Rock and Loveหนุ่มร็อกหน้าหวานกับยัยซูเปอร์สตาร์สุดเฮี้ยว(ตอนที่3-บ้านของใคร?)

**PM_Betty06** Fri May 14 2010, 14:47

(Talk:มิซัง)

โอ๊ย ย~รู้สึกเหมือนโลกหมุน ปวดหัวตุบๆ รู้สึกมีอะไรเย็นอยู่ที่หัวและรู้สึกอุ่นมาก

"โอ๊ย ยย~ปวดหัว"ฉันครางออกมาและคลำอะไรมั่วไปหมด
"ตื่นแล้วเหรอ~"เป็นเสียงทุ้ม นุ่ม น่าฟังพูดขึ้น..แต่เอ๊ะ!..ฉันอยู่ที่ไหน..ฉันเงยหน้าขึ้นไปช้าๆและพบ..ชินเป!!!
ฉันก็รีบสปิงตัวขึ้นแต่ก็ต้องล้มไปใหม่เพราะปวดหัว
"โอ๊ย~ฉันอยู่ที่ไหน?แล้วฉันเป็นอะไร?ทำไมถึงมาอยู่กับนาย?ทำไมนายก็นอนกับฉัน?แล้วนายก็...มีแค่นี้แหละ"ฉันพูดพลางลุกขึ้นมา
แต่ชินเปก็ดันลงไปที่เดิมแล้วเค้าก็ลุกขึ้นนั่งแทน
"เธออยู่บ้านฉัน..เธอเป็นลมไปตอนที่ฉันช่วยเธอ..ฉันเห็นเธอหมดสติฉันเลยไม่รู้จะทำไงก็เลยพามาที่บ้าน..
ตามจริงฉันไม่ได้นอนกับเธอหรอกแค่นอนฟุบที่ข้างเตียงแต่ไม่รู้เพราะอะไร?ฉันคงหนาวมั่ง?ถึงได้ขึ้นมานอน"ชินเป อธิบายเสียงเรียบและยาวเยียด
"ละ...แล้วนะ..นายพาฉันมาทำมั้ย?ทะ..ทำมั้ยนายไม่พาไปหาเจมาซังล่ะ"ฉันพูดเสียงตะกุกตะกัก
"ไม่ต้องกลัวหรอก!ฉันมีความเป็นสุภาพบุรุษพอ..ฉันไม่ล่วงเกินเธอหรอก..ตรวจสภาพตัวเองเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำซะจะได้ทานข้าว"
"...."ฉันไม่พูด..แต่มองตัวเองอยู่หลายรอบ..ก็ไม่มีเสื้อผ้าชิ้นไหนหายไป เฮ้อ~โล่ง
"อ่ะ!!เอานี่ไป..ฉันให้แม่บ้านเตรียมเสื้อผ้าให้แล้วน่ะวางอยู่ที่โซฟา..เดียวฉันจะไปอาบน้ำด้านบนเชิญเธอตามสบาย"ชินเปพูดพลางโยนผ้าเช็ดตัวมาให้
"นาย!!"ฉันเรียกเค้า
"What?(อะไร)"ชินเปตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษ...ยังจะมีหน้ามาสปีกอิงริชอีกเหรอ..แต่ชั่งเถอะ!!
"Thank!(ขอบใจ)"ฉันตอบชินเปสั้นๆเป็นภาษาอังกฤษ
"Do not worry(ไม่เป็นไร)"ชินเปบอกแล้วเดินไป

09.05น.

ฉันเดินลงมากับแม่บ้านคนนึงที่ชินเปสั่งให้เตรียมเสื้อผ้าให้และดูแลฉันพอฉันบอกว่า'ไมเป็นไร'แม่บ้านคนนั้น
ก็บอกว่า'ไม่ได้ค่ะ!อะไรที่คุณชินเปสั่งไว้ห้ามขัดคำสั่งโดยเด็ดขาด!!..สงสารพี่เถอะ!'เฮ้อ~แล้วฉันก็ต้องยอมอยู่ดี

