Seeking to love สืบค้น หารัก มัดใจนายสุดหล่อ บทที่ 2

[RenMiD]

2

เย็นวันนี้ เป็นวันที่ฉันจะต้องเริ่มงานสืบหาข้อมูล ของนายหัวทองนั้นแล้ว แต่ฉันเองก็ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะเข้าหาหมอนั้นยังไงดี คิดแล้วเครียดจังเลยยยยยย >O<~~~~~
ตอนนี้ฉันกำลังเดินไปเดินมาในห้องชมรมข้อมูล โอ้ยยยย ก็ฉันคิดไม่ออกนิหน่า ว่าจะไปหาข้อมูลของนายหัวทองนั้นยังไง เพื่อนก็ทิ้งฉันกันหมด ทำไมชีวิตของสาวสวยผู้น่ารักอย่างฉันถึงได้อาภัพนักละ TOT
“นี่บราว จะเดินไปเดินมาอีกนานไหม”
“ก็นายไม่ได้เป็นฉันนิ นายจะเข้าใจได้ไง”
“เธอเครียดเรื่องงานหรือไง -_-^”
“ก็เออดิ ฉันคงไม่ได้เครียดที่นายจะจีบยัยลูกพีชหรอกน่ะ”
“เฮ้ อย่าประชดกันสิ ก็หล่อนนะชวนฉันไปเดทเสาร์นี้เองนะ”
“แล้วไง รู้สึกว่าฉันจะไม่ได้ถามด้วย”
“ก็ถ้าฉันไม่ตกลง งานก็ไม่เดินอะเด้”
“เหอๆๆ”
ฉันนั่งเถียงกับสกายอยู่นาน จนเวลาเลยมาถึงห้าโมงครึ่ง สกายจึงบอกว่าจะไปหาข้อมูลน้อง เกรด10 ที่เพิ่งสืบได้ว่าชื่อลูกแก้วอะไรนั้น ส่วนชุนเองก็ไปซ้อมบอล ยัยโบเองก็เอาแต่ไปเรียน ทิ้งให้ฉันต้องนั่งหาข้อมูลนายหัวทองอยู่คนเดียว จะว่าไปฉันเองก็ไปหาข้อมูลบ้างดีกว่า ซึ่งจากที่ฉันคิดหมอนั้นยังเป็นครูใหม่คงไม่มีข้อมูลลงในเว็บของโรงเรียนแน่นอน เพราะงั้นเปิดคอมหาไปก็ไม่มีประโยชน์ เอาเป็นว่าฉันไปหานายหัวทองที่ห้องพักครูก่อนดีกว่า
“เอ๋ อาจารย์ค่ะ อาจารย์เห็นอาจารย์ที่สอนภาษาอังกฤษคนใหม่รึเปล่าค่ะ”
พอฉันเปิดประตูห้องพักครูเข้าไป ก็ไม่พบนายหัวทองเลย มีก็แต่อาจารย์สอนภาษาอังกฤษเกรดสิบ เกรดเก้า นั่งอยู่
“อาจารย์ผู้ชายคนใหม่นะหรอ เห็นเข้าออกไปแล้วนะจ้ะ ว่าแต่หนูมีอะไรหรือเปล่า”
อาจารย์ปลา อาจารย์สอนภาษาอังกฤษเกรดสิบพูดพลางส่งยิ้มมาให้ ว่าแต่ทำไมเวลาอาจารย์พูดต้องหน้าแดงด้วยละนั้น -*-
“อ๋อ คือหนูจะถามงานอาจารย์นะค่ะ แต่ถ้าอาจารย์ไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะอาจารย์”
ฉันยกมือไหว้อาจารย์ก่อนจะปิดประตูห้องพักครู อยากรู้จริงๆว่าหมอนั้นไปไหนกันนะ หรือว่าจะกลับบ้านไปแล้ว แต่ว่าอาจารย์จะกลับกันประมาณ 6 โมงเย็นนี่หว่า ฉันเริ่มออกเดินหาหมอนั้นไปเรื่อยๆ แล้วจู่ๆก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อมีเสียงเปียโนดังออกมากห้องดนตรี ซึ่งเย็นขนาดนี้โรงเรียนไม่อนุญาตให้ใครใช้อยู่แล้ว แต่ทำไมถึงมีเสียงออกมาได้ละ
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของฉัน -*- ฉันจึงแง้มประตูออกนิดหนึ่ง ค่อยๆชะเง้อมองเข้าไปในห้อง เปียโนสีดำสนิทแต่เงางามเหมือนของใหม่ตั้งสง่าอยู่กลางห้อง ฉันเลื่อนสายตาไปเรื่อย และก็พบว่าคนที่กำลังบรรเลงเพลงเปียโนอยู่นั้นมีผมสีทองที่ตอนนี้กระทบกับแสงแดดยามเย็น บวกกับดวงตาสีดำเรียวภายใต้กรอบแว่น นั้นมันนายหัวทองนี่หว่า
