-^”
“เอ๋ ! พี่คุกกี้นะหรอ”
“(=_=) (_ _) (= =)”
“แล้วบราวไปเรียนพิเศษที่ไหนละ”
“ก็......กับอีตาครูหัวทองนั้นแหละ =_=^”
“โอ้โห น่าอิจฉาจังนะ มีคนหล่อสอนด้วย”
“ฉันไม่เห็นดีใจเลยสักนิด -_+”
“งั้นโบไปก่อนนะ จะแวะเข้าชมรมซะหน่อย….ยังไงก็ตั้งใจเรียนเข้าละ”
“อือ บาย”
ฉันโบกมือลาโบที่เดินออกไปจากห้อง ก่อนจะหันมาเก็บของใส่กระเป๋า เออ ลืมไปเลย ฉันต้องเอาเอกสารไปส่งให้อีตายูโรด้วยนิ ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องพักครูทันที
แอ้ด~
ฉันค่อยเปิดประตูห้องพักครูออกช้าๆ ภายในห้องเงียบสงัดไม่มีอาจารย์คนไหนอยู่ในห้องเลย นอกซะจากอีตายูโรที่นั่งหัวโด่อ่านหนังสืออะไรบางอย่างอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง หมอนั้นไม่แม้แต่จะหันมามองฉันเลยซักนิด เอาแต่จดจ่ออยู่กับหนังสือที่ตัวเองกำลังง้วนอ่านอยู่ ฉันค่อยๆเดินเข้าไปใกล้โต๊ะที่อีตายูโรนั่ง ก่อนจะตบโต๊ะดังพั่บด้วยความหมั่นไส้
“เสียมารยาทจริงๆเลยยัยขนมเน่า มาตบโต๊ะคนอื่นเค้าทำไม -_-^”
อีตายูโรเงยหน้ามองฉันเซ็งๆ เหมือนกับว่าฉันกำลังมาขัดความสุขของเขา อีตานี่ก็แปลกเดียวอารมณ์ดี เดียวอารมณ์บูด เห็นแล้วหงุดหงิดแทน -_-+
“ก็นายอยากไม่สนใจฉันก่อนทำไมละ”
“แค่เธอเดินเข้ามาฉันก็รู้แล้วน้า ไม่เห็นต้องมาตบโต๊ะแบบนี้เลยนิ”
“นี่นายหาว่าฉันผิดงั้นออ -_-+”
“รู้แล้วจะถามทำไม -_-^”
“ไอ้บ้า TOT”
“ถ้าเธอจะเข้ามาบ่นอะไรง๊อง แง๊ง ก็ออกไปเลยไป๊”
“ฉันเอาไอ้นี่มาให้นายต่างหากยะ -^-“
ฉันวางกระแทกเอกสารลงบนโต๊ะ อีตายูโรหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าหล่อๆมาสบตากับฉัน
“หึๆ นี่เธอจะเป็นตัวแทนห้องจริงๆงั้นหรอ”
อีตายูโรหัวเราะในลำคอ ก่อนจะหันมายิ้มที่มุมปาก มันน่าขำตรงไหนกันละเนี่ย –[]-
“ทำไม ถ้าฉันจะเป็นแล้วมันทำไมมิทราบ”
“เปล่า ก็แค่แปลกใจนิดหน่อย ว่าคนอย่างเธอมีหรอจะยอมไปกับเขาด้วย”
“-_-+”
“อย่าเพิ่งทำหน้างอนเป็นตูดสิ ฉันพูดเล่นนะ”
“เหอะ ฉันเองก็ไม่ได้อยากไปนักหรอก ถ้าไอ้บ้าหัวหน้าห้องไม่จับฉลากได้ชื่อฉันละก็นะ”
“ที่แท้ก็ดวงซวยนิเอง น่าสงสารจริงๆเลยน้ายัยขนมเน่า”
อีตายูโรยิ้มล่าล้อเลียนฉัน ฉันค้อนเขียวปัดใส่อีตานี่ แต่อีตานี่กลับไม่สะทกสะท้านอะไรเอาซะเลย แถมยังเปลี่ยนมาหัวเราะด้วยอีกต่างหาก =_=^
“เรื่องของฉัน แล้วพวกอาจารย์หายไปไหนหมดละ”
“มีสอนนะ”
“แล้วนายจะเริ่มสอนเมื่อไหร่ ฉันจะได้รีบเรียนรีบกลับ”
“ไปรอที่ห้องเรียนนั้นแหละ เดียวฉันตามไป”
ฉันพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปรอที่ห้องเรียน
…….
