Shut Up! อย่าบอกใครนะ่ว่าฉันรักมาเฟีย! 5

[koonmai]

“ไอ้เคโอ =_=;;”

“ว้าว~ ยะจี้จำเขาได้ด้วยเหรอ >3<”

ผู้ชายคนที่มาเมื่อกี้ที่ดูสุขุมและเป็น ผู้หใญ่กำลังกระโดดกอดคอนายยยาร์คที่ฉันบีบไปเมื่อกี้อย่างเหนี่ยวแน่น แถมแลจะมือตุ๊กแกซะด้วยจนาดนายยาร์คดันให้ออกไปแล้วให้ออกไปอีกก็ไม่ปล่อย มองดีๆเหมือนพวกคู่เกย์ชู้ชื่นเลยเนอะ = . , =

“เฮ้ย! ไอ้เคโอปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! -_-;”

“ทำไมล่ะยะจี้! เราจะได้ให้คุณไฮดราเห็นไงว่าเรารักกันมากแค่ไหน >3<”

เอ่อ... = [ ] = มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะผู้ชายคนนี้ถ้านายยาร์คจำได้ก็น่าจะเป็นกัน และตอนนี้คือโลก 10 ปีข้างหน้าสำหรับเรา 2 คน และโลกอีก 10 ปีข้างหน้าเราจะอายุ 26 =_=;; ผู้ชาย...อายุ 26 กำลังจะปลุกปล้ำเด็กผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าตัวเองโขในวัยเพียง 16 ปี พาดหัวข่าวสดเช้าวันนี้โดยไฮดราจากสำนักข่าว MIND

“=_= ไฮดรา! เธอจะมายืนดูอยู่ทำไมล่ะก็ช่วยฉันก่อนสิ!”

“ไม่ต้องมาหรอกนะไฮดราคุง >O< เดี๋ยวยะจี้น่ะเขาจะพาขึ้นสวรรค์ไปด้วยกันเอง”

“เอ่อ... =_=;;”

เมื่อ นายยาร์คสั่งให้ฉันไปช่วยฉันก็เดินเข้าไป 2-3 ก้าวพอผู้ชายคนนั้นเรียกฉันว่าไฮดราคุงแล้วมันเพราะแบบบเปลกๆฉันชอบเลยหยุด อยู่กับที่ซะงั้นแหละ หะๆ ขอบโทษนะนายยาร์คแต่ฉันชอบชื่อนี้เอามากๆเลย > /\ <

“หยุดได้แล้วไอ้เคโออย่ามาทำตัวแบบนี้ในที่แบบนี้ สิ -_-“

คุณบลูเดินมาจากไหนไม่รู้แถมสีหน้ายัง เคร่งเครียดมากอีกด้วย ยืนกอดอกเต๊ะท่าซะเข้มเลยอะไรกัน! เบื้องหลังแก๊งมาเฟียคือโฮสต์คลับดีๆนี่เองเหรอ โอ้โน!! >O< แหมยังเป็นโฮโมกันเกิน 50 เปอร์เซ็นอีกด้วยฉันยืนกระตู้วู้กรี๊ดวีดว้าย(ในใจ)อยู่คนเดียวจนทั้งสามคน เริ่มหันมามองด้วยสีหน้าแปลกๆฉันเลยหยุดทำเลยกระทันหัน T^T

“ฉันสั่งให้แกมาบอกรายละเอียดให้ยาร์คฟังไม่ใช่รึไง -_-“

“แหม~ ยะจี้ตอนเด็กน่ะน่าแกล้งมากเลยนะ >3<”

ผู้ชายคนที่เคโอจะทำท่าระริกระรี้ไม่เลิก จนนายยาร์คแทบจะเอาเท้ายันหน้าให้จมไปกับดิน - -;;

“เลิกเรียกฉันแบบนั้นซะที ขนลุก! แล้วก็ ไม่ต้องไปแกล้งยัยนั่นมากหรอก -_-!”

“ทำไมล่ะสนใจไฮดราตอนเด็กอย่างนี้ด้วยเหรอ ~_~”

“เปล่า...ยัยนี่แค่คิดมาก เริ่มเพ้อ และ...เอ๋อ =o=”

“แกเอาอะไรตัดสิน น่ะหะ =_=;;”

“แกดูตามนิ้วฉันนะ (-_-)-->”

