My Boyfriend จับนายหน้าหล่อมาขอเป็นแฟน ตอนที่ 1

[applepie]

1
จ๊ะเอ๋ ICE COOL
เอ๊ก อี๊ เอ๊กกกก
ให้ตายสินี่มันเสียงนาฬิกาปลุกหรือเสียงไข่กันเนี่ย เพราะเรื่องเมื่อคืนแท้ๆ เลยที่ทำให้ฉันไม่ได้นอน แถมยังต้องมานั่งกลุ้มกับประโยคที่แม่พูดอีก
ลูกต้องหาแฟนมาอยู่ข้างกายให้ได้!
หาน่ะมันหาได้ค่ะ เพราะว่าฉันก็มีหน้าตาอันสวยงามเป็นทุนเดิมอยู่อ่านะ อ่าโฮะๆ แต่...ใครกันล่ะค่ะที่จะไปทนความบ้าคลั่งของไมล์ได้ที่วันๆ เอะอะก็ท้าตีท้าต่อย
แปะๆ ฉันตบหน้าตัวเองสองสามทีเพื่อเรียกสติที่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องกลับคืนมา ก่อนจะลุกขึ้นเดินจ้ำอ้าวไปอาบน้ำแล้วลงไปข้างล่าง เพื่อไปหายัยสองตัวนั่น
อ้อ ลืมบอกไปว่าหลังจากที่ฉันตัดสินใจบึ่งมาเรียนต่อที่เมืองไทยด้วยเรื่องส่วนตัวบางอย่าง ก็มีเพื่อนสนิทที่ดันเจอเรื่องแบบเดียวกันกับฉันหนีตามมาด้วยแถมยังมากันตั้งสองคนแน่ะ แล้วก็แต่ละคนรวยแทบจะสร้างบ้านหลังละหลายๆ ล้านได้ แต่ดันมามุดหัวอยู่คอนโดที่ฉันซื้อไว้ พวกมันสองคนบอกว่าเปลืองเงิน -*- เฮอะ นังพวกงก
ตึกๆ (เสียงฝีเท้าฉัน)
“นายโทรมาทำไมอีกเนี่ยยัยนี่น่ายังไม่ตื่นหรอกนะ” (เสียงคนพูด) โอ๊ะ ฉันว่าฉันพอจะระลึกชาติได้นะว่าเสียงที่พูดอยู่นั่นเป็นเสียงของใคร
“เออๆ ฉันจะบอกนีน่าให้ละกันว่านายรู้สึกยังไงกับยัยนั่น” คำพูดของมายล์ (บอกแล้วว่าฉันรู้ว่าเป็นเสียงของใคร)ทำให้ฉันที่กำลังเดินอยู่ชะงักกลางอากาศเลยทีเดียว
มายล์กำลังคุยอยู่กับใครกัน แล้วเกี่ยวอะไรกันกับฉัน สงสัยงานนี้ต้องสืบให้รู้ซะแล้ว!
สวบๆ
แอ๊ด
“แล้วก็อย่าลืมนะว่าฉันไม่ได้ช่วยให้นายสมหวัง แต่ช่วยบอกความรู้สึกของนายให้เพื่อนฉันรับรู้มันก็แค่นั้น”
ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วแง้มประตูออกเล็กน้อยเพื่อให้ได้ยินบทสนทนานั้น ก่อนจะเอียงหูแนบกับขอบประตูเพื่อฟังว่าพวกเขาคุยเรื่องอะไรกัน แล้วก็ไอ้คนที่โทรมานั้นเกี่ยวข้องอะไรกับฉัน
“รู้สึก เหมือนว่าจะมีคนจ้องมองอยู่ แค่นี้แหละ บาย”
โห ชาติที่แล้ว She เกิดเปนตัวอะไรมิทราบ หูดีจริงๆ วุ้ย -..-

แย่แล้ว ยัยมายล์กำลังเดินมาทางนี้แล้ว เอาไงดีหล่ะซ่อนที่ไหนดี ที่ไหนดี คิดๆ สิ
หมับ
“จับได้คาหนังคาเขาเลยนะยัยนี่น่า แกแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์ใช่ไหม” ในระหว่างที่กำลังหาทางคิดว่าจะเอายังไงดี อยู่ดีๆ ก็มีมือมาตะปบที่คอเสื้อ และพอฉันหันไปมองก็พบว่า...
