Shut Up! อย่าบอกใครนะ่ว่าฉันรักมาเฟีย! 1

[koonmai]

Chapter : ) 1 ;; 10 years Later
กระจกเงาโบราณ กรอบบนสูงเหนือหัวขึ้นไปเจ้าของเรือนผมสีสีดำขลับที่ตอนนี้ถูกมัดรวบขึ้นสูง อยู่ในชุดแบบฟอร์มของโรงเรียน มองกระจกเงาที่สะท้อนภาพของตนกับผู้คนที่เดินสวนไปมาอยู่บริเวณย่านการค้า ที่มีคนเดินพลุกพล่านมากมาย แต่...ทั้งๆที่เสียงพูดคุยของผู้คนนั้นจะดังก่องเข้าไปในหูไม่เลย เด็กหญฺงไม่ได้ยินเช่นนั้นหากเพียงแต่ได้ยินเพียงเสียงลมกับภาพของตัวเองใน กระจกเท่านั้น ไม่รู้เป็นอะไรดลใจที่เธอเอาแต่จ้องมองกระจกนี้ไม่ถอยห่าง...

‘เหมือนกับจะดูดกลืน’

คำนี้มันแล่นไปมาในหัวของเธอจ้องอย่างแน่วแน่ตั้งใจละสายตาไปไม่ ได้มันเหมือนไม่อยากจากไปไหนเพราะอะไรกัน ย่านการค้าผู้คนทำไมตอนนี้ในกระจกเงาถึงได้สะท้อนภาพสวนสาธรณะที่เต็มไปด้วย สีเขียวรถไม่มีซักคัน แถม...พวกตึกต่างๆมากมายก็ผุดขึ้นราวกับมีคนไปเสกมันขึ้นมา เสื้อผ้าที่กำลังฮิตอยู่ในขณะนี้ก็เปลี่ยนไป...ที่นี่ใช่ย่านการค้าที่เธอ อยู่จริงหรือ? หรือนั่นเป็นแค่ฝัน หรือ โลกทางนี้คือความจริงหันกลับมายังกระจกเงามันได้หายไปพร้อมกับของที่เคยอยู่ บนเสื่อผ้าใบมันได้หายไป เหลือเพียง...เจ้าของเรือนผมและโลกที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ถ้านั่นเป็นความฝันแล้วโลกควมจริงตรงนี้ทำไมถึงได้...แปลกตาไปนัก มิเคยเห็น ซ้ำยังไม่รู้สึกคุ้นเลยแม้ซักนิดเดียว เผลอแป๊บเดียวก็เดินมายังที่ๆรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาบ้างบ้าน...ที่เธอคิดว่า เคยอยู่ แต่ว่าประตูบ้านดันล็อคไว้เหมือนไม่มีคนมาอยู่นานมองไปทางด้านบ้านของเพื่อน ข้างเคียง ก็เห็นผู้ชายผมสีเงินสะท้อนเงารูปร่างสูงใหญ่ใส่สูทอย่างเป็นทางการ มองบ้านข้างๆอย่างโหยหาอะไรกัน...ทำไมคนๆนี้หน้าถึงได้คุ้นขนาดนี้นะ จ้องมองจนเขารู้ตัวคนผมสีเงินนั่นก็หันมามองหน้าและก็แปรเปลี่ยนแววตาเป็น ตกใจก่อนที่อะไรจะดำเนินทั้งหมด ไม่ทันไรเธอก็ถูกสวมกอด...เข้าซะแล้ว
อะไรกัน...นี่ฉันโดนกอดอยู่งั้นเหรอ ฉันกำลังโดนคนแปลกหน้ากอด กอด!!
“กรี๊ด!! นายเป็นใครทำไมถึงมากอดฉันบ้ารึเปล่าออกไปๆ >O<*”
ฉันตะโกนโวกเวกโวยวายออกมาดังลั่นและ พยายามแงะผู้ชายคนนี้ออกจากตัว อะไรกัน! ยังไม่รู้จักกันเลยมากอดฉันได้ยังไงวัฒนธรรมไทยเปลี่ยนไปเลยไม่เอา! ฉันรับไม่ได้ TOT
