Shut Up! อย่าบอกใครนะ่ว่าฉันรักมาเฟีย! 2

[koonmai]

ทำตอนนี้ถึงมีนายยาร์ค 10 ปีข้างหลังได้ล่ะ!

เหตุการ์ณก่อนหน้านั้นทั้งหมด

โรงเรียน สตรีเลอร์ซาช่าโรงเรียนหญิงล้วนใจกลางย่านการค้าที่ประชากรการเข้าออกใน โรงเรียนนี้สูงยิ่งกว่ามหาลัยทั่วไปซะอีก คนจ้องที่จะเข้าเยอะและพวกที่อยากจะออกก็เยอะ อาจจะเป็นเพ่ะพฤติกกรรมการประพฤติล่ะมั้ง

ผลัวะ!

อ่า...ในโรงเรียนน้าคิด ว่าจะอยู่ควรรู้เรื่องศิลปะการต่อสู้มาบ้างเพราะคุณอาจโดนทำร้ายได้ง่ายๆ เสียงเมื่อกี้ไม่ใช่อะไรแกฉันโดนลูกหลงนิดหน่อยเท่านั้นเอง - -;; ฉันชื่อ ไฮดรา นะอายุก็ประมาณ 16 มั้ง...ประมาณนั้นแหละศึกษาอยู่ม. 4 อยาโณงเรียนก็ไม่ค่อยมีคนคบเท่าไหร่ช่างน่าเศร้า T_T เพื่อนไม่มีซักคนไม่มีใครกล้าคุยกับฉันเลยแม้แต่คนเดียว แต่แค่คิดว่าทำเพื่อพ่อแม่ก็โอเคแล้ว โรงเรียนร่มเย็นแต่ไม่เป็นสุขทุกคนต้องกระตือรือร้นตลอดเวลา แต่พอหมดคาบเรียนสุดท้ายทุกคนก็จะกรี๊ดกร๊าดดีใจและวิ่งดั่งฝูงควายป่าในเขต แอฟริกาออกไปออกโรงเรียน อาจจะมีบางกลุ่มหรือส่วนใหญ่ไปอยู่ตรงหน้าประตูเพื่อรอดูนักเรียนชายจากโรง เรียนแชงสตรีม โรงเรียนสัตว์ป่าชายล้วนที่อยู่งฝั่งตรงข้าม = =;; ไอ้ไปดูมันไม่เท่าไหร่แต่พวกกรี๊ดแทบวิ่งไปเกาะขานี่มันก็ออกจะเกินไปหน่อย เรียนเหนื่อยมาทั้งวันเราควรจะกลับบ้านแช่น้ำร้อนให้มันสบายทำการบ้านและนอน หลับอย่างมีความสุข ^___^

ฉัน เอื้อมมือไปกดกริ่งหน้าบ้านของตัวเองเพื่อนที่จะเรียกให้ใครซักคนมาเปิด ประตู บ้าฉันน่ะไม่จำเป็นต้องมีขับรถก็ได้เพราะโรงเรียนอยู่ใกล้แค่นี้แต่ออดควร ต้องมี...เพราะบ้านฉันนี้ยาว 1 ไร่ - -!!

“อ้าว?? คุณหนูมาแล้วเหรอคะวันนี้รีบกลับจังเลย ^^”

“อ่ะค่ะคุณป้าวันนี้ไฮดรารีบกลับบ้านดีกว่า ^^;;”

ไม่ อยากอยู่รอพวกนั้นจับขย้ำหรอกนะ = = ฉันเดินเข้าไป ในบ้านและมองไปรอบๆมันไม่ใช่อะไรหรอกนะเพียงแต่ว่า...ทำไมมีเสียงเอะอะเต็ม ไปหมดเลยทั้งบริเวณสระว่ายน้ำ หรือแม้แต่หอคอยห้องสมุดของฉันก็มีเสียงดัง! อะไรกันน่ะเกิดอะไรขึ้น ฉันรีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างไม่รีรอจนได้ยินเสียงคนสนิทของคุณแม่ที่ฉัน เรียกว่าคุณป้าตะโกนแว้กๆขึ้นมาข้อหา ‘อย่าวิ่งใน บ้าน’ ใครจะสนหอคอยของฉันใครก็ห้ามยุ่ง!

