Seeking to love สืบค้น หารัก มัดใจนายสุดหล่อ บทที่ 13

[RenMiD]

13

ความมืดมิดเข้าปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า ในคืนหน้าฝนที่มีลมพัดแรงเป็นละรอกๆ และในทุกค่ำคืนภายในโรงเรียนนานาชาติไฮสคูล N ก็คงจะเงียบและมืดมิดไม่ต่างอะไรกับโรงเรียนอื่นๆ ที่มีเพียงแค่แสงไฟจากภายนอกอาคารและบริเวณตู้ยามหน้าโรงเรียน แต่ในค่ำคืนนี้กลับแตกต่างออกไป เพราะภายในห้องน้ำที่เงียบสงัดบนชั้นสูงสุดของอาคารตึกวิทยาศาสตร์ กลับมีสาวร่างบางร่างหนึ่งถูกขังอยู่ในนั้น ด้วยความชื้นจากภายในห้องน้ำบวกกับลมที่พัดแรงจากข้างนอก ทำให้บราวนี่ที่ถูกมัดติดอยู่กับอ่างล้างต้องพยายามขดตัวให้หายหนาว ร่างบางที่ตอนนี้สลบไสลได้แต่ครางงึมงำเป็นคำสั้นๆว่า ‘ขอโทษ’ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งตั้งแต่เธอเผลอหลับไป…….
ถึงแม้ลมฝนที่พัดแรงเหมือนจะเป็นสัญญาณบอกว่าอีกไม่นานกำลังมีฝนตกหนัก แต่ในขณะเดียวกันก็ยังมีเสียงเปียโนลอดผ่านหน้าต่างบ้านหลังหนึ่งที่ยังคงเปิดไฟส่องสว่าง ซึ่งผู้คนในระแวกนี้จะได้ยินเสียงเปียโนเป็นประจำอยู่แล้ว และเพลงต่างๆที่บรรเลงออกมาก็สนุกสนานบ้าง เบาๆบ้าง เหมือนเพลงขับกล่อมก่อนเวลาเข้านอน แต่ถ้าใครได้ฟังเสียงเพลงในช่วง 2-3 วันนี้ ก็จะต้องรู้สึกประหลาดใจ เพราะเสียงเพลงที่ลอดผ่านออกมานอกหน้าต่างกลับผิดทำนอง ผิดจังหวะ จากสนุกกลับดูเศร้าสร้อย ราวกับว่าผู้บรรเลงไม่มีความสุข ไม่มีสมาธิไปกับเพลง
กึง!!!
เสียงกระแทกนิ้วอย่างแรงลงบนคีย์ของเปียโนขนาดใหญ่สีดำ ก่อนที่ผู้เล่นจะละมือออกจากคีย์เปียโนที่อยู่ตรงหน้า
“แฮ่กๆๆ”
เสียงหายใจทีเร็วบ่งบอกถึงอาการเหนื่อยของชายผู้มีเรือนผมสีทองกับดวงตาเรียวสีดำน่าค้นหาภายใต้กรอบแว่นตา ยูโรผายมือของตัวเองขึ้นดูอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไมฉันถึงเล่นมันไม่ได้”
ชายหนุ่มกำมือตัวเองแน่น สองวันที่ผ่านมานี้เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตัวเองถึงเล่นเปียโนไม่ได้ดีอย่างเช่นทุกครั้ง เวลาจะขึ้นเพลงเร็วก็จะเล่นเพี้ยน เวลาเล่นเพลงช้าก็จะหงุดหงิดขึ้นมา ในหัวมันเหมือนจะหงุดหงิดได้ตลอดเวลา นี่เขาเป็นอะไรกันแน่
ตี๊ดๆๆ~
เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างๆดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มต้องละสายตาไปจากเปียโน เขาเดินตรงไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก เมื่อรู้ว่าเป็นเบอร์ที่คุ้นเคย
“ครับ”
(ยูคุง!!! ยัยบราวอยู่กับยูคุงรึเปล่า)
