Seeking to love สืบค้น หารัก มัดใจนายสุดหล่อ บทที่ 11

**RenMiD** Wed Apr 21 2010, 18:55

11

วันนี้ฉันมาโรงเรียนเช้ากว่าปกติ เพราะว่าฉันต้องเอาเอกสารข้อมูลของอีตายูโรมาให้สกาย โชคดีที่นักเรียนในโรงเรียนยังมากันไม่เยอะเท่าไหร่ ฉันจึงเดินช้าๆแบบไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากนัก
“กึกๆ”
เสียงคนเดินนิ ฉันคิดอยู่ในใจคนเดียว ใครกันที่จะแอบมาเดินตามฉัน -_-^ ฉันหันขวับกลับไปมองต้นตอของเสียง แต่ผลที่ออกมาก็คือมันไม่มีใครนอกจากฉัน -_-^
“กึกๆ”
ในขณะที่ฉันไม่ได้ใส่ใจอะไร เสียงนั้นก็ยังคงดังตามมาในทุกๆครั้งที่ฉันเดิน อะไรกันเนี่ย ใครมันบังอาจมาแกล้งฉันแต่เช้ากัน
“ใครนะ”
ฉันหันขวับไปมองต้นตออีกครั้ง แต่ปรากฏว่าก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีใครเลยนอกจากฉัน สงสัยผีจะหลอกแหะ =_=;; )ฉันซึ่งไม่กลัวผีอยู่แล้ว เกาหัวตัวเองด้วยความงง แต่แล้วฉันก็เดินต่อโดยไม่ได้สนใจกับเสียงนั้นอีก
แอ๊ด~
เมื่อฉันมาถึงหน้าห้องชมรมข้อมูลปุบ ฉันก็ตัดสินใจที่จะเปิดประตูเข้าไปทันที ภายในห้องมีสกายที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว (หมอนี่มาโรงเรียนเช้าอยู่แล้ว) สกายหันมามองฉันด้วยความงงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากถามขึ้น
“ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าเธอจะมาโรงเรียนแต่เช้า”
“ก็ฉันสัญญากับนายแล้วนิ ว่าจะเอางานมาให้”
“ฉันนึกว่าเธอพูดเล่นซะอีก เธอทำงานเสร็จจริงๆแล้วงั้นหรอ O_O”
“ไม่เสร็จ แล้วฉันจะหน้าด้านเอามาทำไมกันละ =_=^
ฉันยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับสกาย สกายรับมันมาไว้ในมืออย่างอึ้งๆ ก่อนที่หมอนั้นจะเปิดเอกสารออกมาดู
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ว่าเธอหาได้เยอะอยู่เหมือนกัน แอบมั่วเอารึเปล่า -_-^”
“จะบ้าหรือไง ฉันถามหมอนั้นเองกับมือเลยนะ นายไม่เชื่อหรือไง”
“เปล่า”
“แล้วนายจะเอามันให้ลูกค้าเมื่อไหร่”
“เช้านี้ รอไอ้ชุนมาซะก่อน”
ฉันพยักหน้ารับกับคำพูดของสกาย สกายเก็บเอกสารใส่ลงไปในซองสีน้ำอีกครั้ง พร้อมกับเอามันมาวางไว้ที่โต๊ะข้างๆ
_____________________________
“นี่แอบคบกันตั้งแค่เมื่อไหร่ ไม่เห็นบอกเลยนะ”
“ชู่วส์ เบาๆสิบราว เดียวคนอื่นได้ยินกันพอดี อีกอย่างเรายังไม่ได้คบกันซะหน่อย =///=”
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเถียงกับโบอยู่ในห้องเรียน เพราะทันทีที่โบมาถึงโรงเรียนปุบฉันก็เปิดปากเรื่องโบกับชุนทันที ก็คนมันอยากรู้นิน่า =o=
“ก็โบเห็นช่วงนี้บราวตั้งใจเรียน ก็เลยไม่อยากให้บราวเสียการเรียนนิน่า =///=”
“ไม่เกี่ยวเลยสักนิด =^=”
“ก็.....=///=”
ฉันเล่นหยอกล้อจนกระทั่งโบหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างโบจะเขินม้วนอายขนาดนี้เป็นกับเขาด้วย