ปัง!

ฉันขึ้นไปบนหอคอย ที่คุณพ่อสร้างมาให้เป็รที่ส่วนตัวออกอย่างแรง ข้างในมีผู้ชายผมสีเงินที่กำลังคาบบุหรี่อยู่ในปากแถมยังเปิดหนังสือของฉัน เป็นว่าเล่นอีก หมอนี่...อะไรกันน่ะ

“นี่นาย! เป็นใครกล้าดียังไงเข้ามาในนี้”

“น่าหนวกหูจริงเธอเนี่ย = _ =”

ผู้ชาย คนนั้นพูดพร้อมกับเปิดหนังสือหน้าต่อไปและอ่านไปเรื่อยๆ ฉันยืนอยู่ตรงนี้นะสนใจฉันบ้างสิ อ้าก!! เหลืออดแล้วนะ ฉันเดินดุ่มๆเข้าดึงหนังสืออกจากมือของผู้ชายคนนั้นอย่างแรงจนแทบจะเป็น แรงกระชากเสียมากกว่า ผู้ชายคนนั้นก็แค่เงยหน้ามองแค่นั้นเอง

“แล้วนี่มันอะไรกันอยู่ในห้องของคนอื่นแล้วยังจะสูบบุหรี่อีกเหรอ”

ฉัน พูดแล้วชี้ไปที่บุหรี่ที่อยู่ในปากของผู้ชายคนั้นและกำลังจะเดินไปดึงมันออก จากปาก

“อะไรของเธอ...นี่ มันหมากฝรั่งต่างหากเห็นฉันจุดไฟมั้ยล่ะ? ทีหลังอย่ามากล่าวหาคนอื่นเขาจะได้มั้ยยัยบ้า = _ =”

“ฮึ่ย - -*”

ผู้ชายคนนั้นลุกขึ้นจากพื้นปัดเนื้อปัด ตัวอยู่ซักพักก่อนที่จะเดินล้วงกระเป๋าลงไปข้างล่าง ใครกันนะเข้ามาที่นี่ได้ยังไงหรือว่าจะเป็นแขกของคุณแม่ นี่คุณแม่มีเพื่อนที่มีลูกชายแบบนี้ด้วยเหรอ นิสัยก็ไม่ดีอยู่แล้วแถมยังการแต่งตัวแบบนั้นอีกใส่กางเกงซะเอวต่ำมากๆ มีโซ่นั่นนี่เต็มไปหมดชายเสื้อก็ออกนอกกางเกงอยากจะรู้จริงๆโรงเรียนอะไรเขา สอนมาแบบนี้กันนะ แล้วพวกหนังสือที่กองอยู่นี่ฉันก็ต้องเก็บน่ะสิ ฮึ่ยๆๆ ยิ่งน่าโมโหเข้าไปใหญ่

“ไฮดรา~~ ลงมาข้างล่างเร็วลูก”

เสียง คุณเม่ของฉันตะโกนขึ้นมาจากข้างล่างฉันก็ขานรับกลับไปแล้วต้องทิ้งกอง หนังสือพวกนี้ไปก่อน อะไรกันนะ...หรือว่าเกี่ยวกับแขกของคุณแม่กันน่ะ ฉันเดินลงมาจากหอคอยด้วยท่าทางเหนื่อยหน่ายแต่พอลงมาแล้ว ฉันยิ่งเหนื่อยหน่ายขึ้นกว่าเดิมเพราะผู้ชายผมสีเงินเมื่อกี้นี้ดันนั่งไขว่ ห่างเต๊ะท่าเป็นคุณชายอยู่ตรงโซฟา อะไรกันเนี่ยกริยาแบบนั้นไม่ถูกชะตาเลยจริงๆแหะ

“นี่ลูกชายของเพื่อนแม่นะจ้ะชื่อ ยาร์ค ^^”

คุณ แม่ผายมือไปทางผู้ชายผมเงินคนนั้น ชื่อ ยาร์คเหรอ ที่อ่านว่า ย้าก! แบบที่การ์ตูนชอบอุทานรึป่าวนะฉันกลั้นขำเอาไว้ก่อนที่จำกระแอมเบาๆเพื่อ เตือนสติตัวเอง

“นี่ก็เพื่อนของแม่นะ ^^”

