My Boyfriend จับนายหน้าหล่อมาขอเป็นแฟน ตอนที่ 5

[applepie]

5
ชุดว่ายน้ำสีแดง

เมื่อพวกเราสามคนหันไปก็ต้องประหลาดใจอย่างอลังการงานสร้าง -_-^ กับบีกินี่เอ่อ… สีแดงแปร๊ดแสบถึงทรวงอก แล้วจะให้พวกหนูใส่ไปได้ยังง้าย ขอเป็นแบบทูพีซไม่ได้เหรอค่ะ TOT
“ทำไมหล่ะฮ่า พี่ว่ามันเหมาะกันดีนะเนี่ย” อาเจ๊แกยังคงพยายามยัดเยียดต่อไป
“ไม่เหมาะเลยค่า คือมันเอ่อ… โป๊เกินไปอ่าค่า” ยัยโรสยังคงพยายามเกลี่ยกล่อมพี่แกอีกเช่นกัน
“โอ๊ย เด็กสมัยนี้ ป๊ง…โป๊ อะไรกันจ๊ะ พี่ว่าแค่นี้ยังธรรมดานะเนี่ย รีบๆ เอาไปใส่ซะ มีผู้หญิงหลายคนที่เค้าต่อแถวรออยู่นะจ๊ะ อย่าเรื่องมากนักเลย” พูดจบ she ก็ยัดชุดแปร๊ดสามตัวลงบนฝ่ามือของพวกเราแต่ละคนทันที พร้อมกับสะบัดก้นเดินจากไป ทิ้งไว้แต่ความเศร้าให้พวกเรา T^T
“นี่ตกลงพวกเราต้องใส่จริงๆ ใช่ม้ายย!!” สามสาวแผดเสียงขึ้น พร้อมกับเดินไปทางห้องน้ำอย่างหัวเสีย ทิ้งไว้แต่บรรยากาศอันวุ่นวายที่บัดนี้สาวๆ หลายคนกำลังจับจองบิกินี่กันอย่างเมามัน!

ทางด้าน SO FUN
ภายในร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่งบนชั้นสี่ของเรือ ถูกจับจองด้วยผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่มาหาแหล่งผ่อนคลายให้กับตัวเอง แต่ก็ยังมิวายถูกพวกสาวๆ ที่คาดว่าน่าจะตกรอบไปแล้ว จับตามองพร้อมกับแวะเวียนเข้ามาทักทาย เป็นเหตุให้พวกเขาทั้งสามคนย้ายก้นจากร้านกาแฟไปที่ห้องพักทันที เพื่อที่พวกเขาจะได้หารือปราศรัยกันได้อย่างสะดวก
“เฮ้ แม็คซิน แกว่ายัยพวกนั้นจะยอมใส่ชุดว่ายน้ำนั้นไหมวะ” โซอึนพูดขึ้นหลังจากที่ใช้เท้าขวาเตะประตูเข้ามาในห้องเป็นคนสุดท้าย
“ฉันว่ายัยพวกนั้นต้องยอมอยู่แล้วแหละว่ะ แต่ว่า…”
“แกอยากรู้ใช่ไหมว่าทำไมยัยพวกนั้นถึงได้อยากเป็นแฟนพวกเราขนาดนี้” ซันไชน์ที่นั่งเงียบมานานพอจะเดาความคิดแม็คซินออก จึงต่อประโยคให้สมบูรณ์
“ฉันว่านะอาจจะเป็นเพราะไอ้พวกนั้นก็ได้”
“เฮ้ยๆ ไอ้แม็ค แกหมายถึง ไอ้คนที่ชื่อ ไมล์ การิว แล้วก็มาชิล ที่ยัยพวกนั่นแอบจ้องจนตาแทบออกจากเบ้านั่นเหรอวะ” โซอึนโวยวาย
“เป็นไปได้สูงว่ะ โซ” แม็คซินว่าพลางลูบคางอย่างเปาบุ้นจิ้น
“แต่… ถ้ายัยพวกนั้นเกี่ยวข้องกับพวกมันจริงก็เป็นเรื่องดีของเราถูกไหมวะ” ซันไชน์ที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่หันเข้ามาร่วมวงทันใด
“หึๆ เราจะได้ทำให้พวกมันรู้ไงว่า… ความรู้สึกที่ต้องสูญเสียคนที่เรารักน่ะเป็นยังไง!!” และแล้วก็เป็นโซอึนที่พูดปิดฉาก
“แต่ว่านะ พวกเราจะใช้ผู้หญิงเป็นเครื่องมือได้ลงจริงๆ เหรอวะ” ซันไชน์พูดเสียงเรียบ ทำให้แม็คซินกับโซอึนหันขวับกลับไปมองพลางคิดในใจว่า ‘พูดโคตรตรงเลยว่ะ อ้อมบ้างก็ได้’
“ผู้หญิงพวกนั้นก็หวังจะใช้พวกเราเป็นสะพานทำให้พวกนั้นอกแตกตายเหมือนกันหล่ะน่า” โซอึนพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน
“แล้วพวกแกสองคนมั่นใจเหรอวะ ว่ายัยพวกนั้นเกี่ยวของกับสามคนนั้นจริงๆ น่ะ ห๊ะ ไอ้แม็ค ไอ้โซ” คราวนี้ซันไชน์ลุกขึ้นยืนพลางหรี่ตาคาดคั้นเอาคำตอบจากสองคนที่นั่งอยู่
“เอออ!!!”

