Seeking to love สืบค้น หารัก มัดใจนายสุดหล่อ บทที่ 7

[RenMiD]

7

ฉันกลับมาถึงบ้านประมาณห้าโมงกว่าๆ ในบ้านเงียบสงัดไม่มีเสียงอะไรเลย นอกจากเสียงโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น พี่คุกกี้กำลังนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาดูซีรี่ย์เกาหลีเรื่องโปรด ส่วนแม่ก็คงจะออกไปจ่ายตลาดอย่างเช่นทุกที ฉันพยายามเดินเลี่ยงพี่คุกกี้ขึ้นบันได เพราะเมื่อเช้าฉันแอบออกมาเที่ยวปล่อยให้พี่คุกกี้ต้องเฝ้าบ้าน ซึ่งเท่าที่ฉันคิดพี่คงจะโกรธฉันน่าดู คิดแล้วก็สยอง!!! =O=
“จะรีบไปไหนละยัยน้องรัก ^^”
ฉันหยุดชะงักหันไปยิ้มเจื่อนๆให้พี่คุกกี้ ที่หันมายืนเท้าเอวมองฉัน ให้ตายเหอะทำไมซวยอย่างงี้วะ T^T
“กลับมาไม่มีบอกไม่มีทัก เห็นพี่สาวเป็นอะไรกัน -_-^”
“สวัสดีค่ะ ^-^;;”
“ช่างเหอะ....เอ้อ! ...วันนี้ไปทำอะไรมารึเปล่า รู้มั้ยว่าฉันนั่งรับโทรศัพท์สายของเธอตั้ง 10 กว่าครั้ง ไม่รู้ทำไมถึงไม่โทรเข้ามือถือเธอกัน ลำบากฉันอยู่ได้ -_-^”
“เอ๋ ใครอะ”
“ไม่รู้สิ เขาไม่ได้บอกไว้หรอก แต่ที่รู้คือเป็นผู้ชาย ฉันเลยด่าให้แถมด้วยการบอกไว้ว่า ฉันจะฆ่าเธอถ้ามันยังโทรมาอีก”
=O= พี่สาวฉันน่ากลัวชะมัดเลยอ่า แต่ว่าผู้ชาย ใครกันละที่โทรหาฉัน =_=? ฉันพยักหน้าหงึกหงักให้พี่คุกกี้ที่บ่นอุบอิบไปมาอยู่แปปเดียวก็หันไปกรี๊ดกร๊าด ดาราเกาหลีในจอโทรทัศน์ (เฮ้อ พี่สาวฉัน =_=;
“แล้วแขนไปโดนอะไรมา”
พี่คุกกี้หันกลับมาจ้องมองผ้าพันแผลที่พันอยู่ที่แขนของฉันอย่างสงสัย ฉันก้มลงมองแผลของตัวเองและเงยหน้าบอกพี่คุกกี้ว่า
“ฉันโดนโคตรแมวบ้ามันข่วนนะ -_-^”
“=[]=”
พี่คุกกี้จ้องฉันอย่างไม่เชื่อ ฉันเลยขอตัวเดินขึ้นบันไดตรงเข้าห้องก่อนจะคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู
“อะ...อ้าว แบตหมดตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
ฉันวางโทรศัพท์และของต่างๆของตัวเองลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนจะหันเดินไปโน้มตัวลงนอนที่เตียง สายตาของฉันกวาดดูไปรอบห้องนอนที่คุ้นเคยของตัวเอง และแล้วสายตาของฉันก็ไปสะดุดกับเสื้อสูทสีเทาที่ถูกพับวางไว้อย่างดีบนเก้าอี้ข้างโต๊ะเขียนหนังสือ มันคือของอีตายูโรนั้นเอง ความทรงจำของฉันวนเวียนไปมานับตั้งแต่วันที่ฉันเจอกับอีตายูโรจนถึงวันนี้ มันเป็นเวลาสั้นๆเองด้วยซ้ำ แต่สำหรับฉันในการหาข้อมูลของอีตานี่มันช่างเป็นเวลาที่ยาวนานเหลือเกิน