เสียงจากปลายสายทำให้ยูโรถึงกับหุบยิ้ม ความรู้สึกงุนงงกับคำถามที่ปลายสายถามมา แล้วยิ่งได้ยินชื่อบราวนี่ด้วยแล้ว ความรู้สึกของเขาก็ยิ่งสับสนตามมาด้วย
“คุกกี้ใจเย็นๆก่อนสิ มันเกิดอะไรขึ้น”
ยูโรพยายามเรียกสติของตัวเองกลับมา ก่อนจะถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
(ยัยบราวหายไป ป่านนี้แล้วยังไม่ยอมกลับบ้านเลย ทุกทียัยนั้นไม่ใช่คนกลับบ้านดึกนี่น่าเอ่อ แล้วยัยบราวอยู่กับยูคุงรึเปล่าค่ะ)
“ไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก......คือผมไม่ได้สอนพิเศษยัยนั้นมา 2 วันแล้ว”
(อ้าว มีปัญหาอะไรกันหรอ)
“พอดีติดธุระนิดหน่อยนะ แล้วคุกกี้ลองโทรศัพท์ไปถามพวกเพื่อนๆยัยนั้นรึยัง”
(โทรแล้วละ แต่ไม่มีใครอยู่กับยัยนั้นสักคน ฉันจะทำยังไงดี)
เสียงตอบกลับดูสั่นเครือ จนคนฟังอดไม่ได้ที่จะพูดปลอบใจกลับไป
“ใจเย็นๆก่อนนะ........เอางี้ละกัน เดียวผมจะออกไปตามหายัยนั้นแถวๆโรงเรียนให้เอง”
(........)
“เชื่อผมสิ คุกกี้กับคุณแม่อย่ากังวลไปเลย ผมจะหายัยนั้นให้เจอ ผมสัญญา”
(ขอบคุณยูคุงจริงๆนะ)
“ไม่เป็นไรหรอก ไปนอนซะนะ”
ยูโรกดวางสายโทรศัพท์ ก่อนจะแหงนหน้ามองดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังที่บ่งบอกว่าตอนนี้เวลาประมาณ 5 ทุ่มครึ่งแล้ว ชายหนุ่มไม่รอช้า เขารีบคว้ากุญแจรถเดินออกไปจากห้องทันที
รถจากัวร์สีดำขับแล่นไปตามถนนใหญ่ตามเส้นทางไปกลับบ้านบราวนี่กับโรงเรียน ชายหนุ่มได้แต่ครุ่นคิดว่าบราวนี่น่าจะอยู่ที่ไหน เขาพยายามกดโทรหาบราวนี่อยู่หลายครั้ง แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมรับสาย และในขณะที่นึกคิดนั้น ใจเขาก็เต้นเร็วอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกกังวลต่างๆอัดแน่นจนทำให้เขารู้สึกหายใจติดขัด ไม่นานนักรถจากัวร์ก็ขับมาจอดที่หน้าประตูโรงเรียน พร้อมกับเม็ดฝนที่เริ่มเทลงในเวลาเดียวกัน
‘ยังอยู่ในตึกรึเปล่านะ’
ยูโรคิดพลางมองลอดผ่านกระจกที่มีเม็ดฝนเกาะติดไปยังตึกเรียน และไม่วายที่จะลองกดโทรหาบราวนี่อีกครั้ง แต่ผลที่ออกมาก็คือเจ้าตัวไม่ยอมรับอยู่ดี ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเดินลงมาจากรถ มุ่งตรงฝ่าฝนที่ตกหนักไปยังป้อมยามที่ตั้งอยู่หน้าโรงเรียน
“โห่ อาจารย์วิ่งฝ่าฝนมาดึกๆป่านนี้ มีอะไรเหรอเปล่าครับ”
เมื่อลุงยามแก่ๆเห็นอาจารย์หนุ่มเดินฝ่าฝนเข้ามาก็ถามขึ้นอย่างประหลาดใจ พร้อมกับเชิญให้อาจารย์หนุ่มเข้ามาหลบฝนในตู้ยามด้วยกัน
“พอดีผมออกมาตามหานักเรียนนะครับ ดึกป่านนี้ยังไม่กลับบ้านเลย โทรไปก็ไม่รับด้วย”