กลับมาที่สามสาวพลังเกินร้อยของเราดีกว่า
ห้องเก็บเสื้อผ้า
“อ๊ากกก เขยิบก้นแกออกไปห่างๆ ก้นฉันหน่อยสิยะ นังโรส” ยัยมายล์พูดขึ้นพลางควานหาผ้าคุมไหล่ต่อไป
ใช่แล้ว! พวกเราสามคนกำลังหาผ้าคุมกันอยู่ ไม่ว่าจะเป็นส่วนบนหรือส่วนล่างเราเอาหมด แต่มันดันมีปัญหาอย่างหนึ่ง คือ ห้องนี้แคบโคตร หรือ โคตรแคบนั่นเอง มันแคบมากซะจนทำให้ก้นของยัยโรสและยัยมายล์แทบจะเสียดสีกันแล้วในเร็วๆ นี้ ส่วนฉันก็กำลังจะถูกกองเสื้อผ้าที่ตั้งไว้สูงราวกับภูเขา ทับหัว!
เจริญ! เยอะแบบนี้ใครมันจะไปหาเจอหล่ะเฟร้ย ไม่เข้าใจคนจัดงานเลย ให้ตายสิ จะขนเสื้อผ้าเยอะมาทำหอก ทำชฎา อะไรก็ไม่รู้
“อ๊ะ ฉันเจอแล้วยัยนีน่า ยัยมายล์” ยัยโรสพูดขึ้นก่อนที่จะโชว์ผ้าที่ว่านั่นให้พวกเราสองคนดู อร๊ายยย ฉันรักยัยโรส ในที่สุดก็หาเจอ หล่อนนี่มีความสามารถด้านการหาของซะเหลือเกิน ยกนิ้วให้ ^O^V
ตึก ตึก
ในขณะที่พวกเรากำลังจัดแจงใส่ผ้าคุมกันอยู่ ก็มีเสียงเหมือนกับคนกำลังเดินมาที่ห้องนี้ด้วยความที่พวกเราเป็นนักย่องเท้าไฟ ทำให้พวกเราโดดเข้าไปอยู่ในกองเสื้อผ้าทันที อ้อ แล้วก็ฉันลืมบอกไปว่าตอนนี้พวกเราทั้งสามคนอยู่ในชุดบิกินี่แปร๊ดๆ นี่เรียบร้อยแล้ว พวกเราสามคนค่อยๆ เปิดผ้าออกเล็กน้อยเพื่อสูดอากาศหายใจ แหวะ เสื้อผ้าพวกนี้มีแต่กลิ่นน้ายาปรับผ้านุ่มตราดอร์นี่ทั้งนั้นเลย ฉันเกลียดกลิ่นหอมโคตรๆ ของมันชะมัด รีบๆ เอาแล้วออกไปซะทีสิโว๊ย!
“เหม็นชิบ! ห้องนี้เอาไว้ทำโรงงานน้ำหอมรึไงวะ” สิ้นเสียงนั้นทำให้พวกเราหันขวับไปเจาะรูผ้าดูทันที แล้วก็ต้องหน้าถอดสีเมื่อเห็นหน้าบุคคลที่ว่า ไมล์! นายมาทำอะไรที่ห้องนี้
“ซวยแล้ว” ยัยโรสกระซิบที่ข้างหูฉันกับยัยมายล์ เออ! รู้ว่าซวยจะย้ำทำไมวะ
“ชิ…ให้ตายซิ ฉันไม่อยากเห็นหน้ามาชิลเลย” เช่นเดียวกับยัยมายล์ที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร
กุก กัก
เสียงค้นหาของภายในห้องดำเนินไปสองนาทีกว่า ก่อนที่มาชิลจะตะโกนขึ้น
“เฮ้ย ฉันว่าไม่มีหรอกพวกเรากลับกันเถอะ”
“นั่น น่ะสิ อาจจะอยู่ในห้องอื่นก็ได้” การิวพูดอย่างใช้ความคิด
“งั้นพวกเราไปกันเถอะ” ไมล์บอกและทุกคนกำลังจะออกไปจากห้อง แต่…ทว่า
พรืด
ผ้าที่ห่อหุ้มพวกเราอยู่ตกลงไปชิ้นหนึ่ง ทำให้พวกนั้นหยุดที่หน้าประตูแล้วหันมาทางพวกเราทันที อ๊ากกกก นังโรสแกจะดิ้นทำซากอะร้ายยย T^T