หลังจากนั้นไม่นานนักแม่ก็กลับมาถึงบ้าน แถมยังบ่นฉันจนหูชาเมื่อแม่ได้เห็นรอยแผลบนแขนของฉัน ฝีมือยัยพีชนรกตัวเดียว TOT ฉันที่ฟังมั้งไม่ฟังมั้งก็ได้แต่นั่งทนฟังแม่บ่นจนจบโดยที่พี่คุกกี้สุดสวยไม่คิดจะช่วยพูดอะไรเลยสักนิด อ้อ อีกอย่างฉันชาร์ตแบตโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว พอเปิดเครื่องมาก็ตกใจเหมือนกัน เพราะมีเบอร์ของสกายตั้งเกือบ 10 สายเห็นจะได้ แต่ทำไมฉันต้องโทรกลับละ ฉันตัดสินใจปิดเครื่องตลอดจนเกือบหมดวันอาทิตย์ ส่วนโทรศัพท์บ้านที่พี่คุกกี้พูดถึงก็คงไม่พ้นไอ้บ้าสกายแน่เลย แต่มันก็เหมือนที่พี่คุกกี้บอก หลังจากที่โดนพี่คุกกี้ด่าเข้าให้หมอนั้นก็ไม่โทรเข้าเบอร์บ้านฉันอีกเลย……
วันนี้เป็นวันเริ่มต้นใหม่ของสัปดาห์ ฉันตื่นนอนแต่เช้าเพื่อมาโรงเรียนตามปกติแบบที่เคยเป็นทุกๆวัน วันนี้ฉันไม่ได้แวะเข้าไปที่ชมรมในตอนเช้า (อันที่จริงฉันโดดมันทั้งเช้าทั้งเย็นมาหลายวันแล้วแล้ว) และคิดว่า ถ้าฉันยังต้องเรียนพิเศษกับอีตายูโร ก็คงอีกนานสักพักใหญ่ๆเลยกว่าจะได้เข้า แต่มันก็คุ้มที่จะได้สืบข้อมูลอีตายูโรได้สบายๆละน้า~
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งคุยนั่งเล่นกับโบและก็พวกชมพู่อยู่บนห้องเรียนดีที่ว่าแผลมันแห้งแล้ว โบเลยไม่ได้สนใจอะไร เพื่อนในห้องต่างทยอยมาถึงโรงเรียนตามเข็มนาฬิกาที่หมุนบอกเวลาว่าใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนเข้ามาทุกที
“กรี๊ดๆๆ พวกเราสกายมาๆ”
เสียงเพื่อนผู้หญิงในห้องคนหนึ่งดังขึ้น ก่อนจะตามไปด้วยเสียงของนักเรียนหญิงอีกหลายคนที่ดังตามมาเรื่อยๆ รวมทั้งยัยชมพู่กับยัยแอนที่พากันกรี๊ดไปกับเขาด้วย ฉันกับโบมองไปยังประตูหน้าห้องที่มีร่างของสกายที่ล้อมรอบไปด้วยนักเรียนหญิงมากมาย น่าแปลกหมอนี่มีธุระอะไรถึงต้องมาที่ห้องฉันด้วย ทุกทีเห็นบ่นๆว่าไม่อยากจะมาเหยียบ -_-^
สกายเดินตรงเข้ามาทางที่ฉันกับโบนั่งอยู่ในมือก็ถือถุงขนาดกลางมาด้วย เพื่อนในห้องต่างมองเราเป็นตาเดียวกัน ผู้หญิงบางกลุ่มยังคงส่งเสียงกรี๊ด บางกลุ่มก็ซุบซิบคุยกัน สกายเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะ ฉันจึงเงยหน้ามองสกายอย่างงงๆ
“นายมีธุระอะไร -_-+”
“อะ...ฉันให้”