“แย่จังเลยนะครับ แล้วอาจารย์จะทำยังไงต่อละครับเนี่ย”
“ผมกะจะลองเดินหาบนตึกดู ลุงช่วยเปิดตึกให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”
“เอ๋ จะมีหรอครับ ตอนผมล็อคตึกก็ไม่มีใครแล้วนะ”
“.......”
“กะ ก็ได้ครับ ผมจะเปิดตึก แล้วช่วยเดินหารอบๆดู”
ลุงยามเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของอาจารย์หนุ่มก็ยอมใจอ่อน ลุงยามเดินนำหน้ายูโรไปเปิดตึกเรียนทั้งหมดและตึกวิทยาศาสตร์ พร้อมกับเปิดไฟทุกชั้นให้ด้วย
“งั้นเดียวผมจะลองเดินหาดูรอบๆตึกนะครับ อาจารย์ก็ลองเดินหาในตึกดู”
“ขอบคุณลุงมากนะครับ”
ลุงยามพยักหน้า ก่อนจะเดินกางร่ม พร้อมกับอีกมือที่ถือไฟฉ่ายเดินออกไปดูรอบๆโรงเรียน ยูโรเสยผมที่เปียกเพราะเดินฝ่าฝนที่ตกหนัก ก่อนจะเดินวนหาตามชั้น 1 ของตึกเรียนเป็นที่แรก
เวลาล่วงเลยไปชั่วโมงกว่าแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเจอบราวนี่เลยสักนิด ยูโรยืนพิงกำแพงด้วยความเหนื่อย หลังจากที่เขาเดินวนหาบราวนี่ทุกห้องทุกมุมของตึกเรียน เสื้อผ้าที่เปียกเพราะน้ำฝนก็เริ่มแห้งไปแล้วด้วยเช่นกัน
“โธ่เว้ย!!! เธออยู่ไหนกันแน่เนี่ย”
ยูโร สบถออกมาพร้อมกับถอดแว่นออก เพื่อปาดเหงื่อที่ติดบนใบหน้า ฝนเองก็ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มยืนพักเหนื่อยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินฝ่าฝนข้ามไปยังตึกวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นตึกเดียวที่เขายังไม่ได้ไปหา
ยูโรเดินหาทุกๆห้องของตึกวิทยาศาสตร์ ทั้งห้องเรียน ห้องทดลอง ห้องเก็บของ ห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่เจอ จนกระทั่งเขาเดินมาจนถึงห้องสุดท้ายบนชั้นสูงสุดของตึกวิทยาศาสตร์ ห้องน้ำหญิงนั้นเอง ยูโรเดินเข้าไปใกล้ประตูห้องน้ำเพื่อที่จะเปิดประตู แต่ก็ต้องรู้สึกแปลกใจ
‘ทำไมห้องน้ำหญิงถึงล็อคแม่กุญแจ’
อันที่จริงแล้ว ห้องน้ำทุกห้องของโรงเรียนจะไม่ล็อคประตู ซึ่งห้องน้ำหญิงห้องนี้เป็นห้องที่แตกต่างจากห้องอื่นทั้งหมด ยูโรคิดจะลองเปิดห้องน้ำหญิงห้องนี้ดู เขาพิจารณาแม่กุญแจที่ใช้ล็อค ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องเก็บของในตัวตึก เพื่อหยิบค้อนมาทุบ และในเวลาไม่นานยูโรก็สามารถเปิดประตูห้องน้ำออกจนได้
ยูโรคลำหาสวิตซ์ไฟ และเมื่อเขาสามารถเปิดไฟได้แล้ว เขาก็ต้องอึ้งกับสิ่งที่ตัวเองเห็น
“ยัยขนมเน่า!!!”