“ไฮดราเป็นอะไรของเธอฉันไง ^^”
“ฉัน ฉันไหนอะไรไม่รู้เรื่อง! ฉันไม่รู้จักนาย T_T”
ฉันพูดแล้วพยายามจะถอยออกมานิดๆจากตรงจุด ที่ยืนอยู่ หน้ากลัวชะมัดอะไรกันพวกโรคจิตเหรอ แต่งตัวดีซะเปล่าแต่ไม่น่ามีสติปัญญาเท่านี้เลย
“ไฮดราทำไมเธอตัวเล็กลง = =a
ผู้ชาย คนนั้นพูดและเอามือมาวัดความสูงของฉันที่...สูงแค่ตรงหน้าอกหมอนี่เอง หยาบคายจริงๆ = =*
“นาย...ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยนะฉันพอเป็นคาราเต้นะ ถ้าคิดจะหาเรื่องละก็ออกไปห่างๆเลยไป!”
ฉัน พูดพร้อมกับตั้งท่าที่จะสู้จนผู้ชายคนนั้นทำหน้าเหวอปนขำออกมานิดหน่อย
“นี่เธอความจำเสื่อมหรือว่าโกรธฉันกันแน่น่ะหะปะ กลับบ้านกันเหอะ”
ผู้ชาย คนนั้นถือวิสาสะจับมือของฉันเฉยเลย ฉันโกรธแล้วนะอะไรกันเนี่ยนี่มันอะไรกัน!! ฉันสะบัดมืออย่างแรงออกจากการเกาะกุมมือนั่นจนผู้ชายคนนั้นเหวออ อกมาได้เห็นชัดเจน
“นี่นาย!! ฉันเริ่มโมโหแล้วนะเป็นใครมีสิทธะไรมาจับมือฉันเดินอ่ะหะ! นึกว่าตัวเองเป็นใคร! ทำไมถึงรู้จักฉัน! ตอบมา”
“ฉันเอง ^^ ยาร์คไง”
เหวอ!! อะไรนะเมื่อกี้ผู้ชายคนนี้พูดออกมาตัวเองคือนายยาร์ค ลูกชายคุณป้าข้างบ้านฉันเนี่ยนะก็ยอมรับว่าซอยนี้มีแต่บ้านคนรวยแต่ทำไม ทำไม...ทำไมนายนี่สูงขึ้นแถมใส่สูทที่ไม่เป็นของยูนิฟอร์มโรงเรียน T_T หรือฉันกำลังฝันไป
“นาย...อายุเท่าไหร่”
ฉัน สูดหายใจเข้าไปลึกๆก่อนจะเอ่ยปากถามออกมา
“ฉันเหรอ...อืมไฮดราไม่มีใครบอกเธอเหรอว่าอย่าถามอายุคน ^^”
“เออน่าตอบมาเหอะ!
“26 ^^”
เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วยใครก็ได้รับฉัน ทีไฮดราคนนี้จะเป็นลใ โอ้มายก็อดนายยาร์คอายุ 26 ฉะนั้นโลกทางนี้ที่ฉันไม่รู้จักนี่ก็...อีก 10 ปีข้างหน้าน่ะสิ!! ล้อเล่นน่า TOT
“แต่ฉัน...16นะนี่บัตรประชาชน!”
นาย นั่นมองดูบัตรประชาชนฉันซักพักนึงก่อนที่ค่อยๆลดมือลงมองหน้าฉันเขม็งเลย = * =
“นี่เธอ...มาจาก10ปีที่แล้วหนิ = [ ] =!!”
