นักรักนักเต้นนายเป็นใคร(who are you) ตอน1

[เจ๊_PONGPANG]

"กระป๋องแป้งฉันมีข่าวดีจะมาบอกน่ะ เธอต้องดีใจจนกรี๊ดลั่นเลยแหละ"
แปลกแฮะ ฉันเนี่ยนะกรี๊ดตั้งแต่จำความได้ฉันก็เป็นสุภาพ(มั้ง)สตรีมาตลอดเรื่องกรี๊ดเนี่ยนะฝันไปเถอะ
"แกก็พูดเกินไป มีเดีย"มีเดียคือเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่อนุบาลจนบัดนี้ ก็กำลังเริ่มต้นกับชีวิตมัธยมปลายอย่างสวยงามด้วยหวังว่าจะได้เข้าไปใช้ชีวิตใน อาร์มสตรอง โรงเรียนสอนเต้นแถวหน้าของประเทส ส่วนมากคนที่เต้นเก่งๆก็มักจะเป็นศิษย์เก่าของที่นี่ทั้งนั้น นั่นก็หมายถึงฉันไม่มีวันจะไปเรียนต่อที่ไหนนอกจาก อาร์มสตรอง สคูลเท่านั้น
"กระป่องแป้ง" หือใครเรียกอ่ะ(..)
"สรุปเธอจะไม่ฟังฉันจริงๆใช่มั๊ย!"อ๋า ลืมสนิท
"เอ่ คือฉันขอโทษน่ะมีข่าวดีอะไรจะบอกก็รีบบอกมาเถอะค่ะคุณมีเดีย"ฉันกระแทกเสียงด้วยความรำคาณ
"เธอกับฉันสอบติด อาร์มสตรอง สคูล" อ๋อ ก็แค่สอบได้ มีที่เรียนแล้วเรา หะ หาว่าอะไรนะอาร์มสตรง สคูล ฉันสอบได้
"ฉันสอบได้งั้นหรอฉันทำได้แล้ว พ่อจ๋า แม่จ๋า "กรี๊ด ด ด ด"(สาบานได้เลยว่าฉันไม่ใช่สุภาพสตรี)
และแล้วก็ถึงวันเปิดเทอมฉันกับมีเดียนัดกันมารอที่อีฟ รัน สถานที่รวมตัวของวัยรุ่นทุกชนิด(เอ๋ฟังดูแปลกๆ)หมายถึงรวมตัวทุกสถานะไม่ว่าจะเป็นเด็กดี นักกีฬาหรือแม้กระทั่งนักเลงซึ่งยัยเดียชอบที่นี่เป็นพิเศษ
"ป๋องแป้งฉันมาแล้ว" นั่นไงมาพอดี
"นี่เดีย รีบไปเหอะ เดี๋วเค้าจะรอนาน"..
"เค้า เค้าไหนฟะ"อิอิ
"นี่เธอไม่รู้จริงๆหรอ"
"หึไม่รุ้??"
"ก็อาร์ม สตรอง ไงเค้ารอเราอยู่" เย้ ฉันว่าฉันคงคลั่งอาร์มสตรอง เกินไป อิอิพวกเราสองคนกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพราะตื่นเต้นกับการไปโรงเรียนครังนี้เอามั่ก มาก
"คาร์ลอตฉันว่านายกับฉันเลิกยุ่งกันเถอะ" เอ๊ะเสียงใครอ่ะ
"ป๋องแป้งเดี๋ยวฉันมานะ"...
เมื่อฉันมองเข้าไปในช่องเล็กพอที่จะจุคนได้ซักสองคนเป็นเหมือนบ้านของแมลงสาบมากกว่าอิอิ แต่ตอนนี้กลับมีคนสองคนยืนอยุ่ ซึ่งคนนึงเป็นผู้ชายร่างสูงผมดำจมูกเป็นสันริมฝีบากบางโอ๊ะ หล่ออ่ะอ๊าย ย(เธอเป็นนางเอกนะ)ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิงร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มที่กำลังยืนน้ำตาไหล บรรยากาศน่าหดหู่ใจเหลือเกิน
"ฉันขอโทดฉันทำอะไรผิดรีฟ" เศร้า
"ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ"
"..." โหดร้ายทารุณที่สุด
"ฉันรักไนน์ "
"มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ฮึ " อ้าวนายจะหัวเราะทำไมกัน นายต้องเศร้าสิ
"ที่แท้มันก็เป็นอย่างนี้ ฉันรู้แล้ว "
".."
