My Boyfriend จับนายหน้าหล่อมาขอเป็นแฟน (บทนำ)

[applepie]

บทนำ

กุกๆ กักๆ~
~ห่างกันสักพัก เพื่อเธอไปรักคนอื่นมากกว่า เธอหมดรัก...~
เสียงริงโทนเรียกเข้าของฉันดังขึ้นเป็นพักๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปกดรับ พลางหรี่ตาดูเวลาที่โทรมา 0.00 เหรอ ฮึ่ม โทรมาหาอะไรเนี่ย แค่นั่งสนทนากับพวกยัยโรสและยัยมายล์ก็ปาเข้าไปจะห้าทุ่มครึ่งแล้ว นี่กะจะไม่ให้ฉันนอนเลยใช่ไหม
“ฮานโหล”ฉันแนบศัพท์ยี้ห้อ BB ใส่หูของตัวเอง ก่อนที่จะทำเสียงยานคาง เพื่อให้คนที่โทรมารู้สึกว่าโทรมาผิดเวลา
“นังหน้าด้าน สำส่อน แย่งแฟนชาวบ้าน นัง...”กรี๊ดดดดดด ไม่ได้หลับได้นอนยังไม่พอ ยังมาเจอโทรศัพท์ปัญญาอ่อนอีก รู้จักฉันน้อยไปซะแล้วฉันนี่แหละผู้หญิงที่ได้ฉายาว่าปากจัดที่สุดในรั้วมหาลัย ใครกล้าแหย็มอาจเจอศึกน้ำลายกับฉันไปร่วมครึ่งวัน แล้วก็นะผู้หญิงอย่างฉันจะไม่ยอมโดนว่าอยู่ฝ่ายเดียวแน่
พรวด~
เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงขนาดคิงส์ไซทันที พลางเอื้อมมือไปกดสวิตซ์ไฟให้สว่างทั่วทั้งห้อง อีกมือหนึ่งก็จับโทรศัพท์มาพูดสายต่อ
หล่อนจะต้องคิดผิดที่มาลองดีกับคนอย่างฉัน!!!
“ฉันไม่ทราบนะค่ะว่าคุณพูดถึงเรื่องอะไร แต่...คุณควรกรุณาแหกตาดูบ้างนะค่ะ ว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ถ้าคุณยังพอจะมีสำนึกอยู่บ้างล่ะก็อย่าโทรมาอีกนะค่ะ” เอาเหอะ ครั้งแรกพยายามพูดดีๆ ก่อนละกัน ถ้ายังไม่จบหลังจากนั้นค่อยว่ากันใหม่
“แก อีนังเมียน้อย นี่แกกล้าด่าฉันขนาดนี้เลยเหรอฮะ” เสียงปลายสายตอบกลับมานั่นทำให้ฉันถึงกับพิโรธ แฟนเฟินยังไม่มี แล้วนี่ฉันจะไปเป็นเมียน้อยใครก๊านนน ฉันอุตส่าพูดด้วยดีๆ แต่กลับเปลี่ยนสรรพนามจาก เธอ มาเป็น แก เลยงั้นเหรอ ยอมไม่ได้แล้วโว๊ย
“ทำไมจะไม่กล้าล่ะ ในเมื่อแกไม่ใช่พ่อใช่แม่ฉันนิ แล้วก็อีกอย่างนะฉันยังโสดและก็ไม่ชอบแย่งแฟนใครด้วย กรุณาเลิกพูดดูถูกฉันซะที เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน” หุๆ แกเปลี่ยนฉันก็เปลี่ยนได้เหมือนกันแหละย่ะ
“อย่าทำมาปากดีหน่อยเลย ตอนแรกบอกไม่ใช่เดี๋ยวต่อไปแกก็เผยลายออกมาเองแหละ” ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่ยียวน แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดนั่นได้สะกิดเข้าที่ต่อมโกรธฉันพอดี
“อ๋อ เหรอที่ว่าเผยลายเนี่ยคงจะหมายถึงตัวเองตอนแรกๆ สินะ น่าสมเพชเนอะไม่มีเสน่ห์พอที่จะจับผู้ชายไว้ไม่ให้หลุดมือไปได้ เลยต้องโทรมั่วมาระรานคนอื่นเค้า!!...แล้วก็บอกว่าคนนู้นคนนี้เป็นเมียน้อย...ที่แท้นิสัยพวกนั้นก็ล้วนมาจากตัวแกเองทั้งสิ้น” พอพูดจบฉันก็วางหูใส่ทันทีโดยไม่สนใจเสียงกรี๊ดอันโหยหวนเหมือนผีไร้ญาติที่ตามมาแม้แต่นิดเดียว