ท้องฟ้าเริ่มมือสลัวรถสันจรไปมาอย่างไม่ขาดสายแสงสีของไฟหลากหลาย ชนิด หลากหลายยี่ห้อก็เริ่มติดทีละดวงสองดวงจนกลายเป็นแสงสีที่สวยงามผู้คนก็ เริ่มที่จะถยอยกันออกมาซื้อของริมทางบ้างอะไรบ้าง แม้แต่จอดซื้อของข้างทางก็แลเป็นเรื่องปกติแต่ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนรถที่มี กลิ่นน้ำหอมฟุ้งจนน่าคลื่นไส้ ข้างๆกับเจ้าของรถผู้ชายผมสีเงินที่กำลังขับรถอย่างขมักเขม่นฉัน...มาจาก 10 ปีที่แล้วจริงๆด้วย หรืออาจจะหมายความอีกอย่างนึงว่านี่คือ 10 ปีต่อมา คนๆนี้บอกว่าตัวเองคือนายยาร์คลูกชายคุณป้าข้างบ้านและเขาก็บอกว่าทุกคนย้าย ออกมาอยู่ที่อื่นกันหมดแล้ว...และที่น่าตกใจก็คือฉันอยู่บ้านหมอนี่ T_T ที่กำลังจะหมายถึงคืออยู่กินด้วยกันน่ะ!!
‘บ้าน่า! ฉัน...กับนาย ฉันกับนายเนี่ยนะ!’
‘มันเป็นไปแล้วไม่มีอะไรจะแก้ไขได้หรอกน่า ^^ ไฮดราเมื่อ 10 ปีก่อน’
‘TOT ’
หมอนี่ท่าทางจะเชื่อได้ ด้วยเพราะดันมีรูปตอนที่ถ่ายด้วยกันข้างๆเป็นฉันและถัดไปคือนายนั่นท่าทาง สวีทกันสุดๆจนฉันขนลุกไปหมด T W T เป็นไปได้ยังไงฉันใน 10 ปีที่แล้วกับนายนี่เจอหน้ากันก็กัดกันตลอด โรงเรียนก็คนละโรงเรียนด้วยซ้ำไป นานๆเจอกันทีจะมีเวลามา...อะไรแบบนี้ซะที่ไหนกันรับไม่ได้! เสียงบีบแตรดังขึ้นทำฉันเริ่มสงบสติลงบ้างมาโวยวายอยู่คนเดียว(ในใจ)มันก็ทำ อะไรไม่ได้ ถ้าไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเราก็ต้องกลับไปแก้ไขอดีตสินะ ^O^ ดีล่ะฉันจะถอยห่างจากนายนั่นเลยตั้งแต่วันที่กลับบ้านได้เป็นต้นไป แล้ว...ฉันจะได้กลับบ้านมั้ยเนี่ย
พรึ่บ!!
“แย้ก!!~~ TTOTT”
รถ ของนายนั่นเลี้ยงเข้าบ้านก็จริงแต่มีชายชุดดำออกมาเพียบแถมยังยกปืนเล็งเข้า มาในรถทั้งสองข้างอีกต่างหาก ไม่ตกใจก็บ้าแล้ว แต่นายยาร์คอีก 10 ปีข้างหน้าก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไรเลยแค่ยิ้มนิดหน่อยพวกนั้นก็เอาปืนลงและ เปิดประตูให้เข้า...เอ่อ...จะพูดยังไงดีบ้านเหรอ หรือมันคือคฤหาสน์ = = มันใหญ่มากเลยนะ
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ^____^”
นาย ยาร์คผายมืออกให้ฉันเดินเข้าไปในบ้านที่ใหญ่ซะกว่าที่ฉันอยู่อีกแถมชายชุดดำ เพียบเลยตกลงนายนี่ทำงานอะไรกันน่ะ
“นี่นายยาร์คอีก 10 ปีข้างหน้านายทำงานอะไรกันแน่ทำไมถึง...”
ฉัน มองไปรอบๆห้องที่ฉันอยู่ชายชุดดำกำลังจ้องหน้าฉันเขม็งแทบฉันก็ดันพูดกระตุก กระตักเพราะคามกลัว
“ฉันน่ะเหรอ ^___^ มาเฟียหนะ....!!”
อะไรกันน่ะนี่มันเกิดอะไรขึ้นนายยาร์คอีก 10 ปีต่อมาหายไปไหนทำไมตอนนี้ถึงได้มี...!!

TBC : )
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