ห้องทานข้าว

"ทานอะไรก่อนน่ะ!เดียวทานเสร็จ..จะพาไปส่งบ้าน"ชินเปพูด
"นายแน่ใจน่ะว่าจะได้กลับมาอย่างปลอดภัยอ่ะ?พ่อฉันได้เอาลูกปืนมาเป็นของขวัญให้นายแน่!!"ฉันพูดพลางนั่งลง
"ไม่เป็นไร!ดีกว่าที่จะให้เธอนั่งแท็กซี่กลับคนเดียวอีก"ชินเปพูดพลางตักโจ๊กเข้าปาก
"...."ฉันเงียบค่ะ...ไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้ว ได้แต่ยิ้มน้อยๆให้เค้าแค่นั้น..แต่เค้าดันเข้าใจผิดว่าเค้าห่วงฉันแต่ฉันไม่ได้คิดอะไรสักอย่างเลยน่ะ อิอิ
"อะ..เอ่อ..ฉันไม่ได้ห่วงเธอหรอกน่ะอย่าคิดไปเอง!!"พอเห็นฉันเงียบชินเปก็พูดขึ้นอย่างร้อนรน
"ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยน่ะ คิกๆ"ฉันอมยิ้มและหัวเราะน้อยๆ
"หัวเราะอะไร?=_=;"ชินเปทำหน้ามุ้ยใส่..ฉันก็ยิ่งขำ
"คิกๆๆ"ฉันหัวเราะไม่หยุดเลย
"เฮ้อ~เธอนี่จริงๆเลย"ชินเปพลางทำหน้าเรียบ
"นี่!!โกรธเหรอ!!ฉันขอโทษ!!"ง่ะ!!กะแกล้งเล่นๆดันมางอน ชิ
"ฉันไม่ได้โกรธแต่ฉันกำลังระงบอารมณ์อยู่เพราะตอนนี้ฉันอยากฆ่าคน!!"ม่ายยย++ฉันแค่พูดเล่น โหดดดดดดดด
"ง่ะ!!OoOฉันกลัวแล้ว..ขอโทษ"ฉันพูดพร้อมคุกเข่าแล้วไหว้ปรกๆเค้าไป
"พรืดดด~ก้ากๆๆ ฮ่าๆๆ ธะ..เธอทำให้ฉันฮาแตก ฮ่าๆๆๆไม่ต้องไหว้ฉันเดียวอายุสั้นฮ่ะๆๆ..ฉันแค่พูดเล่นเอง ฮ่ะๆๆ"ชินเปพูดไปขำไป
"นี่นาย!!เห็นนิ่งๆแบบนี้ฮาแตกได้ซะดังเลย..หาได้อยากมั้ย?ฉันจะได้อัดวีดีโอเอาไปขายในเน๊ตซะเลย..ว่าแต่ว่าพ่อแม่นายอยู่ไหนอ่ะ"พอฉันพูดจบ
ชินเปก็หยุดหัวเราะแล้วหน้าบึ้งทันทีฉันเลยพูดต่อ..
"เอ่อ..ฉันขอโทษน่ะที่ถามมากไป"ฉันพูด
"...."เงียบ~ราวป่าช้า
"...."
"...."
"นายอย่าเงียบสิ!!ถ้านายเงียบฉันก็รู้สึกผิด"ฉันเป็นคนพูดทำลายความเงียบ
"ฉันไม่ได้โกรธเธอหรอก..แต่กำลังนึกถึงตอนเด็กๆ"เค้าพูดพลางชี้ไปที่รูปถ่ายอันนึงที่อยู่ตรงโต๊ะทีวี