ฉัน ที่กำลังยืนทำหน้าของคนหื่นกามและเริ่มมองฟ้า มองก้อนเมฆแล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากไปมาเมื่อนึกภาพคนพวกนี้ใส่ชุดเมดแล้วเข้าไป หาลูกค้าผู้หญิงในห้อง = . , = เอิ๊กๆ หะๆๆ ถ้าแบบนั้นละก็นะจับนายยาร์คใส่กระโปรงสั้นๆเลยดีมะ อ๊ะ! รู้สึกถึงจิตสังหารไม่ค่อยดี - -;; ฉันหันหน้าไปทางผู้ชายคนนั้นที่ยืนเหมือนวิญาญหลุดลอยออกจากร่างและล้มพับลง ไปต่อหน้า –O- เอ่อ...เป็นอะไรมารึเปล่าเนี่ย ฉันเดินเข้าไปใกล้ผู้ชายคนนั้นอย่างหวาดๆพร้อมกับหยิบกิ่งไม้ที่อยู่ตรงพื้น ไปด้วยก่อนจะนั่งลงข้างๆแล้วเอากิ่งไม้จิ้มๆเหมือนเขาเป็นก้อนอุนจิ =_=

(T_T) \(_ --)

คุณ บลูกับนายยาร์คถอนหายใจออกมาด้วยเสียงดัง พรืด~ ก่อนจะเดินหมุนตัวกลับเข้าบ้านไปพร้อมกันแต่คนๆนี้ก็ยังไม่ลุกขึ้นมาจนสูท ที่ใส่มาเปรอะพวกขี้ดินไปเรียบร้อย -_-;; ฉันเห็นว่าอยู่ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาจึงหันหลังกลับเข้าไปในบ้านและวิ่งเข้า ไปในครัวหาน้ำกับขนมออกมาแล้วเดินไปที่เดิมที่ผู้ชายคนนั้นนอนอยู่ นี่มันก็ราวๆ 5 นาทียังไม่ลุกขึ้นมาเลยแหะ =_=;;

“นี่...คุณจะนอนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ยคะ = =;;”

“งือ~ ยะจี้ไม่รักฉัน T^T ฉันจะนอนเป็นไส้เดือนอยู่อย่างนี้! จนกว่าเขาจะมาดูแลฉัน”

=_=;; ดื้อด้านซะจริงคนแบบนี้นายยาร์คไปคบด้วยได้ยังไงกันนะ มีแต่พวกประหลาดแบบคุณบลูก็คน 2 ด้าน ขาวกับดำ ส่วนตัวนายยาร์คก็เสือยิ้มยากแถมเข้าใจอะไรยากด้วย นายนี่ก็พวกเกย์เฒ่าไม่ก็พวกสับสนทางเพศ หรือว่าพวกบ๊องตื้นกันแน่นะ

“เอ่อ...ขอโทษนะคะพวกคุณเป็นเกย์กันเหรอ =_=;;”

“หึ...”

ห๊า! เฮ้ย~ นี่ฉันถามอะไรตรงๆแบบนั้นออกไปกันล่ะเนี่ย T^T ผู้ชายคนนี้หัวเราะ ‘หึ’ ออกมาด้วยสิเขาจะโกรธฉันรึเปล่า หรือว่าเขาจะฆ่าข่มขืน ไม่ได้สิ - -;; จะข่มขื่นไม่ต้องหั่นศพแน่ๆใครก็ได้ช่วยที T^T คุณพ่อบ้าน!! ฉันหันซ้ายหันขวา หาลู่ทางเพื่อจะหนี่ได้อย่างปลอดภัยผู้ชายคนนี้ก็ค่อยลุกขึ้นมาแล้วเงยหน้า มองฉัน อึ๋ย~ สยิว T-T

“เธอ...ยังไม่เจอฉันอีกเหรอ ^^”

“หา?? เจอ...เจออะไรกันเหรอคะ”

อ้าว ที่บอกว่าเจอนี่ตอนปัจจุบันฉันก็ต้องเจอกับคนๆนี้น่ะเหรอ =w= แค่คิดก็ขนแขนสแตนด์อัพแล้ว

“เมื่อก่อน...ฉันเคยจะแยกเธอจากยาร์คด้วยนะ ^^”

“ห๊า!”

“ฉันเคยชอบเธอนะแต่ เธอดันมีแฟนแล้วแถมอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันอีกต่างหาก ตอนนั้นฉันเลยจะไปอัดเจ้านั่นคนที่มาแยกเธอไปก่อนฉัน แต่ว่ายาร์คตอนนั้นน่ะไม่สิ...ยาร์คที่เป็นอยู่น่ะยังไงฉันก็สู้ไม่ได้ ^_^”

“นั่นน่ะสิคะ! นายยาร์คน่ะถึกก็ถึกแต่รูปลักษณ์ภายนอกผอมบาง =_=//”

ฉัน พยายามจะเบี่ยงเบนประเด็นที่ว่าเขาเคยชอบฉันแหะ ตายๆๆ

“ไม่ใช่พละกำลังแต่เป็นเรื่องของความเข้าใจและสิ่งสำคัญกว่าคือถ้า เธออยู่กับยาร์คล่ะก็ หมอนั่นจะปกป้องเธอได้ดีกว่าฉัน ฉันพยายามแล้วนะพยายามที่จะแย่งเธอมาพยายามให้เธอรักฉันแต่ว่าเธอก็ไม่รัก ฉัน ^_^”