น่าแปลกมากที่หมอนั้นเล่นเปียโนเป็นด้วย มองๆแล้วก็ไม่น่าเชื่อ บทเพลงที่หมอนั้นเล่นฉันเองก็ไม่รู้จักหรอก แต่รู้ว่ามันทำให้ฉันไม่สามารถละสายตาไปได้เลย เหมือนตกอยู่ในมนตร์สะกด หมอนั้นเวลาเล่นเปียโนนี่ดูเท่ไม่หยอกเหมือนกันนะ =///=
“หึ ฉันเพิ่งรู้นะ ว่าเด็กที่ชอบนั่งเหม่อในชั่วโมงของฉัน แถมยังเรียนไม่ได้เรื่องด้วยจะมีนิสัยชอบแอบดูคนอื่นแบบนี้”
นายหัวทองที่ลุกมาตอนไหนไม่รู้ดันประตูห้องออก ทำเอาฉันสะดุ้งลงไปนั่งกองกับพื้น โอ้ยยยย เจ็บอะ นายหัวทองลุกมาตอนไหนกันเนี่ย
“นี่ เธอนะจะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม -_-^”
เออ จริงวุ้ย ฉันยิ้มแห้งๆก่อนจะยันตัวยืนขึ้นมาประจันหน้ากับเขา ว่าแต่ทำไมหมอนี่ตัวสูงเหมือนเสาไฟฟ้าเลยอ่า
“เธอมีอะไร ทำไมถึงต้องมาแอบมองฉันแบบนี้”
“เอ่อ...คือ”
แง้ว คืออะไรดีฟะ นึกไม่ออกงะ T^T
“หืม -_-?”
“อะ...คือฉันมาเล่นเปียโน”
เหตุผลอะไรช่างมันก่อนละกัน วุ้ย T-T
“เปียโน?.... แต่ฉันจำได้ว่าที่นี่ไม่อนุญาตให้นักเรียนใช้เปียโนในช่วงเย็น”
ว้ากกกกก เวร ฉันลืมไปได้ยังไงกันเนี่ยยยยยย T^T แล้วจะเอาไงต่อดีละ
“ก็ฉันอยากเล่นนิ ทีนายยังเล่นได้เลย”
“เธอเนี่ย เรียนไม่ได้เรื่องแล้วยังไม่มีมารยาทอีกนะ”
“นายว่าใครไม่มีมารยาท พูดให้มันดีๆนะ”
ฉันกำมือแน่น หนอย ว่าฉันเรียนไม่รู้เรื่องไม่เท่าไหร่ แต่ว่าฉันไม่มีมารยาทมันรับไม่ได้โว้ย -^-
“ก็เธอไง อย่าลืมสิว่าฉันเป็นอาจารย์ของเธอนะ”
“ทีนายเองยังไม่มีมารยาทเลย เป็นอาจารย์ซะเปล่า”
“คนอย่างเธอ กล้าเถียงฉันฉอดๆ แบบนี้มันไม่ต้องมีมารยาทก็ได้มั้ง”
“งั้นฉันเองก็ไม่เห็นจำเป็นต้องมีมารยาทกับนายเลยนิ”
“-_-*********”
“-_-*******”
“อยากเล่นก็เข้ามา”
อยู่ๆ อีตาหัวทองพูดห้วนๆ ก่อนจะเดินนำฉันเข้าไปในห้อง ฉันและอีตาหัวทองเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเปียโนสีดำหลังใหญ่ก่อนที่หมอนั้นจะ
“เอ้า...อยากเล่นก็เล่นสิ”
อีตาหัวทองดันหลังให้ฉันนั่งลงกับเก้าอี้เปียโน เอาแล้วสิ ฉันเล่นเปียโนไม่เป็นอะ T-T ทำไงดี
“ฉันเปลี่ยนใจ...ฉันไม่เล่นแล้ว”
ฉันพูดและลุกให้อีตาหัวทองนั่งแทน
“เล่นไม่เป็นละสิ”
“ใครบอกว่าฉันเล่นไม่เป็น”
“ถ้าเล่นเป็น ก็เล่นสิ ฉันอยากดู”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากเล่น”
ฉันยังคงยืนเถียงหมอนี้ เมื่อยคอชะมัด ไอ้เสาไฟฟ้าเอ้ย
“ไม่มีมารยาทแล้วยังโกหกเก่งอีก -_-^”
“กรี๊ดดดด นี้นายด่าฉันอีกแล้วนะ ไอ้หัวทอง T_T”