สกายยื่นถุงขนาดกลางในมือมาให้ฉัน เพื่อนในห้องพากันส่งเสียงวี้ด วิ้ว ยกใหญ่ โบเองก็ยิ้มกรุ่มกริ่ม ไอ้บ้าสกายกำลังจะเล่นตลกอะไรอีก แล้วฉันจะหน้าแดงทำไมก๊านนนน =///=
ฉันรับถุงมาจากสกายอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะเปิดดูว่าข้างในคืออะไร ข้างในคือตุ๊กตากระต่ายสีขาวปุกปุยถือแครอทอันเล็กๆ มันดูน่ารักมากๆ ฉันเงยหน้ากลับไปมองสกายอีกครั้ง
“ให้ฉันทำไม”
“อยากรู้ก็ลองบีบตรงแครอทดูสิ”
ฉันทำตามคำพูดของสกาย โดยการบีบแครอทเล็กๆที่เจ้ากระต่ายปุกปุยถืออยู่เบาๆ
‘ นี่....ยัยบ๊อง...เรื่องเมื่อวานก่อน ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นเลย ยังไงถ้าเธอได้เจ้าปุกปุยตัวนี้ไปแล้ว ก็มาคืนดีกันเถอะนะ ’
เสียงของสกายดังออกมาจากหลังของเจ้ากระต่ายปุกปุย ที่แท้เจ้าตุ๊กตาตัวนี่ก็คือตุ๊กตาอัดเสียงนิเอง เมื่อคำพูดของสกายที่อัดไว้จบลง เพื่อนผู้ชายกับผู้หญิงในห้องบางคนก็พากันแซวยกใหญ่ บางคนก็กรี๊ดหูแทบแตก สกายเองก็หน้าแดงเถือกไปถึงหู ฉันยิ้มน้อยๆ ไม่คิดเลยว่าไอ้บ้าสกายจะง้อฉันด้วยวิธีแบบนี้ แต่ ไม่ได้ๆ ฉันต้องคุยกับสกายให้รู้เรื่องว่าเขาทำแบบนี้ทำไม คนในห้องเข้าใจผิดกันหมดแล้ววววว >O<
“นายมากับฉันเดียวซิ”
ฉันยื่นเจ้ากระต่ายปุกปุยน้อยฝากไว้ที่โบ ก่อนจะฉุดแขนสกายให้เดินตามออกมาจากห้อง เราเดินเลี้ยวมายังระเบียงที่ปลอดคน ฉันจึงหยุดเดินและหันไปหาสกายที่ทำหน้างงๆ
“ลากฉันมาทำไมกัน -_-^”
“นายทำแบบนี้ทำไม คิดว่าทำแบบนี้ แล้วฉันจะยกโทษให้นายหรือไง”
“ถ้าเธอไม่ยกโทษให้ เธอจะคุยกับฉันหรือไง”
สกายทำเหมือนรู้ทัน เขาเอนกายพิงกับระเบียงมองฉันยิ้มๆ
“แต่นายกำลังทำให้ทุกคนเข้าใจผิด เดียวใครเขาก็นึกว่าฉันเป็นแฟนนายพอดี”
“แล้วไง ก็เรื่องของคนอื่นเขาสิ”
“แต่ฉันไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด อีกอย่างฉันยังไม่อยากโดนแฟนคลับนายรุมกระทืบเอาด้วย”
“เหอะ คนเขาอุตส่าห์ง้อแท้ๆ -^-”
สกายทำหน้าน้อยใจแบบเด็กๆ ฉันไม่ได้สั่งให้นายมาง้อฉันซักหน่อย
“แล้วงานไปถึงไหนแล้วละ”
“ก็...คิดว่าใกล้แล้วแหละ แต่ข้อมูลคงไม่มากเท่าไหร่ เพราะรายนั้นเป็นอาจารย์ ฉันเลยไม่ค่อยกล้าถามอะไรมากมาย”
“อืม ไม่ต้องรีบหรอก ฉันส่งเมล์บอกลูกค้าแล้วแหละ”
“เออ สกายช่วงนี้ฉันคงไม่ได้เข้าชมรมซักพักน่ะ”
“ทำไมละ”
“ก็พี่คุกกี้ให้ฉันเรียนพิเศษตอนเย็นกับอาจารย์นั้นแหละ”
“หรอ อืม ถ้าว่างก็เข้าบ้างละกัน”
“.....”