ในช่วงพักเที่ยงฉันก็ลงทานข้าวกับพวกโบเหมือนปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมาจ้องๆฉันอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่เช้า -_-^ แต่พอหันไปดูทีไรกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยซักนิด สงสัยวันนี้ฉันจะบ้าไปเอง =_=^ แต่มีอีกอย่างหนึ่งที่น่าสนใจกว่านั้น นั้นก็คือปฏิกิริยาของอีตายูโร หลังจากที่พวกฉันส่งข้อมูลเรียบร้อย พวกนักเรียนหญิงส่วนใหญ่วันนี้พากันรุมล้อมอีตายูโรเยอะเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเวลาพักเที่ยง เมื่ออีตายูโรโผล่หน้ามาที่โรงอาหารปุบ พวกนักเรียนผู้หญิงก็พากันซื้อนู้นซื้อนี่ให้อีตายูโรจนแทบจะล้นโต๊ะ เห็นแล้วหมั่นไส้จริงๆ
และในตอนเย็นก็เช่นกัน ในขณะที่ฉันเตรียมตัวเก็บของใส่กระเป๋า เพื่อนผู้หญิงในห้องก็ยังไม่วายพูดถึงอีตายูโรอยู่ดี
“นี่ๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยเนอะว่าอาจารย์จะชื่อเล่นว่ายูโร ชื่อน่ารักเป็นบ้าเลย >O<”
“กรี๊ด แกๆวันนี้ฉันก็ดีใจมากเหมือนกัน ในที่สุดฉันก็ได้ข้อมูลของอาจารย์ยูโร ที่ฉันอุตส่าห์เก็บเงินค่าขนมเพื่อแลกมา ^O^”
“ใช่ๆ วันนี้ฉันซื้อกระเพราหมู อาหารโปรดให้อาจารย์ด้วยแหละ อาจารย์กินใหญ่เลย >.<”
“ตอนเย็นฉันกะจะโทรไปหาอาจารย์ด้วยแหละแกว่าไง”
“ดีสิๆ >O<”
นั้นคือคำสนทนาของพวกเพื่อนผู้หญิงในห้อง อีตายูโรคงจะลำบากหน้าดู ต้องคอยรับโทรศัพท์คอยเผชิญหน้ากับพวกนักเรียนหญิง แค่คิดฉันก็แถบจะอดขำไม่ได้ ^____^
“ป๊อก”
“โอ้ย”
ฉันเอามือกุมหัวตัวเองแทบไม่ทัน เมื่อจู่ๆก็มีใครไม่รู้เอาปากกามาเขกหัวฉัน
“ยืนขำอะไรอยู่คนเดียวนะ -_-^”
อีตายูโรมองฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิดและเซ็ง ก่อนจะวางขนมนมเนย ดอกไม้มากมายลงบนโต๊ะ ถ้าทางจะเป็นของพวกแฟนคลับอีตานี่แหง่ๆ เยอะพอๆกับไอ้บ้าสกายเลย ทำไมพวกผู้ชายหน้าตาดีถึงได้หน้าหมั่นไส้อย่างงี้นะ
“แล้วทำไมนายต้องเขกหัวคนอื่นด้วยละ –o-“
“ก็เธอยืนขำอะไรของเธออยู่ละ เพื่อนคนอื่นเขาออกไปกันหมดห้องแล้วยังยืนเอ๋ออยู่คนเดียวอยู่ได้”
“เรื่องของฉันยะ ยังไงก็ต้องรอเรียนกับนายไม่ใช่หรือไง”
“เออ ฉันขอถามอะไรเธอหน่อย”
“อะไรก็ว่ามาสิ”
“เธอเอาข้อมูลฉันไปแจกให้ใครมั้ง -_-^”
“หืม ทำไมหรอ ก็ไม่รู้สิ”
ฉันนั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ในขณะที่คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองอย่างจริงจังและแฝงอารมณ์รำคาญ ท่าทางอีตายูโรจะเซ็งหน้าดูเลยนะเนี่ย -_-^
“เธอรู้ไหมว่าฉันลำบากแค่ไหน จู่ๆก็มีแต่คนโทรมาหาฉันในเรื่องไร้สาระทั้งวัน แถมยังมาเจ๊าะแจ๊ะกันได้ไม่หยุดหย่อน เหอะ เพราะอย่างนี้แหละน้า ฉันถึงไม่อยากให้ข้อมูลกับใคร”
“ทำไมละ นายไม่ชอบหรือไง ที่มีแต่คนคอยตามเอาใจ”
“ไม่ละ ฉันรำคาญ”
“......”