เพราะฉะนั้นพวกฉันสองคนก็เลยหันหน้าไปสั่งยัยโรสด้วยสายตา ประมาณว่าถ้าแกทำอะไรเปิ่นๆ อีก พวกฉันจะแคะขี้เล็บให้แกกิน
“เสียงอะไรวะ” ไมล์พูดพร้อมกับหันหน้ามาทางกองผ้า ไม่มีอะไรจ้า รีบไปเถอะ YOY
“คลื่นมั้ง คงเพราะคลื่นทำให้เรือมันโคลง ผ้าก็เลยตกลงมาไง” เสียงของการิวพูดอย่างใช้ความคิด คิดว่าเป็นคลื่นไปน่ะดีแล้ว
“อืม” อีกสองคนพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย ก่อนที่จะห้องจากห้องไป
พอเห็นว่าสามคนนั้นเดินออกจากห้องไปจริงๆ พวกเราก็ค่อยๆ เปิดผ้าออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ โอ๊ย จะเป็นลมกับกลิ่นดอร์นี่ ฮือๆ ฉันสาบานเลยว่าถ้าออกไปจากที่นี่ได้ฉันจะไปบอกให้โรงงานเค้าผลิตกลิ่นอื่นออกมาแทน
“ยัยโรส แกทำอะไรลงไปห๊ะ” พอออกมาจากห้องได้ พวกเราก็รีบตรงไปยังห้องพักทันที เพราะยังมีเวลาอีกตั้งสิบห้านาทีก่อนจะเริ่ม อ๊ากกก นี่มันจะทุ่มครึ่งแล้วไม่ใช่เรอะ ยังจะมาทำกิจกรรมกันอีก หิวข้าว! T-T และพอเท้าขวาของยัยมายล์เตะปิดประตู ฉันก็เริ่มเช็กบิลยัยโรสทันที
“แหะๆ ก็มันเมื่อยอ่ะ จะให้ทำไงเล่า เอาน่าๆ ไหนๆ พวกเราก็รอดมาแล้วไม่ใช่เรอะ” มันน่านัก พูดขนาดนี้มันยังไม่สำนึกผิดอีก
“เออ ครั้งนี้น่ะ เรารอดมาได้ แต่ถ้ามีครั้งหน้าแล้วแกทำอะไรเปิ่นๆ หล่ะก็ ฉันกับยัยนีน่าจะแคะขี้เล็บให้แกกิน เข้าใจมั้ย” ยัยมายล์ว่าพลางหันหน้ามาหาฉัน ซึ่งฉันก็พยักหน้าหงึกหงักไปกับหล่อน
“เข้าใจ! แล้ว” ยัยโรสว่าพลางทำหน้าสำนึกผิดก่อนจะเดินริกรี้ไปดูเรือนร่างของตัวเองเมื่อยามใส่ชุดว่ายน้ำอยู่หน้ากระจก
“เฮ้อ ทำไมชีวิตพวกเราสามคนถึงเกิดมาซวยด้วยนะ โรส นีน่า แถมยัมาเจอเรื่องแบบเดียวกันด้วย” ยัยมายล์ว่าพลางทิ้งตัวลงบนเตียง
“นั่นน่ะสิ ฉันว่าพระเจ้าต้องไม่ชอบหน้าพวกเราแหงเลย แต่ว่ายัยโรสดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยนะ” ฉันว่าพลางทิ้งตัวลงบนเตียงข้างๆ ยัยมายล์ก่อนที่จะโบ้ยไปทางยัยโรสที่ยังสำรวจดูเรือนร่างตัวเองไม่เลิก แน่ะ! มันยังมีหน้าเอาโทรศัพทืมาถ่ายรูปเก็บไว้ แกจะเอาไปติดฝาบ้านเรอะ!
“นั่นหล่ะ ข้อดีของยัยโรส มันเป็นคนไม่คิดมากไง” ยัยมายล์ว่าซึ่งฉันก็เห็นด้วย เพราะถ้าเป็นยัยโรสหล่ะก็หล่อนคิดอะไรปุ๊บต้องลงมือทำทันที โดยข้ามขั้นตอนการไตร่ตรองไปเลย อ๊ากกก พูดแล้วก็แค้นเรื่องจดหมายที่ยัยโรสส่งไปหา SO FUN ให้ตายสิ ทำไมต้องมาเขียนว่าฉันชอบผู้ชายเพลย์บอยอย่างไอ้แม็คซินด้วย