“เอ่อ... = / / / =”

“แต่ว่านะตอนนี้ฉัน ก็คิดกับเธอแค่เพื่อนเฉยๆไม่ต้องกังวลหรอกนะมันผ่านมาตั้ง 9 ปีแล้ว ^^”

ฉันพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงเข้าใจคุณเคโอ (เรียกแบบนี้เหตุผลเดียวกับคุณบลู) ลุกขึ้นก่อนจะปัดเนื้อปัดตัวที่มีแต่ดินเต็มไปหมดแล้วเอามือมาขยี้หัวของฉัน จนมันยุ่งเป็นรังนกเลย อืม...ทำไมนายยาร์คกับฉันถึงรักกันมากขนาดนั้น ทั้งๆที่ตอนนี้ความรู้สึกมันไม่ใช่แบบนั้น มันจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนั้นเลยเหรอแต่ที่สำคัญกว่าการเปลี่ยน...เราจะกลับยุค ปัจจุบันกันยังไง คุณเคโอยื่นมามาให้ฉันจับเพื่อที่จะพยุงตัวให้ลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มที่มีดิน เต็มใบหน้า ฉันยิ้มบางๆก่อนจะจับมือของคุณเคโอไว้เพื่อนฉุดร่างของตัวเองขึ้นจากพื้น และเราสองคนก็เดินกลับเข้าไปในบ้านตอนนี้ก็เที่ยงกว่าๆได้แล้วคงจะเป็นเวลา อาหารกลางวันอย่างเช่นปกติ! แต่วันนี้มันไม่ปกติเพราะมีคุณเซบาสเตียนที่ฉันอันเชิญมานั่งรับประทานอาหาร ด้วย แต่ทำยังไง้ยังไงเขาก็ไม่ยอมมานั่งร่วมโพวกเราแต่ฉันก็อยากให้คุณพ่อ บ้านอยู่ใกล้ๆน่ะนะฉันจะมีความสุขกับการกิน 100 เท่าตัว = . , = บทสรุปคุณบลูเลยให้คุณพ่อบ้านหรือคุณเซบาสเตียนยืนอยู่ข้างๆฉัน ซะเลย >< กริ๊วกร๊าวหน้าฉันตอนนี้คงบานเป็นกระด้งเลยมั้งเนี่ย โต๊ะรับประทานอาหารของบ้านนนี้อยู่ใจกลางเลยก็ว่าได้เป็นโต๊ะที่นั่งได้ เกือบ 10 คนเลยละมั้งเก้าอี้เยอะเชียว ส่วนอาหารก็ถูกยกมาจากห้องครัวโดยไม่ขาดสายกลิ่นหอมๆเลยลอยคลุ้งไปหมด แต่ตอนนี้มีเรื่องฉันน่ายินดีมากกว่าสิ่งอื่นใด...

“> / / / < ค่ะ...คุณพ่อบ้านรบกวนช่วยตะ...ตักข้าวด้วยค่ะ”

ฉัน พูดอย่างตะกุกตะกักเพราะความเขินก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างที่ไม่ได้ถือจาน ข้าวอยู่ไปสะกิดยิกๆตรงแขนเสื้อของคุณพ่อบ้านเบาๆ

“ขอรับ ^__^”

คืนนี้ฉันนอนฝันดีแน่ๆ! อยู่มาเป็นอาทิตย์ไม่ยักเห็นไม่รู้ใครเอาคุณพ่อบ้านของฉันยัดใส่ ลังหรือกล่องแต่อย่างใด ในเมื่อวันนี้ฉันเห็นแล้วอย่าคิดว่าจะไม่รอดพ้นคืนนี้ เอ้ย! ไม่ใช่หมายถึงว่าจะดูแลให้อย่างดีต่างหาก

“ขะ...ขอบคุณค่ะ > / / / <”

คุณ พ่อบ้านก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินมายืนอยู่ข้างหลังเก้าอี้ของฉัน มีความสุขค่ะ! คุณบลูนี่ฟ้าประทานมาจริงๆ T^T ฉันหยิบช้อนส้อมขึ้นมาด้วยมือที่สั่นๆทำยังไงได้ล่ะฉันปลื้มมากเลยนะเนี่ย นายยาร์คหันมามองหน้าฉันที่อยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างเอือมๆก่อนจะก้มลงไปกินข้าว ต่อ ตอนแรก! ฉันนึกว่านายนี่จะอยู่เฉยๆไม่พูดไม่จาอะไรแท้ๆแต่ที่ก้มลงไปนี่น่ะสิ

ปึก! เคร้ง!