“ช่างเหอะ มาเรียนดีกว่า ยังไงซะฉันก็ชินแล้วแหละ”
“ชิน ? นี่นายมีผู้หญิงไล่ตามจีบตั้งแต่อายุเท่าไหร่เนี่ย =_=^”
“หึ ก็ตั้งแต่เกิดเธอเชื่อไหมละ ^-^”
“เว่อร์ – [] –“
“จริง คนมันหล่อจะให้ทำไงได้ละ”
อีตายูโรหยักไหล่ ทำหน้าทะเล้น ดูเหมือนหมอนี่จะเปลี่ยนอารมณ์เร็วจนฉันตามแถบจะไม่ทันด้วยซ้ำ =_= แต่ตอนนี้ฉันสนช็อกโกแลตที่หมอนั้นได้จากพวกนักเรียนหญิงซะมากกว่า มองแล้วน้ำลายจะไหล >.<
“อยากได้หรือไงยัยหมู”
อีตายูโรหยิบช็อกโกแลตที่ฉันแอบเล็งไว้ขึ้นมาแกว่งอยู่ตรงหน้า งะช็อกโกแลตของฉัน =[]=
“(-_-) (_ _) (-_-)”
“ถ้าเธออยากได้ก็เอาอันอื่นละกัน เพราะอันนี้ฉันจะกิน ^O^”
ว่าแล้วอีตายูโรก็ฉีกสองช็อกโกแลตออก พร้อมกับหมุนโชว์ช็อกโกแลตในมือไปมา ก่อนจะใส่มันลงไปในปาก ซึ่งฉันได้แต่อ้าปากค้างเท่านั้น แง~ ช็อกโกแลตของช้านนนน TOT
“ฉันไม่คุยกับนายแล้ว T^T”
“ก็ไม่ต้องคุยสิ ^^”
เวลาผ่านไปสักพักแล้ว อีตายูโรก็ไม่ยอมคุยกับฉันจริงๆ หมอนั้นเอาแต่อ่านชีทภาษาอังกฤษของฉัน และปล่อยให้ฉันนั่งเงียบอยู่คนเดียว
“นี่ ตกลงนายจะไม่สอนใช่ไหม”
อีตายูโรหันซ้ายหันขวาเหมือนหาต้นตอของเสียงไม่เจอ ก่อนจะก้มหน้าลงไปอ่านชีทอีกครั้ง อ๊ากกกกก หมอนี่กล้าเมินฉันจริงๆด้วยอ่า TOT
“งั้นฉันกลับบ้านแล้ว -^-”
ฉันเตรียมหยิบกระเป๋า และพร้อมที่จะเดินออกจากห้อง อีตายูโรก็ยังคงนั่งเฉยไม่พูดไม่จาลูกเดียว เออเงียบเข้าไป เดียวก็เอาสกอตเทปมาแปะปากซะเลยนิ
“เดียว”
“...”
“เอาพวกนี้กลับไปด้วย -_-^”
อีตายูโรวางชีทปึกใหญ่ลงบนมือของฉัน บนหัวกระดาษวงด้วยปากกาสีแดงว่าให้ทำหน้าไหนบ้าง ก่อนที่หมอนั้นจะวางอะไรบางอย่างลงมาบนชีทด้วย
“นี่มันช็อกโกแลตแบบเดียวกับเมื่อกี้นิ *O*”
“ช็อกโกแลตอะไรหวานเป็นบ้าเลย เห้อ ก็ดีเหมือนกันยิ่งขี้เกียจสอนอยู่ด้วย -_-^”
อีตายูโรบ่นพึมพำคนเดียว ฉันเงยหน้ามองแผ่นหลังของอีตานี่ที่เดินหันหลังออกไปจากห้อง จะว่าไปหมอนี่ก็ดีเหมือนกันแหะ ^-^ ฉันเก็บชีทในมือใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินถือช็อกโกแลตออกไป

ฉันตื่นเช้ามาเรียนเหมือนเดิมในวันถัดมา ทุกอย่างก็ยังดูปกติไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงอะไร แต่แล้วในขณะที่ฉันกำลังเดินขึ้นบันไดเพื่อตรงไปที่ห้องเรียน ฉันก็ต้องหยุดชะงัก เพราะกลุ่มคนที่รวมตัวกันมุงดูอะไรบางอย่างอยู่ตรงกำแพงข้างบันได และหนึ่งในนั้นก็คือพวกโบกับชมพู่ด้วย
“โบดูอะไรกันอยู่หรอ”
ฉันเดินเข้าไปทักโบเป็นคนแรก โบกลับหันมามองฉันด้วยอาการตื่น โบเป็นอะไรไปหว่า -.,-
“บราว!!! O_O มาถึงแล้วงั้นหรอ”
“อือ เป็นอะไรอะ ทำไมต้องทำหน้าอย่างงั้นด้วย”
ป่าวหรอก...แต่ว่าตอนนี้บราวกลับบ้านไปก่อนดีกว่านะ”
“ทำไมละ ทำไมฉันต้องกลับบ้านด้วยละ ?”