“ก็เพราะฉันมีพวกแกอยู่ข้างๆ ยังไงหล่ะ” ยัยโรสที่กำลังอวดโฉมอยู่หันเข้ามาหาพวกราทันใด นั่นทำให้พวกเราสะดุ้ง
“…”
“ฉันมีพวกแกสองคนอยู่ข้างๆ แล้วฉันยังต้องกลัวอะไรอีกหล่ะ เราควรทำวันนี้ให้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ อดีตน่ะมันผ่านมาแล้วก็ปล่อยมันเถอะ ไม่ว่าจะยังไงเราก็ไปแก้ไขอดีตมันไม่ได้อยู่ดี”
“…”
“แต่ถ้าหากพวกเราสามารถกลับไปแก้ไขมันหล่ะก็ ฉันก็กลับไปแก้ไขเรื่องงานหมั้นของฉันกับการิว ฉันจะกลับไปแก้ไขว่าวันนั้นฉันป่วยมาดูตัวไม่ได้ การิวจะได้ไม่ต้องหลงรักฉันยังไงหล่ะ”
“…”
“ส่วนแกยัยมายล์ แกก็กลับไปแก้ไข เรื่องวันนั้นซะ วันที่แกถูกเพื่อนล้อว่าคบกับมาชิล แกก็กลับไปแก้ไขว่าแกไม่ได้คบกับมาชิลตามที่เพื่อนยุ เพื่อที่ปัจจุบันมาชิลจะได้ไม่ตามล่าแกเพียงเพราะแกปฎิเสธเค้าว่าตลอดเวลาที่คบมาแกแค่แกล้งทำเหมือนว่ารักกันตามเพื่อนว่าเฉยๆ”
“…”
“และแกยัยนีน่า ถ้าแกกลับไปแก้ไขมันได้ฉันขอบอกแกเลยว่า ให้แกปฎิเสธไมล์ไปซะ พร้อมกับให้เหตุผลไปด้วยว่าบางครั้งคนเรามันก็อยู่ใกล้ชิดกันเกินไป ทำให้ไม่สามารถคิดอะไรเกินคำว่าเพื่อนได้”
ยัยโรสว่าก่อนที่จะหันมากอดคอพวกเราอย่างหลวมๆ
“แกพูดถูกแล้วหล่ะโรสว่าพวกเราจะมามัวเสียใจกับอดีตไม่ได้!” ยัยมายลืว่าพลางเรียกพลังนักสู้ของตัวเองกลับมาอีกครั้ง _ _^
“ใช่! พวกเราต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุด” ฉันว่าพลางหักมือตัวเองไปมา โคตรเจ็บ! เลย แต่ว่ามันเป็นวิธีการที่ก่อนเราจะสู้กับใครซักคนไม่ใช่เหรอ เราต้องหักมือก่อน
“เออ ว่าแต่ว่านะโรสเป็นครั้งแรกนะเนี่ยที่เห็นว่าแกพูดมีสาระ” ยัยมายล์ว่าพลางดึมือยัยโรสออกจากคอของตัวเอง
“แหม ถ้าฉันคิดจะพูดก็พูดได้ย่ะ โฮะๆ” ยัยโรสว่าพลางทำหน้าบานกับคำพูดของตัวเอง เฮ้อ! แกไม่น่าไปชมมันเลยมายล์ น่าจะรู้นะว่ายัยโรส่ะมันบ้ายอโคตร
“ฉันว่านะพวกเราออกไปจากห้องกันเถอะ ถ้าไม่ออกไปตอนนี้หล่ะก็มีหวังไปไม่ทันแน่ๆ เลย” ฉันว่าพลางมองดูนาฬิกาที่หัวเตียง
“อืมๆ นั่นสิ งั้นไปกันโลด” ยัยมายล์ว่าพลางเดินนำออกไป เป็นเหตุให้ฉันกับยัยโรสเดินตามหล่อนออกไปทันที