แย้ก~ TTOTT ไฮดราหน้าทิ่มค่ะหน้าทิ่มแทบจะลงจานข้าวเลยดีนะที่คุณพ่อบ้านเอาจานออกทัน ไม่งั้นหน้าฉันได้จุ่มแผละลงไปในจานข้าวแน่ๆ เมื่อกี้...นายยาร์คเอาขาตัวเองมาเตะขาฉันที่กำลังยืดไปเกี่ยวขานายนั่น ยอมรับก็ได้ว่าแอบแกล้งแต่ว่ารู้ได้ยังไง! เผอิญฉันเป็นคนขาสั้นซะด้วยพอนายนี่เตะคืนทีขามันก็ลอยอยู่บนอากาศเจอแรง โน้มถ่วงแล้วก็ตกตึงตัวเลยทิ่มตามขาแล้วหน้าก็จะทิ่มตามด้วย T_T

“ฮึ่ย -_-++”

ฉันปักส้อมลงกับจาน(เบาๆ)ก่อนจะตั้งหน้า ตั้งกินต่อหมดอารมณ์เลยอาหารกลางวันของฉันเกือบหน้าทิ่มลงจานข้าวแล้วมั้ย ล่ะ! แต่ก็นะ...ให้อภัยกับอาหารที่วางเรียง รายอยู่บนที่ยาวพอสมควรแบบนี้อาหารก็แลเลิศหรูอลังการ สมเป็นคุณบลูเลยแหะส่วนคุณเคโอที่เพิ่งลงจากข้างบนเนื่องจากไปเปลี่ยนเสื้อ ผ้าที่เลอะดินก็เพิ่งเดินลงมาแล้วนั่งอย่างเรียบร้อย อ้าว? ไม่กอดคอนายยาร์คแล้วพูดคำพูดแบบนั้นออกมาแล้วเหรอ =O=

“ไฮดราอาหารอร่อยถูกปากมั้ย ^_^”

“หะ...เอ่อ...ค่ะอร่อยค่ะ ^^;;”

ฉัน ที่กำลังถูกถามยังคงอยู่ด้วยใบหน้าที่พร้อมจะจิกกัดได้ตลอดเวลาแต่พอหันไปหา คุณบลูก็ต้องยิ้มร่าเพราะรังสีแบบดาร์คเข้ามาปกคลุมอยู่ด้านหลัง =w=

“งั้นเหรอดีแล้วล่ะ เออใช่ฉันจะมาพูดเรื่องการเป็นอยู่ของพวกเธอพอดีล่ะนะอยู่ทางนี้พวกเธอก็ทำ งานทำการกันแล้วแต่ว่าในสมัยนู่นเธอยังเรียนหนังสือกันอยู่เลย ฉันเลยอยากให้พวกเธอกลับไปเรียนหนังสือน่ะ ^^”

“ห๊า!! เรียนหนังสือ แล้วอาจารย์เขาก็ต้องจำหน้าเราสองคนได้น่ะซิคะ = [ ] =”

“ไม่เป็นไรหรอกนี่มันก็ตั้ง 10 แล้วจะจำหน้ากันได้ครบได้ยังไง อีกอย่างแฟ้มประวัตินักเรียนกฌถูกส่งคืนตั้งแต่จบ ม.6 แล้วด้วยไม่มีประวัติให้พวกนั้นค้นหรอก ^_^”

ฉัน เงียบแทนคำตอบก่อนจะหันหน้าไปทางนายยาร์คที่ไม่ทุกข์ร้อนอะไรเรื่องนี้ แน่ล่ะสิ! มีเพื่อนกันนี่แล้วฉันล่ะเพื่อนก็ไม่มีซักคน ตอนเด็กๆไม่น่าไปหลงไหลแบบฟอร์มของโณงเรียนนี้เอาซธเลย การเรียนการสอนพอรับได้จัดได้ว่าดีแต่ว่าพวกนักเรียนกลับแรงและเหวี่ยงอย่าง ช่วยไม่ได้ T_T พวกคนรวยๆก็ชอบดูถูกคนอื่นแถมไม่รับเข้าสังคมอีกต่างหาก ตบตีกันแย่งผู้ชายทั้งๆที่พ่อแม่ก็สอนมาดีแต่ไม่น่าทำตัวแบบนี้กันนะ ก็ยอมรับอยู่ว่าโณงเรียนนักเรียนส่วนมากจะหน้าตาดี สวย น่ารัก กว่าโรงเรียนสตรีคาเรนคู่แข่งที่อยู่ข้างๆ -_-;; แถม โรงอาหารยังมาติดกันอีกด้วยเป็นการเปิดศึกแบบห้ามไม่ได้ แถวๆนั้นน่ะจะเป็นเหมือนย่านศูนย์การค้าและมีโรงเรียนดังๆอยู่ 4 โรงเรียนตั้งอยู่ใกล้ๆกันข้างหน้าเป็นวงเวียนใหญ่ ได้ยินว่าเจ้าของโรงเรียนก็เป็นพี่น้องกันด้วยนะ =_=^^