“เอาน่า บราวเชื่อโบเถอะนะ”
โบหมุนตัวฉันให้หันหลัง ก่อนจะพยายามดันหลังให้ฉันเดินกลับออกไป แต่ว่าทำไมละ ฉันไปทำอะไรไว้ถึงต้องหนีเลยรึไง -_-^
“เฮ้ยพวกเรา นั้นไงยัยคนที่อยู่ชมรมข้อมูล”
แล้วจู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังมาจากในหมู่คนที่มุงกันอยู่ ฉันถึงกับสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ ทะ...ทำไม มีคนรู้แล้วเหรอ ว่าพวกฉันเป็นคนจากชมรมข้อมูล ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆและค่อยๆหันกลับไปเผชิญหน้ากับผู้คนที่ยืนมุงกันอยู่ โบเริ่มทำหน้าไม่ถูก เพราะทุกคนที่อยู่ในบริเวณนี้กำลังจ้องฉันมาเป็นตาเดียว ทำไมกัน
“นี่มันอะไรกัน”
“อยากรู้ก็ดูเอาเองเซ่”
ชายคนหนึ่งในกลุ่มผู้มุงดูพูดขึ้น ฉันจึงค่อยๆเลื่อนหน้าตัวเองขึ้นไปมองที่กำแพง กำแพงถูกติดไปด้วยกระดาษประมาณ 3-4 แผ่น ซึ่งในกระดาษนั้นมีรูปของฉันที่ถือซองเอกสารอยู่ O_O มันคือซองเอกสารเมื่อวานนินา และต่อมาก็ตามด้วยรูปที่ฉันกำลังยืนคุยกับอีตายูโร และรูปของนักเรียนอีกหลายคนที่เคยเป็นเป้าหมายของชมรมข้อมูล นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันเลื่อนสายตาลงมาเรื่อยๆ จนถึงข้อความที่อยู่ในกระดาษ
_________________________________________________________________________________________
“!!!เปิดโปงโฉมหน้าหนึ่งในคนไม่จริงใจ ผู้ละเมิดสิทธิคนอื่น ผู้ที่ต้องการตีสนิทกับคนอื่น เพื่อเอาข้อมูลของคนอื่นไปขาย สร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น!!!”
***กลุ่มคนกลุ่มนี้สร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น บางคนถึงกับต้องเลิกกับแฟนเพราะสาเหตุทะเลาะกัน เพราะข้อมูลที่กลุ่มคนกลุ่มนี้นำไปให้คนอื่น บางคนก็มีปัญหา เพราะโดนละเมิดสิทธิส่วนบุคคล และที่สำคัญ คนกลุ่มนี้ยังไม่รู้จักมีสัมมาคาราวะ กล้าถึงขนาดสืบข้อมูลของครูบาอาจารย์ที่เป็นที่รักและเชื่อใจมาขายให้กับพวกนักเรียน****

ฉันถึงกับอึ้งและไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง ความลับที่ปกปิดเอาไว้....สุดท้ายก็ต้องถูกเปิด และที่สำคัญคนที่สร้างปัญหาความเดือดร้อนก็คือฉัน
“เธอนิเอง ที่เอาข้อมูลของฉันไปให้ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ รู้ไหมว่าฉันรำคาญแค่ไหนที่ต้องคอยหนีไอ้บ้าที่มาตามตื้อ”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นและไม่นานก็ตามมาด้วยเสียงของผู้ชาย
“ใช่ๆ เพราะเธอ ฉันถึงต้อองทะเลาะกับแฟน เพราะไอ้ชมรมบ้าบอของเธอดันให้ข้อมูลแฟนฉันกับไอ้เด็กเวรเกรด 11”
“ใช่ๆๆๆ”
เสียงเอะอะโวยวายดังฮือขึ้นมาเรื่อยๆ และดูถ้าจะไม่มีหยุดง่าย ทุกคนมองมาที่ฉัน พร้อมกับซุบซิบนินทา ฉันได้แต่กัดฟันพูดอะไรไม่ออก ฉันจะเอาอะไรเถียงพวกนี้ได้ละ
“เดียวสิทุกคน ทำไมทุกคนไม่มี..”