ภายในงาน
เมื่อพวกเราเดินมาถึงถายในงาน ก็ต้องอึ้ง ทึ้ง และอิจฉามากถึงมากที่สุด ในเมื่อมีแต่คนใส่ชุดสวยๆ ทั้งนั้น บางคนก็ใส่ชุดแสคซะชมพูหวานแหววราวกับเจ้าหญิง อ๊ากกก อยากใส่
“ดูนั้นสิโรส นีน่า นั่นมันชุดนักเรียนนิ ฉันอยากใส่บ้างอ่า” ยัยมายล์ว่าพลางชี้ไปที่ผู้หญิงคนหนึ่ง หล่อนใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ก่อนจะใส่กระโปรงสีลายสก็อตแดงดำ แถมยังมีสูทสีแดงคลุมทับอีก พร้อมกับเนกไทสีแดงที่คอเสื้อ โฮก สวยมาก ฮือๆ อยากกลับไปอยู่วัยไฮน์สคูลจัง
“นั่นน่ะสิ อ๊ะโรสแกมองอะไรอ่ะ” ฉันหันไปพยักหน้าหงึกหงักให้ยัยมายล์ก่อนที่จะเห็นยัยโรสทำตาวิบวับไปที่ชุดๆ หนึ่ง
“ก็นั่นไง ที่ผู้หญิงคนนั้นใส่อ่ะ” ยัยโรสว่าพลางชี้ไปทางๆ ที่ๆ ผู้หญิงคนที่ว่ายืนอยู่ แว๊กกก นั่นมันชุดที่กำลังฮิต นี่เสื้อสายเดี่ยวลายดอกไม้เล็ก พร้อมกับกางเกงยีนส์ข้าสั้น รองเท้าหุ้มส้นแบบสบายๆ ทั้งๆ ที่มีแต่ชุดสวยๆ ทั้งนั้น แล้วทำม้าย ทำไม ฉันถึงต้องมาใส่ชุดว่ายน้ำสีแดงนี่ด้วย T^T ใช่แล้วโทษไอ้พิธีกรปากหมานั่นคนเดียวเลย มีอะไรก็โทษมันนี่แหละ
“เอาหล่ะครับ ได้เวลาสำหรับกิจกรรมต่อไปแล้วนะครับ งั้นผมจะไม่ขอพูดพล่ามทำเพลงนะครับ ขอให้ผู้เข้าประกวดแต่ละคนไปยืนที่หน้าเหล่าไอดอลด้วยครับ” ไอ้พิธีกรปากหมา(อีกแล้ว)ใครมันเป้นคนดิดกิจกรรมเฮงซวยนี้ ฟระ!
เรื่อนร่างนะเฟร้ย! นี่ฉันต้องให้ไอ้บ้าแม็คซินได้เห็นเรือนร่างของฉันเหรอเนี่ย แงๆ คิดถงึไหนอายถึงนั่น อ๊ากก เกิดมาสิบแปดปีฉันยังไม่เคยให้ใครเห็นเรียวขาอันสวยงามของฉันเลยนะ