ยูโรถึงกับตกใจในสิ่งที่ตัวเองเห็น เมื่อร่างบางที่ตัวเองตามหานั่งขดตัวหลับอยู่บริเวณอ่างล้างหน้า ร่างบางถูกเชือกมัดติดกับท่อสแตนเลสของอ่างล้างหน้า ใบหน้าช้ำเหมือนคนโดนทำร้าย ชายหนุ่มถลาเข้าไปแก้เชือกที่มัดร่างบางอย่างเร่งรีบ ก่อนที่จะเผลอสวมกอดร่างบางอย่างไม่รู้ตัว
“ยู....โร....ฉัน....ขอ....โทษ”
เสียงละเมอเบาๆ แต่ยูโรกับได้ยินอย่างชัดเจน ร่างบางละเมอออกมาอยู่หลายครั้งจนยูโรกระชับอ้อมกอดร่างบางให้แน่นขึ้น
“ฉันยกโทษให้เธอนะ.....ยัยขนมเน่า”
ยูโรลูบหัวบราวนี่เบาๆ ก่อนจะค่อยๆช้อนตัวเธอขึ้นมาอยู่ในวงแขนของตัวเอง
“ฉันจะพาเธอกลับบ้านนะ”
ยูโรอุ้มบราวนี่เดินลงมาเรื่อยๆ ดูท่าฝนภายนอกจะตกเบาลงไปมากแล้ว อีกไม่นานก็คงจะหยุด ยูโรอุ้มร่างบางเดินลงมาจนกระทั่งถึงหน้าประตูทางออกของตัวตึก และแล้วยูโรก็ได้เห็นร่างอีกร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ห่างจากเขากับบราวนี่มากนัก
“บราว!!!”
สกายทิ้งร่มที่อยู่ในมือเดินเข้ามาดึงร่างของบราวนี่เข้าไปกอด ท่ามกลางความอึ้งเล็กน้อยของยูโรที่ได้คอยประคองไม่ให้บราวนี่หล่น
“ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่....คุณไปพบยัยนี่ที่ไหน”
สกายหันหน้ามาถามยูโร ในขณะที่ตัวเองประคองบราวนี่อยู่ในอ้อมกอด
“ยัยนี่ถูกขังอยู่ในห้องน้ำ แถมยังมีแผลมาด้วย”
สกายไม่พูดอะไรต่อ แต่สีหน้าแสดงอาการถึงความโกรธออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่แล้วไม่นานเขาก็ก้มลงมาสนใจร่างบางที่นอนพิงกับตัวเขาแทน
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันจะพาเธอกลับบ้านเอง”
สกายกระซิบข้างหูร่างบางที่ยังคงสลบอยู่ ก่อนจะช้อนตัวบราวนี่ขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
“จะดีเหรอ ฉันพายัยนั้นไปส่งบ้านเองจะดีกว่านะ”
ยูโรจ้องมองสกายด้วยสายตานิ่งๆ สกายเองก็หันจ้องกลับมาที่ยูโรด้วยสายตานิ่งๆเช่นกัน
“ไม่รบกวนอาจารย์จะดีกว่า ต้องขอบคุณอาจารย์มากนะครับ ที่ช่วยตามหาบราว อาจารย์เลยต้องเหนื่อยไปด้วยเลย”
“แล้วนายจะพายัยนั้นกลับยังไง จะพายัยนั้นเดินฝ่าฝนไปหรือไง ฉันพายัยนั้นไปเองจะดีกว่ามั้ง”
“ผมว่าถ้าคนเห็นอาจารย์เข้ามันจะไม่ดีเอานะครับอาจารย์ ไม่ต้องห่วงหรอกผมเอารถมา ผมดูแลแฟนผมได้อาจารย์ไม่ต้องห่วงหรอก”
“........”
“งั้นขอตัวก่อนนะครับ อาจารย์”
สกายหันหลังอุ้มบราวนี่เดินออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่ใกล้ๆ ยูโรได้แต่ยืนนิ่ง ทำไม จู่ๆ เขาถึงได้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ก่อนจะค่อยๆหลับตาลงเพื่อคิดอะไรไปเรื่อยๆ