ยัยมายล์มองฉันด้วยตาเขียวปั้ดเลยอ่ะ ฉันจะรอดไปถึงวันจันทร์มั้ยเนี่ย TOT
“เออ ยอมรับก็ได้ย่ะ แล้วแกคุยโทรศัพท์กับใครอ่า” ฉันถามออกไป ด้วยแววตาทีอยากรู้อยากเห็นสุดชีวิต
“ไมล์” มายล์พูดเสียงเนือยๆ แล้วตรงไปนั่งลงบนโซฟาหรือโต๊ะสมาคมนั่นเอง นั่นทำให้ฉันถึงกับพิโรธ
“ฉันบอกแก กี่ครั้งแล้วว่าอย่าพูดชื่อหมอนั่นออกมาจากปาก!” ฉันพูดเสียงดัง นั่นถึงกลับทำให้มายล์หน้าเหวอไปเลยทีเดียว ฉันจึงนั่งลงสงบสติอารมณ์ข้างๆ มายล์
“มันโทรมาหาฉัน บอกว่า ขอให้แกกลับมารักมันเหมือนเมื่อก่อนได้ไหม” มายล์ยังคงถามความเห็นฉันต่อ ส่วนฉันก็ตอบกลับด้วยเสียงที่เย็นเฉียบและด้านชาเช่นเดียวกัน
“ถ้ามันโทรมาอีกบอกไปเลยว่า ไม่มีทาง ไม่มีวัน และไม่ๆตลอดไป!”
“อืม เข้าใจแล้ว” มายล์พยักหน้าลง ก่อนที่จะเอื้อมมือมาตบบ่าฉันเบาๆ
แอ๊ด
ปัง
“โอ๊ย ซวยจริงๆ เลย มันต้องตาย!” เสียงเปิด-ปิดประตูพร้อมกลับคำพูดอันแสนหงุดหงิดหยุดการสนทนาของพวกเราสองคนไว้จนทำให้ต้องหันไปมองหล่อน
“แกเป็นไรมาอ่ะ โรส ทำหน้าเหมือนคนเพิ่งตกชักโครกมาเลย” เฉลยได้เลยค่าว่าต้องเป็นยัยโรสแน่นอน
“แกจะช่วยเปรียบให้มันสูงกว่านี้หน่อยได้ไหม นีน่า”
“อย่าทะเลาะกัน” มายล์ปรามและพยายามห้ามทัพระหว่างฉันกับโรส
“แกมาก็ดีแล้วมายล์ ฉันมีเรื่องที่จะเล่าให้พวกแกสองคนฟัง” โรสนั่งลงด้านตรงข้ามของฉันและมายล์พลางทำสีหน้าเครียดจัด
“เอ่อ ใจเย็นๆ ก่อนนะโรส ค่อยๆ เล่ามา” มายล์พูดให้โรสสงบลงบ้าง เพราะสีหน้าของโรสตอนนี้เริ่มไม่ดีแล้ว นั่นทำให้ฉันกับมายล์หวั่นใจแปลกๆ
หวั่นเพราะกลัวมันมามากน่ะสิค่ะ อ่ะ นอกเรื่อง
“พวกแกสองคนรู้ใช่ไหมว่า วันนี้ฉันต้องไปเดตกับไอดอลสุดหล่อ เปอร์เช่ น่ะ”
“อืม แล้วไงต่อ”
ไม่ต้องทำหน้าแปลกใจขนาดนั้น เพราะว่าโรสน่ะจัดได้ว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ คนหนึ่งก็เท่านั้นเอง เธอมีขนตาที่หนาเป็นแพ ตากลมโต ริมฝีปากที่แดงเหมือนเชอร์รี่ส่วนแก้มแม้จะไม่ได้แต่งแต้มอะไร ก็แดงอย่างเป็นธรรมชาติ ส่วนมายล์ คนนั้นจะมีตาที่คมๆ เฉี่ยวๆ มากกว่าออกแนวหวาน รูปร่างก็สูงปราดเปรียวแต่ก็ไม่ได้สูงมากไป หน้าเรียวสวยกำลังดี ส่วนฉันน่ะเหรอ โฮะๆๆ ขออุบไว้ก่อนละกัน
“อยู่ๆ ก็มีรถสปอร์ตสีแดงคันนึงวิ่งมาเฉี่ยวหน้ารถของเปอร์เช่ ทำให้พวกฉันสองคนพากันลงไปดู และต่อว่าไอ้คนที่ขับรถเฉี่ยวซะยกใหญ่ แต่พอมันหันหน้ามาเท่านั้นแหละ ฉันถึงกับหน้าเหวอไปเลยทีเดียว เพราะว่าไอ้หมอนั่นมันคือ โซอึน”
“หา!!!” ฉันกับมายล์อุทานคำพูดเดียวกันออกมาทันที เมื่อได้ยินชื่ออดีตคู่หมั้นของโรส (ย้ำอีกว่ามันรวยมาก แถมยังงกด้วย) เจ้าของฝีมือที่ทำให้โรสได้รับรอยแผลที่บาดลึกไม่ต่างกับฉัน
“เอา ลำโพงเลยมั้ย อยู่กันแค่นี้เอง” โรสพูดเสียงเป็นเชิงปรามเพื่อควบคุมโวลุ่มของฉันและมายล์
“โทดที แล้วพวกเราจะเอายังไงต่อดี...”
“เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าไมล์และโซอึนปรากฏตัว งั้นก็แสดงว่า...”
เมื่อปรับโวลุ่มเรียบร้อยแล้วฉันก็เริ่มถามต่อทันที แต่พูดยังไม่ทันจบประโยคมายล์ก็ลุกขึ้นมองมายังพวกฉันสองคน ด้วยสีหน้าที่เริ่มมีเหงื่อผุดออกมาเล็กๆ แล้วเริ่มเอ่ยบทสนทนาออกมา พวกฉันเลยได้แต่เงียบปากจ้องหน้าหล่อนแทน
“...”
“ซันไชน์ก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วยใช่ไหม” มายล์พูดด้วยน้ำเสียงอันหวาดกลัว ก็แหงล่ะไอ้หมอนี่ก็เป็นคนที่ทำให้ยัยมายล์ปวดรวดร้าวมาก แถมมันยังเป็นเพื่อนสนิทของไมล์และโซอึนด้วยนี่สิ
“อืม ก็คงจะเป็นยังงั้นแหละ” ฉันพูดเสียงเหนือยๆ
“ไม่เอา ช้านยังไม่อยากตายยยยย” ยัยมายล์สติแตกไปแล้ว
เน้นนักไอ้คำว่าตายเนี่ย T^T
ป้าบ
“อย่ามัวแต่มานั่งร้องไห้ พวกเราต้องรีบหาทางแก้ไขเรื่องพวกนี้โดยด่วน!” ยัยโรสพูดพร้อมกับฟาดหนังสือลงบนหัวยัยมายล์ (ถ้าจะเจ็บนะนั่น -*-)
“อูย~ แล้วเราจะทำไงดีล่ะ” ยัยมายล์พูดพร้อมกับเอามือลูบหัวตัวเองป้อยๆ ที่เกิดจากการกระทำของยัยโรส
เปาะ
“ฉันรู้แล้ว”
และแล้วเสียงดีดนิ้วของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้น
ฉันเอง >_<
“พวกเราทั้งสามคนต้องไปหว่านเสน่ห์ขอผู้ชายมาเป็นแฟนให้ได้” และแล้วฉันก็ตัดสินใจพูดความคิดของแม่ที่บอกให้หาแฟนออกไป เพื่อที่จะแก้ไขเรื่องราวต่างๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้น
“หา! แกไม่ทุเรศตัวเองบ้างเลยเหรอย่ะ ที่จะทำตัวแบบนั้นน่ะ” แหม กระแทกทีเดียวเจ็บถึงทรวงอกเลยนะยัยมายล์ ฉันก็ไม่ได้อยากทำนักหรอก เพียงแต่มัน...มัน...
มันเลี่ยงไม่ได้ TOT อยากตายวันละหลายเวลา
“อืม ฉันว่ายัยนีน่าก็พูดถูกนะ เพราะถ้าเราไม่ทำแบบนั้นไอ้พวกนั้นก็ไม่เลิกยุ่งกับเราอยู่ดี ดูแต่การิวสิขนาดฉันยกเลิกงานหมั้นไปแล้วแท้ๆ ยังตามมารังควานกันเลย ทำตัวเหมือนหมาหวงก้าง ฮึ่ม -_-^++” ยัยโรสหักมือกรอบแกรบไปมา
ถ้าแกแค้นมันมากนักก็ไปจัดการมันซะสิจะมานั่งทำตามแผนบ้าๆ พวกนี้ทำไม =…=
“นั่นน่ะสิ มาชิลก็อีกคน ทำตัวอย่างกับฉันเป็นสมบัติของตัวเอง แม้กระทั่งหมาตัวผู้มันยังไม่ให้เข้าใกล้ฉันเลย ให้ตายซิ นี่ขนาดฉันกับมาชิลเป็นแค่แฟนเก่ากันนะ มันยังตามก้นกันต้อยๆ ยังงี้ แล้วถ้าเป็นแฟนคนปัจจุบันล่ะก็ ไม่ไปนอนกับฉันเลยล่ะ”
ยัยมายล์ของขึ้นแล้ว
ยัยโรสก็เดือดแล้ว
แล้วยัยนีน่าล่ะ
กำลังจะตาย TwT
ทำไมล่ะถึงกำลังจะตาย