“นี่”
“หืม”
“คราวหน้านะ....”
“....”
“ถ้าเธอว่าง....เราไปเดินเที่ยวกันไหม”
“.....”
“ฉันชวนโบกับชุนแล้วแหละ เธอไม่ต้องกลัวใครเข้าใจผิดหรอก.....เราไปในฐานะพื่อน......กันไม่ใช่หรอ”
อ๊ายยยยย >O< สกายชวนฉันไปเที่ยวด้วยแหละ หมอนั้นพูด ติดๆ ขัดๆ ดูแล้วขำเป็นบ้าเลย
“......”
“ตกลง....ว่าไง”
สกายเริ่มทำหน้าไม่แน่ใจ คิ้วของเขาเริ่มผูกกันเป็นโบ ฉันพึ่งเห็นสกายเป็นแบบนี้นะเนี่ย ตลกชะมัด
“อืม ตกลง ไว้เราไปกัน”
ฉันยิ้มให้กับสกาย หมอนั้นค่อยๆยิ้มตอบกลับมาให้พร้อมกอดคอฉันและใช้มืออีกมือ ขยี้หัวฉันไปมา
“โอ้ยๆ พอเลยไอ้บ้า เดียวคนเขาก็โกรธอีกหรอก”
“ฮะๆๆๆ”
“งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ ใกล้จะเข้าเรียนแล้ว นายเองก็กลับห้องได้แล้ว อย่าแอบโดดเรียนละ”
“คนอย่างฉันถึงโดดเรียน ก็ไม่สอบตกแบบเธอหรอก”
“ใครตกกัน ฉันแค่คะแนนไม่ดียะ ไม่ได้ฉลาดตั้งแต่เกิดเหมือนนายซะหน่อย –O-“
“ช่วยไม่ได้นิ ฉันนะมันทั้งหล่อ ทั้งฉลาดอยู่แล้วทำไงได้”
“กลับไปเลยไป๊”
ฉันผลักไหล่ของสกายให้เดินกลับห้องไป สกายหันมาหัวเราะนิดๆ ก่อนจะเดินกลับห้องไป ฉันเองเมื่อเห็นสกายเดินไปแล้ว ก็ตัดสินใจเดินกลับห้องด้วยเช่นกัน
บราวนี่เดินหายไปจากระเบียงแล้ว เหลือไว้แต่เพียงความว่างเปล่าในบริเวณนั้น เพียงคำพูดเพียงคำสั้นๆกลับทำให้มันกลายเป็นความทรงจำจางๆที่ดูเจ็บปวดกับคนๆหนึ่ง ที่เดินจากไปก่อนเธอเพียงแปปเดียว คำว่าเพื่อนที่ไม่อยากจะพูดมันออกมา แต่มันเหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างกดดันให้ต้องพูดออกไป โดยที่เธอจะไม่มีวันรู้เลยว่า มันรู้สึกแย่แค่ไหนที่ต้องพูดมันออกมา
ฉันเดินกลับห้องด้วยอารมณ์ที่ดีสุดๆไปเลย ฉันหันไปหน้าไปมองห้องเรียนที่ต้องผ่านก่อนจะไปถึงห้องของฉัน นั้นมันห้องของยัยพีชนิน่า ยัยพีชที่ยืนอยู่หน้าห้องเห็นฉันเดินผ่านมาก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก ทำอย่างกับเห็นผี ฉันไม่ได้มาฆ่าเธอซะหน่อย -_-^ ยัยพีชเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นเย็นชาใส่ฉันและรีบเดินผ่านฉันเข้าห้องทันที ฉันเลยได้เห็นหน้าของยัยพีชชัดๆ เฮ้ย ทำไมตายัยนี่บวมละ O_o เหมือนคนร้องไห้มาเลย ฉันได้แต่ตกใจอยู่คนเดียว จนกระทั่งตั้งสติได้ ฉันจึงเดินกลับเข้าห้องตัวเอง