โบที่ยืนฟังอยู่เดินมาหยุดที่หน้าฉัน คำพูดของโบเสียงดังและหนักแน่น แต่ยังไม่ทันที่โบจะพูดจบ พวกชมพู่ก็ดึงตัวโบกลับเข้ามาพร้อมกับมองฉันด้วยสายตาที่หวาดระแวง
“โบอย่าเข้าไปใกล้บราวเลยนะ”
“ทำไมละชมพู่ นั้นเพื่อนโบนะ ชมพู่จะให้โบทนดูเพื่อนถูกต่อว่าแบบนี้หรอ”
“แต่บราวเป็นคนชมรมข้อมูล ไม่แน่ที่บราวสนิทกับเรา ก็อาจจะหวังเอาข้อมูลของเราไปขายก็ได้นิ”
หัวใจของฉันอยากจะหยุดเต้นไปเลยในขณะนั้น ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าชมพู่จะคิดกับฉันแบบนี้ ถ้าให้พูด....ตอนนี้คงจะไม่มีแล้ว สำหรับคำว่า “เพื่อน” ที่ใครๆอยากจะให้ฉัน
“แล้วถ้าโบบอกว่าตัวเองก็เป็นคนของขมรมข้อมูล ทุกคนจะเชื่อรึเปล่า”
“เธอไม่ต้องออกรับแทนเพื่อนเธอก็ได้ ยังไงพวกเราก็ไม่เชื่อหรอก ว่าเด็กเรียนดีๆอย่างเธอจะทำเรื่องแย่ๆแบบนี้”
กานต์เพื่อนผู้ชายห้องฉันพูดขึ้น โดยมีคนส่วนใหญ่พยักหน้าเห็นด้วย
“มันเรื่อง...”
“พอแล้วละโบ”
ฉันยกมือห้ามไม่ให้โบพูดต่อ เพราะฉันไม่อยากให้เพื่อนมาโดนลูกหลงไปด้วย ฉันไม่ได้ร้องไห้ เพียงแต่รู้สึกแย่ เพราะอีกไม่นานเรื่องนี้จะแพร่ไปทั่วโรงเรียน และอีกไม่นานเรื่องจะต้องถึงหูพวกอาจารย์แน่ๆ ถ้าฉันเป็นคนที่ทำพลาดจนทำให้คนอื่นจับได้ ก็ขอเป็นฉันเองดีกว่าที่เดือดร้อน
“ทำไมเงียบละ ถ้าไม่ได้ทำก็เถียงมาสิ”
เสียงเอะอะโวยวายเหมือนจะดังขึ้นเรื่อยๆ คนนอกที่เพิ่งมาถึงก็เริ่มเข้ามาดูเหตุการณ์มากขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน
“เอะอะโวยวายอะไรกัน”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากข้างหลัง ทำให้ความเงียบเข้าปกคลุมไปในทันที ยูโร หมอนั้นมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างงงๆ
“เรากำลังประณามคนอยู่ครับอาจารย์”
นักเรียนชายที่อยู่ใกล้ๆหันไปพูดกับยูโรอย่างไม่ลังเล ยูโรหันมามองที่ฉัน ทำให้สายตาของเราสบกันนิดนึง แต่แล้วฉันก็เป็นคนหลบสายตาคู่นั้นแทน ฉันมีความรู้สึกไม่อยากเจอหน้าอีตานี่เลย
“หมายความว่ายังไง”
“จริงสิ อาจารย์คงไม่รู้สินะค่ะว่าโรงเรียนของเรามีพวกที่ชอบหากินกับชาวบ้านอย่างพวกชมรมข้อมูล โชคร้ายจังเลยนะค่ะ รู้สึกว่าอาจารย์เองจะเป็นอาจารย์คนแรกที่ตกเป็นเหยื่อของพวกชมรมงี่เง่านี้ด้วย แย่จังเลยนะค่ะ”
พีช ยัยนี่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสะใจสุดๆ ยัยนี่คงอยากจะซ้ำเติมฉันเต็มที สะใจยัยนี่แล้วสินะ
“ลองอ่านกระดาษที่แปะอยู่บนกำแพงสิครับ อาจารย์จะได้เข้าใจ”
ฉันได้แต่ก้มหน้า ฉันไม่อยากสู้หน้าใคร ฉันจะทำยังไงดี……
…………..