ตั้งโรงเรียนเพื่อแย่งสมบัติหรืออะไร ซักอย่างเนี่ยแหละ -_-;;

“เงียบอย่างนี้ฉันเหมาว่าตกลงนะไฮดรา แล้วนายล่ะยาร์คว่ายังไง ^_^”

คุณบลูหันไปทางนายยาร์คอีกรอบนายนั่นยืด ตัวขึ้นแล้วกลอกตาไปมาแล้วผยักหน้าลงเล็กน้อยเป็นเชิงตกลงก่อนจะก้มลงไป เขี่ยผักในจานอย่างหนายๆ

“โอเคงั้นพรุ่งนี้ เราค่อยไปสมัครเรียนกันนะช่วงนี้กำลังเข้าสู่เทอมที่ 2 เลยล่ะเข้าเทอม 2 คงไม่เป็นอะไรล่ะมั้ง -_-;; หรือว่ายังไงน้า~ เอาเถอะ”

โอ้โหประเสริฐมากเลยค่ะ ทำไมคุณบลูไม่เคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยแต่แรกแล้วค่อยมาบอกล่ะคะ ฉันได้แต่นั่งบ่นอุบอิบในใจแต่ไม่กล้าเถียงออกไป T_T คุณเคโอที่นั่งเงียบมานานพอกินข้าวที่คาดว่าน่าจะอิ่มแล้วก็เริ่มเข้าไปเกาะ แกะนายยาร์คเรื่อยๆ =_=^^ แทบจะรวมเป็นเนื้อเดียวกันแล้วนะนั่นน่ะให้ตายสิทำไมฉันต้องมาเห็นฉากที่สุด จะบรรยายตอนกินข้าวด้วยนะโชคดีที่มี...พะ...พ่อบ้าน = [ ] =!!

“...”

ฉันหันไปข้างหลังเพื่อที่หันมองหน้าคุณ พ่อบ้านก็ต้องผงะเพราะว่าคุณพ่อบ้าน...กำลังยืนคุยอยู่กับผู้หญิงคนนึงที่ สวยมาก T_Tสวยมากๆเส้นผมสีดำขลับตัดกับผิวที่ ข้าวอย่างกับหิมะ ริมฝีปากแดงน่าจุ๊บ แพ้แล้ว!

นั่นใครน่ะ! คนสำคัญของคุณพ่อบ้านเหรอ = [ ] = ฉัน หันไปแบบคอแทบหลุดเพราะเอี่ยวมากไปคุณบลูที่นั่งอยู่ลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างๆ เก้าอี้ของฉันก่อนจะจับคอของฉันให้หันกลับมาแล้วยิ้มเหมือนเคย

“เห~ ไฮดราๆใจเย็นก่อนอย่าเพิ่งทำหน้าอย่างนั้นสิ ^^;;”

“T_T จะให้ใจเย็นเหรอคะ แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันน่ะ”

“อ่อคนสำคัญของเวสตาร์เข้าน่ะ ^___^”

อ่อ...บุคคล สำคัญคราวนี้ฉันแพ้จริงๆ แง~ เอ๊ะ! แต่เดี๋ยวก่อนนะได้ยินแว่วๆอะไรใคร เวสตาร์

“เดี๋ยวนะคะ! เมื่อกี้คุณบลูบอกว่าใครอะไรเวสตาร์นะ = =;;”

ฉันทวน ชื่อที่คุณบลูพูดขึ้นอย่างงงๆ

“อ่อ~ ปกติไฮดราชอบเรียกว่า คุณพ่อบ้านๆ ไม่ก็ เซบาสเตียน สินะ ^^;; แต่ว่านะไฮดราคนนั้นน่ะชื่อ

เวสตาร์ลุคแบบคุณพ่อบ้านเลยใช่มั้ยล่ะ”

ฉัน ผยักหน้าหงึกหงักแต่ความจริงแล้วยังงงไม่หายเลย

“ที่มาทำหน้าที่เป็นเหมือนพ่อบ้านที่นี่น่ะเพราะว่านู่น~ น้องสาวฉันเอง ซีรีส สวยใช่มั้ยล่ะนั่นแหละสองคนนั้นเขาเป็นแฟนกันน่ะ ฉันเลยให้ลองมาทำเป็นพ่อบ้านดูเพราะอยากจะทดสอบอะไรนิดหน่อย ^_^”

งือ~ มีแฟนแล้วหรอกเหรอเนี่ย T^T คุณพ่อบ้าน~ โอเคค่ะมองรวมๆแล้วเหมาะสมกันมากให้อภัยฮี่ๆ ฉันจัดการกับอาหารบนโต๊ะต่อก่อนที่จะเดินโต๋เต๋อยู่แถวนี้ ส่วนคุณบลูคุณเคโอแล้วก็นายยาร์คก็ไปซ้อมพวก ขี่ม้า ยิงปืน อะไรต่างๆนาๆต่อ ให้ตายเหอะเป็นมาเฟียนี่มันช่างเหนื่อยดีแท้ ฉันเผลอถามออกไปด้วยว่าคุณบลูมาเป็นมาเฟียได้ยังไงกับได้รับคำตอบ ที่...เอ่อ...