“นี่....ทำไมนายถึงมาเป็นครูละ”
ฉันนั่งจับปากกามาควงเล่น เลยนึกขึ้นได้ว่าเวลาแบบนี้ลองถามข้อมูลจากอีตานี่ดีกว่า ฉันจึงเอ่ยปากถามขึ้น หลังจากที่อีตานี่บอกให้ฉันลองทำแบบฝึกหัดในชีทที่เขาเอามาให้ อีตายูโรเมื่อได้ยินคำถามก็นั่งเท้าคางมองหน้าฉันอย่างงงๆ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเรียนพิเศษกับอีตายูโรอยู่ที่ห้องเรียน และที่เลือกห้องเรียนเป็นที่เรียนก็เพราะว่าตอนเย็นจะไม่มีนักเรียนอยู่ในห้องนั้นเอง
“เด็กอย่างเธอไม่ต้องรู้หรอก”
“ใครเด็กฉันโตแล้วนะ ถามหน่อยไม่ได้หรือไง”
“เธอไม่เห็นต้องรู้เลยนิ”
“งั้น ทำไมนายถึงไปเป็นครูสอนเปียโนละ”
“ก็เพราะว่าฉันชอบเล่นเปียโนนะสิ เธอนี่ถามอะไรแปลกๆ -_-^”
“อ้าว....ใครจะรู้ละ ที่จริงนายก็มาสอนที่นี่ก็ได้นิไม่เห็นจำเป็นต้องไปสอนที่โรงเรียนสอนดนตรีนั้นเลย”
“ก็เรื่องของฉันอีกแหละ เธอมีอะไรรึเปล่า ถึงได้หลอกถามนู้นถามนี้ฉันอยู่ได้”
อีตานี่ไม่บอกไม่พอ ยังขี้สงสัยอีกต่างหาก ทำไมน้า ถามแค่นี้ตอบให้หน่อยไม่ได้เลยหรือไงกัน มันมีลับลมคมในอะไรนักหนา -_-^
“เปล่าซักหน่อย แค่อยากรู้ถามไม่ได้หรือไงละ -^-”
“รีบทำงานให้เสร็จเถอะ ไหนบอกว่าอยากกลับบ้านเร็วๆไง”
หมอนี่ทำเปลี่ยนเรื่องชัดๆ แต่ไม่รู้แหละยังไงวันนี้งานฉันต้องเดินหน้าบ้างละ ไม่ว่าจะได้ข้อมูลเยอะหรือน้อย วันนี้ฉันก็ต้องได้ข้อมูลนายให้ได้
“แล้วตอนนี้....นายมีแฟนรึยังอะ”
ฉันตัดสินใจถามคำถามที่คิดว่าลูกค้าคงต้องการมากที่สุดด้วยน้ำเสียงธรรมดา ซึ่งมันอาจจะดูหน้าด้านไปนิดที่ฉันกล้าถามแบบนี้ แต่ทุกทีเวลาฉันไปหาข้อมูลจากใครฉันก็ถามแบบนี้ มันไม่เห็นจะเป็นไรเลยนินา =O=
“หึ....ทำไมเธอสนใจฉันขึ้นมาหรือไง”
อีตายูโรเหยียดยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ แว้กกกก =O= อีตานี่คิดว่าฉันสนใจหรอเนี่ย อีตายูโรค่อยๆเลื่อนหน้าของเขาเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ อ๊ากกกกกก ฉันแพ้คนหล่อ ออกไป *O*///////////
“นายจะเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันทำม้ายยยยย =///=”