“หึ.....ไร้สาระสิ้นดี”
ฉันเงยหน้ามองไปข้างหน้า ยูโรฉีกกระดาษที่ติดอยู่ออกจนหมด ก่อนที่จะกำมันไว้แน่น ดูเหมือนทุกคนจะอึ้งไปกับการกระทำนั้นจนได้แต่นิ่งเงียบ
“ใกล้เวลาออดดังแล้ว ทุกคนแยกย้ายกลับห้องกันไปซะ อย่าให้ฉันเห็นว่าใครทำเรื่องอะไรแบบนี้อีก และห้ามออกมายืนข้างนอกเด็ดขาดด้วยยกเว้นเธอ พิญดา”
คำพูดนิ่งๆของยูโร ทำให้นักเรียนที่ยืนมุงกันอยู่สลายตัวไปในทันที มีแต่โบที่ทำท่าจะยืนอยู่เป็นเพื่อนฉันไม่ไปไหน
“โบเข้าห้องไปก่อนเถอะ”
“แต่ว่า”
“เถอะนะ”
โบอ้ำอึ้งอยู่นิดหน่อย แต่ก็ยอมเดินขึ้นห้องไปแต่โดยดี ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับอีตายูโรแล้วสินะ
“บอกฉันสิ ว่ามันไม่จริง”
อีตายูโรพูดโดยไม่ได้มองหน้าฉัน เขาจ้องไปยังกระดาษที่กำอยู่ในมือแน่น
“ฉัน......”
“ทำไมละ เธอไม่กล้าตอบฉันหรือไง”
“.....”
“พูดมาสิ!!!”
อีตายูโรเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน สายตาสีดำคู่นั้นทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก มันเหมือนมีอะไรบางอย่างมาจุกอยู่ตรงคอ และยากเกินกว่าจะพูดออกไปได้
“ฉันดีกับเธอทุกอย่าง ฉันยอมบอกข้อมูลของฉันให้เธอรู้ เพราะคิดว่าเธอจะเอาไปบอกคนอื่นเล่นๆ ตามประสาเด็ก....แต่มันไม่ใช่เลย”
“......”
“เธอกล้ามากที่เอาข้อมูลของฉันไปขายให้กับคนอื่น”
“....”
“ฉันผิดหวังกับเธอจริงๆ บราวนี่”
คำพูดนั้นค่อยลง แต่เปี่ยมไปด้วยความเย็นชาจนเห็นได้ชัด เขาไม่เคยเรียกชื่อฉันมาก่อน มันเหมือนกับว่าจะตัดขาดออกจากกัน มันเหมือนมีใครเอาอะไรแหลมๆมาทิ่มเข้าที่หัวใจของฉัน ทำไมถึงเจ็บปวดแบบนี้นะ ใบหน้าของยูโรมีแต่ความเย็นชา ทำไมฉันต้องมองหน้าหมอนั้นแล้วมีน้ำตาไหลออกมาด้วย ฉันกำลังร้องไห้งั้นหรอ!!!
ยูโรเดินผ่านหน้าฉันไปพร้อมกับความเย็นชา ฉันส่ายหัวให้กับความรู้สึกเจ็บปวดของตัวเอง ฉันเม้มริมฝีปากแน่น แต่น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด ฉันกำลังเสียใจกับอะไร ฉันเสียใจเพราะยูโรโกรธ หรือเพราะความลับแตกกันแน่