“เออ ฉันเห็นแกเสนอแผนมาซะเริดหรูอลังการ แล้วแกจะเอาใครมาเป็นแฟนกับพวกเรา” นี่แหละคือสาเหตุของการตาย อันเนื่องมาจากฉันคิดไม่ออกว่าจะเอาใครมาเป็นแฟนพวกเราดี ดูเหมือนยัยโรสพอจะมองถ้าทีของฉันออกเลยถามมาแบบนั้น
“ฉันขอตอบเอง เอาพวก SO FUN ดีปะ”
“หน้าตาเยี่ยงเรานี่เหรอมายล์ ที่พวกนั้นจะเอาน่ะ”
กรี๊ดดดดดดด ยัยโรสพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงมิทราบ ฉันออกจะน่ารักแบบสาวหวานอมเปรี้ยว ดูขนตาฉันสิยะเป็นลอนยาวสวย ผมก็ยาวสลวยสวยเป็นลอนเงางาม (เพราะไปดัดมา) นี่ยังไม่นับที่ฉันจมูกโด่ง คิ้วสวย ริมฝีปากอมชมพู แล้วก็แก้มลูกมะเขือเทศนั่นนะ แล้วเอาอะไรมาพูดว่าฉันไม่สวย อิมพอสสิเบิ้ล เป็นไปไม่ด้ายยยยยยยย
ของขึ้นแล้วโว๊ย
“หน้าตาอย่างเรานี่แหละ จะต้องไปคว้าพวกนั่นมาเป็นแฟนให้ได้คอยดู” ฉันสั่งอย่างเป็นประกาศิต ปานจะไปออกรบแทนย่าโม
ดีมาก งานนี้ฉันจะไม่ยอมแพ้เป็นอันขาด คอยดูแล้วกันไมล์ฉันต้องทำให้นายเป็นฝ่ายได้รับความเจ็บปวดเหมือนอย่างที่นายเคยทำกับฉันให้ได้ คอยดู๊

วันต่อมา
ให้ตายซิ นี่มันวันอาทิตย์แท้ๆ แต่ฉันกับยัยโรสและยัยมายล์หาตัวพวก SO FUN เกือบทั่วบางกอกอยู่แล้วยังไม่เจอเลย เมื่อยก็เมื่อย ร้อนก็ร้อน พระเจ้าค่าถ้าพวกนั้นยังมีชีวิตอยู่ช่วยส่งมาหาลูกช้างด้วยเถอะค่ะ ลูกช้างเหนื่อยแย้ว
พรึบ
โอ๊ะ...อ๊ะ...เอ๊ะ...พระเจ้าช่วย...ผีตานีกินกล้วยใต้ต้นตาล O.O
เยส ฟ้าประทานนำพา ให้เราได้มาคู่กัน โอ้ลัลล้า ^O^
เมื่อฉันหันหน้าไปก็พบบุคคลที่กำลังตามหาอยู่พอดีเลย แถมอยู่ครบเซตด้วย 3 คนไม่ขาดไม่เกิน เหอๆ งานนี้พวกนายเสร็จฉันแน่
เสร็จฉันแน่ กรี๊ดดด นี่ฉันจะรุกผู้ชายก่อนเหรอเนี่ย
ฟึ่บ
ตืดตืด
ว่าแล้วฉันก็กดโทรศัพท์หายัยสองคนนั้นทันที ว่าฉันเจอพวกนั้นแล้ว ให้รีบมาสมทบด่วน
“มายล์ โรสรีบมาด่วนเลยนะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ร้าน ICE COOL นะ รีบมาด่วน ฉันเจอพวกนั้นแล้ว”
(อืม ไปเดี๋ยวนี้หล่ะ)
กริ๊ก
กริ๊งๆ
ไม่ต้องสงสัย ฉันนี่แหละกดกริ่ง
“เชิญค่า ICE COOL ยินดีต้อนรับค่ะ” ผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาหาฉัน พร้อมกับทักทายด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม rพร้อมกับผายมือไปโต๊ะที่ยังว่างอยู่
“ยัยมายล์ ยัยโรส ทางนี้” ฉันโบกมือเรียกเพื่อนสาวสุดเฟี้ยวให้มานั่งด้วยกัน
“เฮ้อ คนเยอะเป็นบ้าเลย กว่าจะถ่อมาถึงนี่ได้เนี่ยโดนแดดไหม้จนเกรียมหมดแล้ว”
สาธุขอให้มันดำเหมือนตอตะโกเลย เพี้ยง
“อึ้ก พะ...พวกเราซวยแล้ว”
“ดะ...ดูนั่นสิ”
พรึบ
O_O
TOT
YOY
“ม่ายยยยยยยย จริงงงงงงงงง”