[Sky : part]
ใครๆก็รู้จักผมในฐานะ ‘ลุกชายเจ้าของโรงเรียน’ ทุกคนต่างกลัวผม ให้ความเคารพผมแม้แต่อาจารย์ ผมเป็นคนดังที่มีแต่คนนับถือ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่มีใครรู้ นอกจากเพื่อนๆในชมรมที่ผมเป็นคนเริ่มก่อตั้ง ใช่ผมเป็นหัวหน้าของชมรมข้อมูล ชมรมที่ทำกำไรจากการสืบหาข้อมูลประวัติบุคคล ให้กับลูกค้าที่มาใช้บริการ โดยคนๆนั้นจะเป็นใครก็ได้ แต่ต้องเป็นบุคคลในโรงเรียนเท่านั้นและที่สำคัญ คนที่คุณให้เราสืบ จะต้องเป็นคนที่คุณชอบหรือแอบปลื้มเท่านั้น
ตอนนี้ผมกำลังขับรถกลับบ้าน โดยมียัยบ๊องที่ยังไม่ได้สติหลับอยู่ข้างๆ ออ แต่ผมไม่ได้จะพายัยบ๊องไปบ้านของตัวเองหรอกนะ มีหวังพี่สาวกับแม่ยัยนั้นเห็นโวยวายตายแหงๆ ผมเลยกะว่าจะพายัยบ๊องไปพักที่บ้านผมก่อน เพราะตอนนี้ที่บ้านมีแต่ผมอยู่คนเดียวเลยไม่เป็นปัญหามากนัก อันที่จริงที่ผมไปที่โรงเรียน ก็เพราะว่าโบโทรมาหาผมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เธอบอกผมว่ายัยบ๊องยังไม่กลับบ้าน แถมผมยังได้รู้ในสิ่งที่ทุกคนรู้ แต่ผมไม่รู้ จากโบ นั้นก็คือเรื่องที่ทุกคนในโรงเรียนรู้ว่า ยัยบ๊องเป็นคนของชมรมข้อมูล และก็โดนทุกคนเมิน กลั่นแกล้ง เรื่องที่โดนมีดบาดที่โรงเรียนก็คงจะโดนแกล้งด้วยแน่ๆ แค่นั้นแหละผมแทบคลั่งเลย ผมรีบออกจากบ้านเพื่อมาตามหาบราวทันทีที่วางสายโทรศัพท์ และแล้วผมก็ได้มาพบยัยบ๊องอยู่ในอ้อมแขนของไอ้อาจารย์แว่นนั้น ยิ่งยัยนั้นหน้าช้ำเหมือนโดนทำลายมาด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากกว่าเดิมอีก
“ทำไมเธอถึงไม่เคยยอมเล่าอะไรให้ฉันฟัง.....เธอจะรู้บ้างไหมว่าฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน”
ผมหันมามองบราวที่ยังคงไม่ได้สติอยู่ข้างๆ พร้อมกับยกมือลูบแก้มที่มีรอยช้ำเบาๆ ฉันขอโทษบราว ฉันขอโทษที่ปกป้องเธอไม่ได้ ทั้งๆที่ฉันควรจะเป็นคนไปช่วยเธอก่อนหมอนั้นแท้ๆ
ฝนหยุดพอดีตอนที่ผมขับรถมาถึงบ้าน ผมช้อนตัวยัยบ๊องขึ้น ก่อนจะอุ้มเธอเข้ามาข้างใน ผมวางยัยบ๊องลงบนเตียงในห้องนอนของผม และไม่นานแม่บ้านก็เอากล่องปฐมพยาบาลเข้ามาให้ ทำไมผมถึงไม่เอะใจตั้งแต่เห็นแผลมีดบาดเมื่อตอนบ่ายกันนะ ผมเริ่มทำแผลให้บราว รวมไปถึงแผลมีดบาดที่มือของเธอด้วย หน้ายัยนี่ตอนหลับดูไร้เดียงสามาก ไม่เห็นจะเหมือนกับตอนตื่นที่ดู แก่นแก้ว บ๊องๆ เลยสักนิด