ฉันมองรูปภาพนั้นตามที่ชินเปชี้ฉันเลยเดินไปดูใกล้ๆ..มันเป็นงานวันเกิดที่มีเด็กผู้ชายใส่หมวกปีใหม่กำลังเป่าเค้กคาดว่าน่าจะเป็นชินเป
และมีผู้ใหญ่สองคนท่าทางใจดียืนที่ถาดเค้กให้ชินเปเป่า..เอ๊ะ!!..ตาฉันดันไปสะดุดกับกระดาษโน๊ตสีฟ้าที่แปะไว้ที่กรอบรูปน่าจะเป็นโน๊ตอวยพรของพ่อกับแม่ชินเป
และมันก็เขียนว่า..
'19/11/2534 วันเกิดปีนี้ชินเปอายุครบ12ปีเต็ม ของขวัญชินนี้ที่แม่จะให้ลูก
แต่ลูกต้องสัญญาว่าจะดูแลรักษาให้ดี เท่ากับว่านี้คือตัวแทนของพ่อและแม่
เวลาแม่ไม่อยู่บ้านน่ะจ้ะ จากแม่ ให้ลูกรักชินเป'
แล้วชินเปที่ยืนอยู่ก็หยิบโมเดลมาริโอ้ขึ้นมาตัวนี้จะเด่นสุดเพราะมันเป็นตัวใหญ่และเป็นสีทอง
"นายชอบมาริโอ้เหรอ?"ฉันถาม
"ใช่!พวกมาริโอ้ โซนิกอะไรอย่างนี้น่ะ"
"แล้วมาริโอ้นี้แพงน่าดูเลย..ฉันเห็นป้ายราคาติดอยู่ตั้งหมื่นห้าแนะ"
"ก็มันทำจากทองนี่แต่เป็นทองผสมน่ะ..พ่อแม่ฉันเป็นคนซื้อให้"
"แล้วนี่!!พ่อแม่นายไปไหนล่ะ"ฉันถามพลางชะเง้อมอง
"ท่านเสียชีวิตแล้วล่ะ!!เหตุการณ์เครื่องบินตกตอนบินไปอเมริกาน่ะ^^"ชินเปพูดพลางยิ้มน้อยๆแต่ฉันถึงกับสะอึก!!
"เอ่อ...ฉันไม่รู้จริงๆน่ะฉันขอโทษนายคงโกรธฉันอยู่ใช่มั้ย?"ฉันพูดพลางมองหน้าชินเปแล้วเราก็สบตากัน
"ฉันไม่โกรธเธอหรอก!!ฉันรู้ว่าเธอไม่รู้เรื่อง^^"ฉันจากที่สบตายเค้าแล้วฉันก็หลบสายตาไปแต่ตอนนี้ฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองเค้าอีกครั้ง
หน้าเค้ามีน้ำใสๆคลอเบ้าตาฉันเลยพูดว่า..
"ถ้านายจะระบายหรือร้องไห้ฉันจะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนนาย..ฉันตัวไล่เลี้ยกับแม่นายเอ่อ..นายจะกอดฉันก็ได้น่ะแล้วร้องไห้ออกมาถึงฉันจะไม่เหมือนแม่นาย
แต่คิดซะว่าเป็นแม่ที่กอดนายแล้วกัน..ตอนแรกฉันขึ้นว่าการที่เข้มแข็งเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแต่มันไม่ใช่เลย...หมับ!!"ฉันพูดไม่ทันจบก็ถูกชินเป
คว้าตัวเข้าไปกอดแล้วก็มีน้ำอุ่นๆไหลมาที่บ่าฉันแต่ฉันไม่สนใจ..ได้แต่กอดตอบแล้วลูบหลังเค้าเป็นการปลอบใจเราอยู่ท่านั้นนานมาก
จนฉันซบบ่าเค้าหลับไป(ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้เลย)รู้สึกอีกทีก็อยู่บนเตียงแล้วมีผ้าห่มคลุมไว้ให้อุ่นตอนนี้คงอยู่ห้องชินเปล่ะมั้ง!
งง!!(ขนาดคนเขียนยัง งง และทุกคนก็ งง บางทีอาจไม่มีใคร งงก็ได้)ทำมั้ยฉันถึงไม่รู้สึกกลัว เพราะชินเปไม่มีวันทำฉันหรอก
(ระวัง!!เปิดมาไม่มีเสื้อผ้าสักชินน่ะ/PM_Betty06)เพราะเค้ามีความเป็นสุภาพบุรุษแล้วตอนนี้เค้าอยู่ไหนเนี่ย??
"ตื่นแล้วเหรอ??ฉันเอามือถือเธอไปโทรหาเจมาและบอกให้โทรไปที่บ้านเธอด้วยและให้โกหกว่ามานอนบ้านเธอน่ะ"ชินเปพูด
"จร้ะ!!เป็นไงบ้างสบายใจมั้ย?"ฉันพูดพลางเดินเข้าไปหาชินเป
"(-_-)(_ _)(-_-)(_ _)"ชินเปไม่พูดแต่พยักหน้าให้ฉันก่อนจะพูดต่อ"คืนนี้นอนบ้านฉันอีกก็ได้น่ะเดียวฉันจะไปนอนข้างบนเอง"ชินเปพูด
"ฉันแล้วแต่นายน่ะ^^"ฉันพูดแล้วยิ้ม
"ขอฉันกอดได้มั้ยเอ่อ..อ้อมแขนเธอเหมือนแม่ฉันมาก"ชินเปพูดฉันไม่ตอบแต่เดินเข้าไปเค้าแล้วกอดเค้าเหมือนเมื่อตอนกลางวัน

**PM_Betty06** Fri May 14 2010, 22:34

คัยเม้นลั้คตายลุ้ย!!