“กรี๊ดดดดดดด”
กริ๊ก
ว่าแล้วก็ก้มลงมองดูสภาพของตัวเองสักหน่อย ช่างน่าเวทนาจริงๆ ฉัน ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนเงาะป่าซาไก ขี้หูขี้ตาไหลเยิ้ม น้ำลายฟูมปาก อ๊อก รับไม่ได้สลบดีกว่า
กริ๊งๆ
-_- Z
กริ๊งๆ
-_-^+++ สงสัยจะได้เปิดศึกน้ำลายกันจริงๆ ซะด้วยสิ
พระเจ้า ตกลงจะไม่ให้ฉันนอนเลยช่ายม่าย~ TvT
“นี่แกยังกล้าโทรมาหาฉันอีกเหรอ อยากโดนดีใช่ไหม หา” ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่คราวนี้มาในฉบับโทรศัพท์ตั้งโต๊ะ โทรศัพท์บ้านนั่นหล่ะ แล้วแผดเสียงใส่โดยที่ไม่ดูชื่อของคนที่โทรมา
(นีน่า นี่แม่เองนะลูก) อ้าวเวร ดันเป็นแม่ตัวเองซะได้
อ๊ะๆ ไม่ต้องงงค่ะว่าทำไมแม่ถึงได้โทรมาหาฉัน ซึ่งตามปกติแล้วคนเป็นพ่อเป็นแม่น่าจะอยู่บ้านเดียวกันกับลูก แต่สำหรับฉันผู้ซึ่งมีพ่อแม่เป็นผู้ประกอบเรือสำราญท่องเที่ยว ที่มีสาขามากกว่า 20 สาขาทั่วโลก พวกท่านทั้งสองจึงไปปักหลักตั้งรากฐานอยู่ที่อเมริกา ส่วนฉันเบื่อจะอยู่ที่นั้นเลยขอย้ายกลับมาเรียนมหาลัยที่เมืองไทยบ้านเกิดดีกว่า
“แม่มีอะไรเหรอค่ะ”
(คือไมล์...) แค่รู้ว่าเป็นแม่ตัวเองที่โทรมาเท่านั้นแหละขนขี้คร้านฉันลุกชันขึ้นนั่งเลยทีเดียว เพราะปกติเวลาแบบนี้แม่จะไม่ค่อยโทรหาฉันเท่าไร่นัก แสดงว่าครั้งนี้ต้องมีเรื่องด่วนมากแน่นอนถึงได้โทรมาหา ฉันจึงเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่ร้อนรนออกไป แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นชื่อของผู้ชายที่เคยฝากรอยแผลที่บาดลึกไว้ในอดีตของฉัน
(ไมล์...เค้า)
“ไมล์...หมอนั่นทำไมค่ะ” แม่พูดเสียงติดขัดนิดหน่อยก่อนจะเงียบไปจนฉันต้องเอ่ยปากถาม แหงล่ะจะไม่ให้ติดขัดได้ยังไงกันในเมื่อแม่เองก็รู้ว่าฉันโดนไอ้หมอนั่นมันทำอะไรไว้บ้าง แต่ว่าแม่ฉันไม่สามารถต่อว่ามันได้นี่สิทำให้ฉันเจ็บใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากแม่บอกว่าถ้าต่อว่าไมล์อาจจะทำให้ครอบครัวของไอ้หมอนั่นยกเลิกหุ้นบริษัทเราก็เป็นได้
“เค้าจะย้ายไปเรียนที่เดียวกับลูก เค้าเลยฝากให้แม่มาบอก” วะ...ว่าไงนะ ไม่ฉันต้องทำใจเย็นชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แม่โทรมาด้วยเรื่องแค่นี้เองเหรอค่ะ”
(แค่นี้เนี่ยนะ นี่ลูกคิดว่ามันเป็นเรื่องแค่นี้งั้นเหรอ)
“ค่ะ”
(ฟังแม่ให้ดีนะนีน่า ทางเดียวที่หมอนั่นมันจะเลิกยุ่งกับลูกก็คือ...)
“...” ฉันเงียบไปอึดใจเพราะกำลังตั้งอกตั้งใจฟังสิ่งที่แม่จะบอกต่อไปนี้
(ลูกต้องหาแฟนมาอยู่ข้างกายให้ได้!)