“โห่ ทำไมต้องไปดูแลเด็กด้วยวะ –o-“
เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นออกนอกห้อง เพื่อนๆในห้องต่างพากันไปยืนมุงคุยกันอยู่ตรงหน้าห้อง มันเกิดอะไรขึ้นละเนี่ย ฉันเดินกลับมานั่งที่โต๊ะที่มีโบนั่งอยู่ ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“มันเกิดอะไรขึ้นนะโบ ทำไมทุกคนถึงลุกไปยืนออกันหน้าห้องละ”
“หืม ไม่มีไรมากหรอก พอดีว่า หัวหน้าห้องมาแจ้งข่าวของโรงเรียนให้ทราบเท่านั้นแหละ”
“ข่าว ?”
“ก็ พอดีว่าโรงเรียนของเรานะในเดือนหน้าจะมีจัดเข้าค่ายลูกเสือเด็ก เกรด4 โรงเรียนก็เลยจัดกิจกรรม ให้ พวกเราเกรด 12 ที่จะจบปีนี้ ให้ไปช่วยงานในค่ายก็เท่านั้นเอง”
“แล้วทำไม ทุกคนต้องไปออกันหน้าห้องด้วยละ”
“โรงเรียนให้แต่ละห้องส่งตัวแทนห้อง ห้องละคน เพื่อที่จะไปช่วยงานในครั้งนี้”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกันละ -_-^”
“บราวอย่างเพิ่งขัดโบสิ -_-^ ต่อนะ ก็คนที่เป็นตัวแทนห้องนะจะได้ไปพร้อมกับอาจารย์ที่ปรึกษาประจำห้องไง เพื่อนผู้หญิงในห้องเลยพากันแย่งกันไปจะเป็นจะตาย แต่หัวหน้าห้องบอกว่าน่าจะให้ผู้ชายห้องเราไป ตกลงกันไม่ได้เลยจะจับฉลากกันนะ”
“ออ อย่างงี้นิเอง -_-^ แล้วโบไม่ไปดูกับเขาด้วยหรอ”
“ไม่อ่า โบรอตรงนี้ดีกว่า ถ้าโดนแล้วค่อยว่ากัน”
“อืมๆ”
ฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับโบอย่างยิ่ง ทำไมจะต้องแย่งกันไปเพราะจะได้อยู่ใกล้อีตายูโรด้วย หมอนั้นเป็นเทพเจ้ามาจุติหรือไง ถึงได้จะแย่งกันหนักหนา
“แล้วไปคุยอะไรกับสกายมาหรอ”
“ก็ไม่มีไรหรอก”
“แหม มีแต่คนอิจฉาบราวมากเลยนะ ที่สกายตามมาง้อถึงห้องด้วย ว่าแต่ไปทะเลาะอะไรกันมาหรอ”
“ก็........”