‘อ่อ~ พ่อของฉันเป็นเจ้าสัวเก่าน่ะแต่ว่าฉันไม่ชอบเป็นเจ้าสัวเลยเปลี่ยนชื่อเป็น มาเฟีย ^_^’

สรุปว่าเป็นตั้งแต่รุ่น ไหนๆแล้วสืบต่อกันมาสินะ T_T แต่ได้ข่าวว่าเจ้าสัวเขาเป็นคนดีไม่ใช่เหรอ! –O- แต่คุณบลูก็ยังยืนยันว่าพวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายเพียงแต่ว่าดูแลคนใน เมืองเท่านั้นเอง แค่เขตของเขาส่วนอีกอย่างที่คุณบลูไม่อยากใช้คำว่าเจ้าสัวเพราะว่าตัวเอง เป็นคนไม่ค่อยมีความพยายามอีกอย่างก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรมากนักแต่จะให้เรียก ว่า เสีย คงไม่ได้เพราะเขาไม่ใช่คนที่เลวอะไรปานนั้น ฟังดูงงๆแต่จะพยายามทำความเข้าใจในที่สุด -_-;;

‘ในกรณีที่มีคนมาปองร้ายคนในเมืองหรือในแก๊งเราก็ต้องช่วยกันเลย ต้องเรียนอะไรพวกนี้ไว้ อีกอย่างนะไฮดราแก๊งของเราเนี่ยมีคนปองร้ายเยอะมากๆเลยล่ะ มีจำพวกที่อยากให้เราร่วมมือในการค้าอาวุธเถื่อนต่างๆนาๆแต่เราไม่เล่นด้วย เลยส่งคนมาลอบทำร้ายบ้างอะไรบ้าง แล้วก็เรื่องผู้หญิงน่ะเพราะเป็นมาตั้งแต่สมัยเรียกแล้วล่ะมั้งถึงตื้อเลิก -_-;;’

‘ใคร?? อะไรเหรอคะผู้หญิงเหรอ’

‘แก๊งของเรามีสมาชิกหลักๆที่อยู่ในเลเวลสำคัญ 7 คนแต่ละคนก็ต้องมีแฟนมีผู้หญิงเป็นของตัวเองถูกมั้ยอายุก็ปูนนี้แล้ว -_-;; นั่นล่ะที่พวกมันชอบมายุ่งโดยไม่เจียมกะลาหัว’

‘กรอบ!’

เอ่อ...ในช่วงนั้นฉันได้ยินเสียงคุณบลูหักข้อมือตัวเองดังกรอบจน ต้องเขยิบออกมานิดนึง ใบหน้าของคุณบลูแลเครียดมากกลายเป็นดาร์คไปเลย

‘เอาล่ะไฮดราฉันเล่าให้เธอฟังได้แค่นี้ล่ะนะฉันต้องไปก่อนแล้ว บ๊ายบาย ^O^’

ฉันยืนส่งยิ้มแห้งๆให้คุณ บลูและสามคนนั้นก่อนที่จะหันกลับเข้ามาในบ้านแบบไม่มีจุดมุ่งหมาย อื้ม~ จะทำอะไรดีล่ะเนี่ยเรา -_-;; แถวๆนี้ไม่มีอัลบั้มรูปให้ดูบ้างเลยรึไงนะฉันล่ะอยากรู้จริงๆเลยว่าตอนโต ขึ้นมาแล้วฉันจะหน้าตาเป็นยังไงกันนะ

“เอ... - * -“

ฉัน เดินสำรวจทุกซอกทุกมุมที่คิดว่าน่าจะมีอัลบั้มรูปซ่อนอยู่ไหนซักทีในบ้านนี้ พอดีกับที๋ฉันเจอเมดคนนึงกำลังปัดม่านอยู่เลยเข้าไปถามได้เรื่องมาว่ามัน อยู่ในห้องที่ใหญ่มากๆมีแต่เมดคนเก่าคนแก่เท่านั้นที่จะได้เข้าไปทำความ สะอาด ‘O’ โว้ว~ ฟังดูแลน่าสนุกดีแหะ

“เอ่อ...คุณป้าคะ?”

ฉัน พูดพร้อมกับย่อตัวลงมาถามคุณป้าที่คิดว่าน่าจะเมดเก่าแก่ที่นี่ก็ดูจากท่า ทางแล้วล่ะก็นะ

“หืม??”

โป๊ก!