[Brownie : part]
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก บนหน้ายังคงรู้สึกได้ถึงความเจ็บจากการโดนยัยพวกแรด กูปรี ทั้งหลายตบ ยัยพวกนี้มือหนักเป็นเลยให้ตายสิ TOT
“ที่นี่....ที่ไหนกัน”
ว่าแต่ที่นี่ไม่ใช่ห้องน้ำที่ฉันโดนขังนิ -.- ฉันหันไปมองรอบๆตัว เตียงนิ่มๆ ห้องกว้างๆออกแนวหรูหรา และนั้นมันสกายนิ O_o
“สกาย”
สกายสะดุ้งตื่นหลังจากที่ได้ยินเสียงของฉัน เขารีบเดินมาคว้ามือของฉันเอาไว้ จนฉันเองยังตั้งตัวไม่ทัน
“ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ฉันส่ายหน้าเป็นการตอบ สกายถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะยิ้มอ่อนโยนในแบบที่เห็นได้ยากมากมาให้ ว่าแต่สกายเป็นคนช่วยฉันงั้นเหรอ *O*
“นายมาช่วยฉันงั้นหรอ”
สกายพยักหน้าพร้อมกับบีบมือฉันเบาๆเป็นการตอบ
“นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่ไหน”
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก เอาเป็นว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้วนะ”
คำพูดของสกายในตอนนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกตื้นตันขึ้นมาเลย สกายเป็นห่วงฉันงั้นเหรอ ทำไมฉันถึงได้มองข้ามไปนะ ลึกๆแล้วฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ความรู้สึกของฉันมันบอกฉันว่าอยากให้คนๆนั้นต่างหากเป็นคนช่วย อยากให้เขายกโทษให้ อยากให้เขาเป็นห่วงฉัน......ถึงแม้มันอาจจะไม่มีวันเป็นจริงก็ตาม
“.......ขอบใจนายมากเลยนะ….ขอบใจนายที่ยังคงสนใจฉัน......และไม่ทิ้งฉันไปไหน”
ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล ทำไมพอนึกถึงคนๆนั้นน้ำตาต้องไหลด้วย ฉันไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจจริงๆ
“ยัยบ๊องอย่าร้องไห้สิ ฉันทนไม่ได้ ฉันไม่อยากเห็นเธอร้องไห้เลย”
สกายดึงตัวฉันเข้าไปกอดทันทีที่เขาเห็นน้ำตาของฉัน การกระทำของคนตรงหน้าบอกให้ฉันรับรู้ว่า อย่างน้อยก็มีเขาคนหนึ่งที่ยังคงอยู่ข้างๆฉันตลอดมา
“ฉันสัญญานะ ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเธอ จะปกป้องเธอ จะไม่ทำให้เธอร้องไห้ จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเธอ และจะไม่ยกโทษให้ใครที่มาทำร้ายเธอด้วย”
สกายช้อนหน้าของฉันให้ขึ้นมามองหน้าของเขา สายตาตรงหน้าที่ฉันเห็นนั้นอ่อนโยนจริงจังไม่เหมือนที่สกายเคยเป็น
“.........”
“ฉันรักเธอนะบราว”
สกายค่อยๆโน้มหน้าของเขาเข้ามาเรื่อยๆ ก่อนที่ริมฝีปากของเราจะประกบกันอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกอบอุ่นของสกายส่งผ่านมายังฉันมากมายและเนิ่นนาน ราวกับความเครียด ความกังวลต่างๆมันไม่เหลืออยู่อีกเลย
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
บทนี้เปนบทที่ดองนานที่สุดเลยก็ว่าได้ -.- เขียนยากนึกยาก ทั้งที่จริงมันน่าจะง่ายนะ =.,=
ขอบคุนทุกคนที่คอยติดตามและคอมเม้นให้นะค่ะ ตั้งแต่บอร์ดเก่ายันบอร์ดใหม่ ถ้ามีตรงไหนไม่ดี
ติได้เลยนะค่ะ เราจะได้รุว่าตัวเองควรแก้ตรงไหน แหะๆ ไว้จะมาลงต่อเรวๆนี่นะค่ะ งานค่อนข้างยุ่งแต่จะ
พยายามค่ะ

[เจ๊_PONGPANG]

อ๊ากกก

อิจฉาบราว>o<

ที่สุด(เจ๊มาเองเลยวุ้ย อิอิ)

สู้ๆนะจ๊ะ ปุ๊กกี้(เติมเองอิ๊ก)^^

[??????]

อิจฉาอ้ะ
ฮ่าๆๆ

สนุกจ้า แต่งต่อไวๆน้า

สู้ๆ ค่ะ =]

[PooJa]

แต่งต่อให้เสร็จนะคะ สนุกมากค่ะ เอาให้จบนะคะอย่าขาดตอนนะคะ สู้ๆๆๆๆค่ะ