“เมื่อได้ที่กันแล้วนะคับ ถึงแม้ว่ายังไม่ได้ที่ก็ตามเถอะ ขอให้ผู้เข้าแข่งขันได้โชว์ตัวต่อหน้าเหล่าไอดอลด้วยนะครับ ทำยังไงก็ได้ให้เหล่าไอดอลชื่นชอบนะครับ” อ๊ากกก จะให้ฉันไป… หน้าไปบ้านั่นเนี่ยนะ แงๆ หนูขอลาออกจากรายการแข่งขันงี่เง่าตักกระบวยนี่ได้มั้ย T^T
“คุณเป็นคนที่ผิวคล้ำนะครับ เพราะฉะนั้นไม่ควรใส่เสื้อสีเขียวเข้ม เพราะมันจะทำให้คุณคล้ำลง แต่สำหรับผมผมไม่สนภายนอกหรอกครับ ภายในหน้าสนใจกว่าเป็นไหนๆ ^^* ” อ๊ากกก อีตาบ้าแม็คซินทำไมนายวิจารณ์เร็วจังเลยฟระ ต่อไปมันต้องถึงตาฉันแล้วนะ ยิ่งไม่อยากอยู่กับหมาป่าสองต่อสองด้วย แง อ้อลืมบอกไปว่าที่ๆ เหล่าๆ ไอดอลแต่หล่ะคนอยู่จะเป็นซุ้มที่มีผ้าสีดำมาปิดไว้ คล้ายๆ กับร้านดูดวงนั่นหล่ะ แต่มันก็ยังได้ยินเสียงอยู่ดี
ฟึบ
อ๊าก ยัยนี่ออกมาแล้ว งั้นคิวต่อไปก็…
“เชิญครับ” แม็คซินว่าพลางหันหน้าขึ้นมามองฉัน
O.O <<<<< หน้าแม็คซิน
TTOTT <<<<< หน้าฉัน

[PooJa]

อัพต่อนะ สู้ๆๆ

[เจ๊_PONGPANG]

อ่า

หนุกๆ เจ๊อ่านมาทุกตอนและ (หลังจากเข้าเฝืออเพิ่งหายเนี่ย)

หนุกดีนะ มาช่วยกันสร้างสรรค์ผลงานนิยายหนุกๆ

แต่งด้วยผู้อยากแต่งดี๊ ดี กันเน้อ สู้ต่อไปนะจ๊ะ

[PooJa]

อ่าวนึกว่าเจ๊ไปไหนมา ไปเข้าเฝือกนี่เอง ต่อไปนี้ขอให้เจ๊สุขภาพแข็งแรงละกานจะได้แต่งนิยายต่อให้จบ อิอิ สู้ๆๆจร้า

[PooJa]

เจ็ป๋องคะแต่งต่อเพิ่มเยอะๆๆเลยนะอยากอ่านให้จบบบอะ สนุกมาก>o< สู้ๆๆนะเจ๊ อย่าต้อแต้ๆๆๆๆๆ