ฉันกอดเจ้ากระต่ายปุกปุยที่รับคืนมาจากโบ พลางเล่าเรื่องราวที่ทะเลาะกับสกายเมื่อวันเสาร์ให้โบฟังทุกอย่างจนจบ
“น่าโมโหแทนจริงๆเลย ทำไมพีชถึงทำแบบนี้กัน แล้วแขนบราวเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีขึ้นแล้วแหละ ไม่มีอะไรมากหรอก”
“ไม่ยุติธรรมเลยอ่า ทำไมบราวได้ไปละ”
เสียงเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในห้องพูดขึ้น พร้อมกับสายตาของทุกคนในห้องที่หันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน เกิดอะไรขึ้นอะ O_O
“คนที่จะเป็นตัวแทนห้องของเราก็คือ บราวดีใจด้วยนะ”
หัวหน้าห้องเดินมาวางเอกสารบางอย่างลงบนโต๊ะของฉัน ฉันถึงกับอึ้งไปนิดนึง อะไรกันทำไมฉันถึงซวยแบบนี้ละ ทำไมคนที่ไปต้องเป็นฉันด้วย TOT กะจะอยู่บ้านสบายๆแท้ ทำไมฉันต้องไปลำบากละ ขณะที่ฉันเศร้าสลดอยู่คนเดียว เพื่อนผู้ชายก็พากันร้องโห่ดีใจกันดังลั่นห้อง เพื่อนผู้หญิงบางคนก็ถึงกับทำหน้าเศร้าสลด บางคนก็มองฉันด้วยสายตาอิจฉาสุด (มันน่าดีใจตรงไหน ที่จะได้ไป =.,=)
“บราวได้ไปด้วยแหะ สุดยอดเลย”
โบมองฉันแล้วก็ยิ้มล่าดีใจแทน แต่หารู้ไม่ว่าฉันไม่ได้คิดอยากจะไปเลยนะ T^T
“ทำไมบราวได้ไปด้วยละ ฮือๆ ไม่ยอมอ่า บราวให้เราไปแทนเถอะนะ”
กิ๊ฟเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในห้องมองฉันด้วยสายตาเศร้าๆ เห็นแล้วฉันอยากจะยกให้ฟรีๆเลยแหะ =o=
“ไม่ได้นะ บราวต้องให้ฉันสิ” ชมพู่ค้านขึ้นทันที
“ทำไมต้องแย่งกันด้วยละ ฉันยังไม่เห็นอยากไปเลย”
“ก็บราวไม่ได้สนใจอาจารย์เขาใช่มั้ยละ เลยไม่รู้หรอกว่ามันเป็นโอกาสดีแค่ไหน ที่จะได้คุยกับอาจารย์เชียวนะ”
“ใช่ๆ ให้เราไปเถอะนะ”
เพื่อนผู้หญิงในห้องต่างพากันแย่งขอฉันเป็นให้ได้ เห็นแล้วลำบากใจจัง แล้วฉันจะให้ใครดีละ =O=
“ห้ามขอบราวทุกคนนั้นแหละ เพราะหัวหน้าห้องก็จับฉลากเลือกเอาแล้วไง สุดท้ายคนที่ได้ไปก็คือบราว จะมาขอกันได้ยังไงละ ส่วนบราวเองก็ห้ามให้ใครด้วย -_-+”
โบพูดขึ้นที เล่นเอาทุกคนเงียบ และพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินหน้าเศร้ากลับไปนั่งที่ของตัวเอง ซึ่งมันเป็นเรื่องที่สุดยอดมาก โบน่ากลัวกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย =o=
“ถ้าตกลงได้แล้ว เดียวบราวกรอกใบเอกสารสำหรับคนที่จะไปนี่ ไปส่งอาจารย์ยุทธการด้วยนะ”
หัวหน้าห้องพูดขึ้น ก่อนจะหันกลับไปนั่งที่ของตัวเอง ฉันได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี้สุดท้ายฉันต้องไปจริงๆใช่มั้ย ฉันเก็บเอกสารที่ได้มาใส่ในแฟ้ม เพื่อที่จะเตรียมตัวเรียนในคาบแรกที่ออดพึ่งจะดังขึ้นเมื่อกี้