คุณป้าคนนั้นค่อยๆถอยหลังจากตอนที่หัวและลำตัวช่วงบนมุดอยู่ใต้ เตาผิงแต่พอฉันเรียกเลยรีบลุกขึ้นมากไปหน่อยเลยไม่ได้กะระยะห่างระหว่างเตา ผิงหัวเลยโขกเข้าไปเต็มๆเลย T_T

“เอ่อ...ไม่เป็นอะไรนะคะ ^^;;”

“จ้ะ~ ไม่เป็นไรคุณผู้หญิงมีอะไรให้รับใช้เหรอคะ”

“ไม่ต้องเรียกหนูว่าคุณผู้หญิงก็ได้ค่ะหนู...ยังไม่ใช่คุณผู้หญิง หรอกนะคะ - / / / -“

ฉันพูดพร้อมกับบิดตัวไปมา อะไรเนี่ยฉันเป็นอะไร = [ ] =!!

“งั้นคุณไฮดรามีอะไรให้ป้ารับใช้เหรอคะ ^^”

คุณ ป้าลุกขึ้นแล้วจัดการปัดฝุ่นที่ติดตามแขนเสื้อของตัวเองออกแล้วหันมาพูดกับ ฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เอ่อคือหนูจะมาหา อัลบั้มรูปน่ะคะแต่มีเมดคนนึงบอกว่าต้องมาถามคุณป้าอะไรแบบนี้น่ะค่ะ”

“อ่อถ้าห้องอัลบั้มรูปล่ะก็อยู่สุดทางเดินนี่เลยค่ะ ^_^”

“ขอบคุณมากเลยนะคะ”

ฉัน กล่าวคำขอบคุณคุณป้าคนนั้นก่อนจะเดินออกมาตามทางเดินและมองพวกแจกันและรูป วาดที่(คาดว่า) น่าจะมีชื่อเสียงในระดับนึงน่าจะมีใครซักคนชอยคนวาดคนนี้อย่างมากเลยเพราะ ว่าเต็มไปผนังไปหมดไม่ใช่มันมีแค่รูปเดียวหรือว่าถูกจัดวางห่างกันนะ แต่พอยิ่งเดินเข้ามามันก็ยิ่งแปะๆๆทับถมกัน บางรูปกรอบก็เกยกันด้วยซ้ำพอมองไปข้างหน้าก็เป็นทางตันไม่มีอะไรมีแค่กระจก กรอบสูงยาวที่โดนจับให้นอนลงกับพื้นและด้านเงาของกระจกก็ถูกหันหน้าเข้า กำแพงด้วย...

“กระจก!”

บน พื้นที่เป็นพรมสีดำสนิทกับกระจกที่คุ้นตาฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจพร้อมกับ นั่งลงด้วยความรวดเร้วและพยายามพลิกกระจกด้านที่เป็นเงาที่หันหน้าชนกำแพง นั่นให้ออกมา แต่พอยิ่งออกแรงดึงมากเท่าไหร่เรี่ยวแรงมันก็ยิ่งหายไปมากขึ้นเท่านั้น ที่กระวนกระวายมันมีปัญหาอยู่ที่กระจกบานนี้นั้นเหมือนกับกระจกที่ฉันกับนาย ยาร์คยืนมองที่ร้านขายของโบราณเหมือนมาก...ฉันละความสนใจจากกระจกนั่นก่อนจะ หันไปยังทางตันแล้วออกแรงดันจากฝ่ามือถ้าเป็นอย่างที่ฉันคาดการณ์เอาไว้จะ ต้องเปิดออก...อย่างแน่นอน

แอ๊ด~

อย่าง ที่คาดฝาผนังที่ถูกปิดด้วยรูปภาพนั้นเปิดออกข้างในมีกลิ่นอับเพียงเบาบางอาจ จะเป็นเพราะมีคนมาทำความสะอาดเป็นประจำทุกวัน ฉันก้มลงมองกระจกนั่นอีกครั้ง...เหตุผลที่เรามาที่นี่คืออะไรและทำไมกระจก นี้ถึงได้นอนอยู่ แล้วตัวเราอยู่ที่ไหนทำไมนายยาร์คอีก 10 ปีที่เราเจอถึงทำแววตาเศร้าสร้อยต่อบ้านของเรา ทำไม...ไม่มีใครพูดเรื่องของพวกเราในอีก 10 ปีต่อมา ทุกคน...หายไปไหน แล้วทำไมต้องเก็บกระจกนี่ไว้ที่บ้าน ถ้ากระจกนี่คือทางออกทางเดียวที่จะทำให้เรานั่นกลับบ้านได้ล่ะก็ มีแต่ต้องยกมันขึ้นมาเท่านั้นสินะ!

ป๊อก!

“ยัยไฮดรา -_-“

นายยาร์คที่อยู่มาจากไหนก็ไม่รู้เอามือมา เขกหัวฉันเบาๆก่อนจะกอดอกมองหน้าฉันนิ่งเลย นายนี่...เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงล่ะ

“นาย...เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ตั้งแต่เธอทำท่าเหมือนยัยบ้าพยายามที่จะดึงเสาตนนี้ขึ้นนั่นล่ะ”

“เสาเหรอ??”