“สวัสดีค่ะ ^^”

ฉัน ทักทายคุณน้าด้วยรอยยิ้มที่แจ่มใสนายยาร์คที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของฉันก็แล จะไม่พอใจแน่ๆดูจากสีหน้าเข้าบอกบุญไม่รับเอาซะเลยเชียว ฉันเลยแกล้งแลบลิ้นใส่ไปนายนั่นแลจะโมโหมากถึงขนาดจิกโซฟาฉันเป็นรอยเลยที เดียว 555+ อยากเข้ามาบนหอคอยฉันก่อนทำไม

“อ่อยาร์คนี่ก็ลูกของน้านะจ้ะชื่อ ไฮดรา ^^”

“555+ คนอะไรชื่อไฮดราสมองกลวงรึไง >O<”

ห๊ะ = [ ] =*!! เมื่อกี้นายนี่กำลังว่าฉันรึป่าวน่ะ ว่าฉันสมองกลวง...ใช่มั้ย หนอยแน่! อภัยให้ไม่ได้แลคุณน้าจะตกใจเอามากๆเลยสั่งให้นายยาร์คเงียบไปก่อนนายนั่นก็ ทำท่าขำซะสุดชีวิตไอ้ฉันนี่ก็อดกลั่นความโมโหแบบสุดๆเลย

“เด็กๆพวกแม่จะคุยกันน่ะพวกลูกไปนั่งเล่นคุยกันตรงสระว่ายน้ำก่อน มั้ยจ้ะ ^^”
“ค่ะคุณฌเม่เดี๋ยวไฮดราพาไปเอง ^^*”

ฉัน พูดแบบกัดฟันแล้วลุกขึ้นจับมือนายยาร์คนั่นให้เดินมาจากตรงนั้น ที่จับมือน่ะเหรอไม่ใช่เพราะอะไรหรอก...ได้ยินสถานที่ที่คุณแม่บอกมั้ย สระว่ายน้ำ จูงมือ หมายความว่าฉันจะ...

ตู้ม!!

โยนนายนั่นลงไปน่ะทุกคนคง อาจจะไม่รู้อะไรแต่พอเดินมาถึงตรงสระว่ายน้ำนายยาร์คกำลังจะสะบัดมือฉันออก แต่ฉันจับให้แน่นกว่าเดิมและจับตัวนายนี่ทุ่มลงไปในน้ำ ^O^ บอกแล้วว่าฉันเป็นคาราเต้

“เป็นไงเย็นสบายมั้ยคะคุณเพื่อนใหม่เชิญอาบน้ำต่อไปเถอะฉันไม่ว่า อะไรหรอกนะ ^^”

“หนอยแน่! ยัยไฮดราสมองกลวง!”

“จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ : P”

ฉัน แลบลิ้นหลอกนายนั่นจนพอใจก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหาของกิน เห็นว่าวันนี้คุณแม่จะพาไปดูร้านขายของเก่าในย่านการค้าเพื่อสีกระจกโบราณซะ ด้วยสิเอ๋...ยังไม่ต้องเปลี่ยนชุดก็ได้มั้ง นายยาร์คพอขึ้นจากสระว่ายน้ำก็ขอตัวกลับบ้านก่อนเล่นเอาคุณน้าเหวอไปเลยพอ เห้นสภาพลูกชายแอบสะใจนิดหน่อยนะเนี่ย แต่นายนั่นก็ไม่ได้บอกว่าฉันเป็นคนทำก็ยังพอมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้าง นี่นา อีกซักเดียวคุณน้าก็ขอตัวกลับบ้านแล้วเหมือนกันฉันกับคุณเเม่เดินออกไปส่ง ที่หน้าประตูหน้าบ้านแล้วก็ถือโอกาสออกไปซื้อกระจกโบราณด้วยเลย ตอนไปถึงคุณแม่ก็เดินเข้าไปในร้านเพื่อคุยกับเจ้าของร้านทันทีฉันไปสะดุดเอา กับกระจกบานใหญ่โบราณและจ้องมันแบบนั้นพอรู้สึกตัวอีกทีก็...มาอยู่ที่ไหน แล้วไม่รู้ และฉันก็ค้นพบว่าตัวเองนี่แหละเดินทางมาอีก 10 ปีข้างหน้า...

TBC : )