“หน้าแดงด้วยแหะ นี่เธอชอบฉันจริงๆหรอ”
“จะบ้ารึไง เอาหน้าออกไปเลยนะ”
ฉันผลักไหล่ของเขาให้ห่างออกไปจากฉัน เฮ้อ เกือบเลือดกำเดาไหลเลยอ่า =.,=
“อ้าว...งั้นเธอถามฉันทำไม”
“ฉันมาถามให้เพื่อนฉันยะ เพื่อนฉันนะมันบ้านายจะเป็นจะตาย เห็นแล้วมันหงุดหงิด เลยมาถามให้ซะเลย”
“ก็.....แล้วแต่เธอจะคิดละกัน ถ้าเธอคิดว่ามีก็มี ถ้าคิดว่าไม่มีก็ไม่มี ^O^”
“-_-+ นายคิดจะยั่วฉันหรือไง”
“เปล่าซะหน่อย ^-^”
“ฉันไม่สนนายแล้ว”
ฉันเลิกที่จะสนใจอีตานี่ หันมานั่งทำแบบฝึกหัดเงียบๆ โธ่โว้ย TOT แล้วตกลงหมอนี่มีแฟนรึยังว้า นี่ฉันคิดผิดคิดถูกที่มาสืบข้อมูลอีตานี่กันแน่ T^T
“เอ้อ เมื่อเช้าฉันได้ยินมาว่าแฟนเธอเอาตุ๊กตามาให้ถึงห้องด้วยนิ ไหนขอดูหน่อยสิ”
อีตายูโรแบมือขอตุ๊กตาปุกปุยเมื่อเช้าที่ไอ้บ้าสกายให้ฉัน ว่าแต่.....ฉันไปเป็นแฟนกับไอ้บ้าสกายตอนไหนกัน O_O
“ใครบอกนายว่าสกายเป็นแฟนฉัน เขาเป็นเพื่อนฉันต่างหากยะ”
“ไม่รู้สิ ก็เห็นเพื่อนๆเธอมาโม้ให้ฉันฟังอยุ่แม็บๆ”
เพื่อนตัวไหนมันบังอาจละเนี่ย =O= อย่าให้ฉันจับได้นะว่าใคร แม่จะจับฆ่าให้หมดเลยคอยดูเซ่ อ๊ากกก อยากกรี๊ดดดด >O<
“อยากดูก็เอาไปดูเลยไป๊”
ฉันยื่นถุงใส่เจ้าปุกปุยให้อีตายูโร หมอนั้นรับถุงมาไว้ในมือ ก่อนจะหยิบเจ้าปุกปุยออกมาดู(ทุกซอกทุกมุม) ไม่เคยเห็นหรือไงกัน มองจนตุ๊กตามันจะสึกหมดแล้วนั้น =_=^
“หืม ตุ๊กตาอัดเสียงงั้นหรอ”
หมอนั้นบ่นอุบอิบไปมา พร้อมกับเอามือไปบีบตรงแครอทที่เจ้ากระต่ายปุกปุยถือเบาๆ
‘ นี่....ยัยบ๊อง...เรื่องเมื่อวานก่อน ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นเลย ยังไงถ้าเธอได้เจ้าปุกปุยตัวนี้ไปแล้ว ก็มาคืนดีกันเถอะนะ ’
เสียงอัดของสกายดังมาจากข้างหลังของเจ้ากระต่ายปุกปุย หมอนี่ไม่มีมารยาทเลย ทำไมถึงมากดของคนอื่นฟังโดยไม่ขออนุญาตแบบนี้
“ว่าแต่คนอื่นไม่มีมารยาท นายเองก็เหมือนกันแหละ”
“ก็เธอไม่มีมารยาทกับฉันก่อนไม่ใช่หรือไง”
“เออ ฉันมันผิด”
“คราวนี้ไม่ต้องให้บอกแหะ ว่าแต่หมอนั้นเอาไอ้เจ้าตัวนี้มาง้อเธอเหรอ”