ฉันทวนคำพูดของนายยาร์คแล้วหันกลับไปมอง ทางกระจกนั่นก็เห็นมันกลายเป็นเสาปูนที่มีรอยแตกร้าวอยู่จริงๆ ทำไมล่ะ...ในเมื่อเมื่อกี้มันยังเป็นกระจกอยู่เลยไม่ใช่เหรอ

“ยัยบ๊องทำอะไรของเธอไปได้แล้วแถวนี้มีเต่กลิ่นไม้ฉุนจมูกไปหมดฉัน ไม่ชอบ -_-;”

“หะ...อื้ม!”

ฉัน หันหลังเพื่อที่จะเดินตามนายยยาร์คไปแล้วหันกลับมามองที่เดิม ประตูเมื่อกี้...หายไปไหนแล้วล่ะหรือว่านั่นคือความฝัน หรือฉันกำลังละเมอรึเปล่านะ นายยาร์คที่ไม่เห็นฉันเดินตามมาซะทีเลยเดินกลับมาที่เดิมแล้วออกแรงคว้ามือ ฉันแล้วจูงเดินออกไปจากทางเดินตรงนั้น บ้านนี้มันชักจะยังไงๆแล้วนะแต่ก็เอาเถอะอาจจะเป็นฉันตาฝาดไปเองก็ได้ล่ะ มั้ง แต่...นายนี่เพิ่งจะออกไปซ้อมไม่ใช่เหรอทำไมมาเร็วขนาดนี้ล่ะ

“นี่นายยาร์คทำไมมาเร็วขนาดนี้ล่ะไม่ซ้อมต่อเหรอ”

“จะให้ฉันซ้อมได้ยังไงล่ะพวกนั้นแห่ไปไหนกันหมดแล้วก็ไม่รู้เลย ต้องเดินเข้ามาในบ้านเนี่ย แล้วก็เห็นว่าเธอทำท่าแปลกๆเลยลองเดินตามมาเท่านั้นแหละ -_-“

“เหรอ...”

ฉันกับนายยาร์คยังคงเดินต่อไปอยู่คุย เรื่องนั้นเรื่องนี้บ้างส่วนมากฉันจะเป็นคนถามนั่นถามนี่ตลอดเวลาจนตลอดทาง จะได้ยินเสียง จิ๊จ๊ะ เพราะนายยาร์คดันไม่พอใจกับคำถามของฉันเข้าและหลายเรื่อซะด้วย แต่ไม่รู้ว่านายนี่จะลากฉันไปไหนอีกอย่าง...มือก็ยังไม่ปล่อยด้วย -_-;;

“นี่...”

“อะไรอีกเล่าเธอถาม ฉันจะรอบที่ 10 แล้วนะ!”

นาย ยาร์คตะโกนเสียงดังพร้อมกับเดินให้เร็วขึ้นกว่านี้จนจะกลายเป็นการลากฉัน เสียมากกว่าการเดิน

“นายยยังไม่ปล่อย มือฉันเลยนะ! -_-“

“หะ?? เฮ้ย! O_O”

พอได้ยินคำพูดของฉันเท่านั้นแหละจากมือ ที่เคยกุมไว้ดีๆนายนี่สะบัดออกขนแขนแถมจะหลุดออกมา ตัวเองเป็นคนจับมือชาวบ้านเขาเดินแท้ๆแล้วยังนะนายนี่นิสัยเสียชะมัด = ^ =

“โอ๊ย~ นายเล่นอะไรของนายเนี่ยสะบัดแขนฉันแบบนี้ขามันหลุดออกมาทำยังไงล่ะ T_T”

“อย่ามาเวอร์ยัยสมองกลวงไฮดราเธอไม่มีสิทธิ์มา ว่าฉันนะ -_-“
ค่ะๆๆฉันทำอะไรก็ผิดไปหมดนั่นแหละ ฉันเบ้ปากไปอีกทางนึงอย่างหมั่นไส้นายยาร์คที่พ่นลมหายใจออกพรูดอย่างอารมณ์ เสียก่อนจะลากฉันอีกรอบนึงคราวนี้นายนั่นดึงคอเสื้อฉันเลยด้วย! ก่อนที่จะเดินไปนั่นมานี่โดยๆไม่หยุดแล้วนายจะไปไหนของนายเนี่ยนายยาร์ค TOT ปล่อยคอเสื้อฉันเดี๋ยวนี้ไอ้บ้าเอ้ย~!! ตกลงนี่ฉันจะต้องถูกมองเป็นของเล่นให้พวกนี้จับลากไปนั่นมานี่ได้อีกนานมั้ย เนี่ย อยากกลับบ้านแล้วแม่จ๋า!! TT____TT

TBC : )