"นี่รีฟเธอคิดว่าฉันคงจะเจ็บปวดสินะ....ไม่ ไม่เลย เธอมีได้ฉันก็มีได้"
"ซีเพฟจ๋า อกมาได้ล้วครับ" หือ ใครคือซีเพฟ ยังมีคนอยู่แถสนี้นอกจากฉันอีกหรอ
"......."
"ซีเพฟฉันบอกให้เธอออกมา" งุงิ กำลังหาให้อยู่รก่อนสิ
หมับ! เฮ้ย มาจับฉันไปอย่านี้ได้ยังไง
"นี่นายเป็นใครปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ-o-"
"ก็เธออยากมาเเอบฟังเรื่องของชาวบ้านทำไมล่ะ"
"ก็ปล่อยฉันไปสิ ฉันไม่ฟังก็ได้โด่ว"
"เงียบไป! ทำตามที่ฉันบอก" กลัวตายแหละ แบร่
"ทำไมฉันไม่ทำ"
"ก็ลองดุฉันฆ่าเธอแน่" เอื้อก ท่าทางนายนี่เหมืนคนโรคจิตยังไงพิกล
และตอนนี้ฉันก็มาถึงบ้านของคุณปีเตอร์(แมลงสาบจ๊ะ)เรียนร้อย
"รีฟเธอจะไปไหนก็ไป ได้แล้ว" สายตาอัมหิต ชิส์
"เพราะฉันจะใช้เวลาอยู่กับซีเพฟ " ซีเพฟไหนกันเล่าฉันชื่อกระป๋องแป้ง
"น่ะ นาย"
"ชัดแล้วใช่มั๊ยล่ะ ฉันจะอยู่กับผู้หญิงของฉัน ฮาร์ท ออฟ คิงไรท์" ไอตรงประโยคสุดท้ายอ่ะ เบามาก ทำให้ฉันรู้สึกถึงพลังของอะไรบางอย่าง น่ากลัว
"ฮึก ฮึก ฮือ.. เอ๊า เค้าไปแร้ว
"นายนี่มันบ้าจิงๆ เห็นมั๊ยเค้าเสียใจร้องไห้ไปนู่นแร่ว"
"หมดหน้าที่ของเธอแล้ว จะไปไหนก็ไป" โอ๊ะ ให้ตายสิ
"แล้วอีกอย่างฉันชื่อ กระป๋งแป้งไม่ช่ซีเพฟอะไรนั่น" ชิส์ แม่ฉันตั้งให้ย่ะ
"ฉันไม่สนเธอคือซีเพฟ จบ" ขอบคุณค่ะ !
"งั้นฉันไปล่ะ หวังว่าคงจะไม่ได้พบกันอีก แบร่" อยากอยู่ตายแหละ เดี่ยวนี้มีแต่คนหน้าตาดีนิสัย....อย่างนี้นักหรอ
"เดี๋ยว" เฮือก หวังว่าคงไม่ได้จะฆ่าฉันหมกบ้านแมลงสาบนะ
"อะ อะ ไร"
"เธอเรียนอยู่ อาร์มสตรอง หรอ" นายนั่นว่าแล้วก็ ชี้มาที่ตราโรงเรียนที่ติดอยู่ที่กระเป๋า ของฉัน
"ทำไมหรูใช่มั๊ยล่ะ" อิอิ มันแน่อยู่แล้ว สงสัยจะอิจฉา
ถ้างั้นเราคงต้องบกันอีก เสียใจด้วยนะครับ" หมอนั่น ยิ้มกว้าง จนสังเกตได้ ว่ามันต้องมีอะไรซอย่างเกิดขึ้นแน่
"กระป๋องแป้ง" เฮ้ย เพิ่งนึกได้ฉันทิ้งมีเดียไว้คนเดียว ตายล่ะ
"มีเดีย" ให้ตาย พระเจ้าไม่เข้าข้างคนสวยอ่ะ
"ฉันตามหาเธอแทบแย่รู้มั๊ย คิดว่าเธอหลงทางซะอีก" นี่มันบ้านเกิดฉันนะย่ะ
"อ้าว รุ่นพี่ คาร์ล็อต "
"เธอรู้จักหมอนี่ด้วยหรอ"ฉันว่าพลางชี้นิ้วไปที่ตาชาร์ล็อตอะไรนั่น
"นี่เธอไม่รู้จักรุ่นพี่จิงๆหรอ"เค้าไม่ใช่ญาติฝ่ายป้าฉันซะหน่อยทำไมต้องรู้จักด้วย ชิส์
"หึ ฉันไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำ"
"รุ่นพี่ชาร์ล็อต คิงไรท์ แห่งอาร์มสตรอง สคูลไง"
"ฟังดูยิ่งใหญ่ดีนะ แต่ฉันไม่รู้จัก"
"...."ยัยมีเดีย
"๐O๐"นายชาล็อตทำไมต้อง งง ขนาดนั้นด้วยย่ะก็แค่ฉันไม่รุ้จักนายเนี่ยนะ

[oh]

ฮ่าๆ

ฟังดูยิ่งใหญ่แต่ฉันไม่รู้จัก ฮ่าๆ

[yuri]

เจ๊รับแด ด

เล้ว รับทราบ บ