“นายเคยเห็นสกายด้วยหรือไง”
“ลูกเจ้าของโรงเรียน มีใครบ้างจะไม่รู้จัก”
ฉันลืมไปว่าไอ้บ้าสกายมังดัง คงไม่มีอาจารย์คนไหนหรอกมั้ง ที่ไม่รู้จักลูกเจ้าของโรงเรียนที่ตัวเองสอนอยู่
“อือ หมอนั้นเอาของมาขอโทษฉัน”
“เด็กชะมัด -_-^”
“นายกล้าดียังไงมาว่าเพื่อนฉันเด็ก -_-+”
“แตะไม่ได้เลยแหะ สงสัยจะเป็นแฟนกันจริงๆ”
“ไม่ได้เป็น ถ้านายยังไม่หยุดพูดว่าฉันเป็นแฟนกับไอ้บ้าสกาย....ฉันเอาถุงยัดปากนายแน่”
“น่ากลัวจังน้า”
อีตายูโรเก็บเจ้ากระต่ายปุกปุยลงไปในถุง ก่อนจะยื่นมันคืนมาให้กับฉัน ฉันรับเจ้าถุงตุ๊กตามาวางไว้ข้างๆกระเป๋าเรียน และเริ่มทำชีทต่ออีกครั้ง ส่วนอีตายูโรเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ หมอนั้นเอาแต่นั่งเงียบมองฉันทำแบบฝึกหัดต่อไปเรื่อยๆ
...................
“อื้ม วันนี้เธอทำได้ดีขึ้นนิ งั้นวันนี้พอแค่นี้ละกัน”
อีตายูโรที่เอาชีทไปตรวจยื่นมันกลับคืนมาให้ฉัน ฉันลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะรับชีทมาเก็บใส่กระเป๋า
“วันนี้เธอกลับเองละกัน ฉันมีงานต้องไปทำต่อ”
อีตายูโรลุกขึ้นยืนข้างๆฉัน ทำให้ฉันดูเตี้ยลงมาทันทีที่ยืนข้างๆอีตานี่ ถ้าทางอีตานี่จะสูงประมาณ 185 ซม. ละมั้ง
“อืม โอเคเดียวฉันกลับเอง”
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้”
“อ้อ...เดียว”
ฉันนึกขึ้นได้ ว่าวันนี้ฉันเอาเสื้อสูทมาคืนอีตานี่ด้วยนิ ฉันหันไปหยิบเสื้อสูทในถุงผ้าที่ฉันเอามาด้วยส่งคืนให้กับอีตานี่
“ออ เกือบลืมไปเลยแหะ ขอบใจมากที่เอามาคืน”
“อืม ไม่เป็นไร...งั้นฉันกลับละนะ”
“กลับดีๆละ ยัยขนมเน่า”
อีตายูโรลูบหัวฉันไปมาแบบเด็กๆ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงมีแต่คนชอบลูบหัวฉันนักหนามันสนุกมากเลยหรือไง =_=^ ฉันสะบัดมือของอีตานี่ออกพร้อมกับค้อนใส่ อีตายูโรยิ้มบางๆออกมาแบบทุกครั้ง ซึ่งดูเหมือนมันจะเป็นเอกลักษณ์ของหมอนี่ไปซะแล้ว
อีตายูโรเดินนำออกไปจากห้องก่อน ฉันมองแผ่นหลังกว้างๆนั้นจนหายลับไปและอยู่ๆก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