“เธอเองก็เลิกเรียกฉันว่าไอ้หัวทองซะทีสิ ฉันห่างกับเธอตั้งเกือบห้าปี แต่เธอกับเรียกฉันแบบนี้ได้ไง”
“แล้วฉันจะไปรู้หรอ ว่านายชื่อเล่นอะไร ใครถามก็ไม่ตอบ”
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามไร้สาระของนักเรียนในเวลาเรียนนิ”
“แล้วจะเอายังไงกันแน่ละ”
“เธอก็เรียกฉันว่าอาจารย์ไงละ มันยากตรงไหน”
“มันยากสิ เพราะนายสอนวิชาที่ฉันเกลียด”
“เหตุผลฟังไม่ขึ้น -_-^”
“เรื่องของฉัน”
ฉันพูดและเป็นฝ่ายเดินออกมาจากห้อง ฉันอยากจะบ้าตาย แล้วแบบนี้ฉันจะหาข้อมูลของหมอนี่ได้ไหมเนี่ย T-T แต่ที่รู้ก็มีอย่างหนึ่งแหละ หมอนี่นิสัยแย่สุดๆเลย
“เธอจะไปไหนนะ”
ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปนั้น อีตาหัวทองก็คว้าแขนของฉันเอาไว้ อ๊ากกก นู๋โดนปู้จายหล่อแต๊ะอั๋ง =[]=
“ปล่อย ฉันจะกลับบ้านแล้ว”
ฉันพยายามใช้แรงของตัวเองสะบัดข้อมือของอีตานั้นออก แต่ว่าทำไมมันไม่ขยับละ -_-;; หมอนี่กินควายเข้าไปหรือไง แรงเยอะชะมัด
“อะไรกัน เถียงแพ้แล้วจะหนีหรือไง”
“ใครหนี พูดดีๆนะ -_-*”
“ก็เธอไง”
“อ๊ากกก ปล่อยฉันไม่คุยกับนายแล้ววว”
“เธอชื่ออะไร”
“ฮะ...เมื่อกี้นายถามว่าไงนะ”
น่าแปลกมาก ทำไมอยู่ๆ หมอนี่ถามชื่อฉันละ
“ฉันถามว่าเธอชื่ออะไร”
“พิญดา” ฉันตอบหมอนั้นห้วนๆ
“ชื่อเล่นละ”
“บราวนี่”
“เหอะ ขนมเน่านั้นเอง -_-^”
ใครก็ได้ขอมีดที ฉันอยากหั่นปากอีตานี่เป็นชิ้นๆๆๆๆ TTOTT
“นายเคยตายมะ -_-+”
“เหอะ ฉันชื่อยูโร ยินดีที่ได้รู้จัก”
อะไรนะ O_O ฉันต้องหูฝาดแน่ๆ หมอนั้นบอกชื่อตัวเองงั้นหรอ
“ทำหน้าปัญญาอ่อนทำไม ยัยขนมเน่า -_-^”
ฉันอยากจะฉีกปากหมอนี่ออกเป็นชิ้นๆจริงๆนะ -.,-
“จะกลับแล้วงั้นสิ....งั้นก็กลับดีๆละ ยัยนักเรียนติ๊งต๊อง”
อีตาหัวทองหรือยูโรนั้นแหละ ปล่อยมือออกจากแขนของฉันก่อนจะหันหลังเดินไป นี่ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจ ที่หมอนั้นยอมบอกชื่อกับฉันดี -_-;;
ฉันเดินลงบันไดมาเรื่อยๆสักพัก ฉันก็รู้สึกได้ว่ามีคนดึงคอเสื้อ ใครหนอ ช่างบังอาจมาดึงคอเสื้อสาวแสนสวยอย่างฉันได้
“นี่ รอเดียวสิยัยขนมเน่า”
เอ๋ ฉันว่าเสียงที่ฉันได้ยินมันคุ้นๆนะ -_-;; และด้วยความสงสัยฉันจึงหันหลังกลับไปดู และก็พบว่าไอ้คนที่ดึงคอเสื้อฉันเมื่อกี้ก็คืออีตายูโรนิเอง
“นายมีอะไรอีกละ”
“เธอกลับยังไง”
“แล้วฉันกลับยังไง ไปเกี่ยวอะไรกับนาย”
“นี่มันมืดแล้วเดียวฉันไปส่ง -_-;;”
อืมจะว่าไปนี่มันก็หกโมงกว่าแล้วนี่หว่า แต่ว่าไงนะ อีตานี่จะไปส่งฉันงั้นออ -_-;;
“ไม่ต้องอะ ฉันกลับเองได้”
“นักเรียนติ๊งต๊องปัญญานิ่มอย่างเธอ กลับบ้านเองอันตรายจะตาย เดียวก็โดนฉุดหรอก”
อ๊ากกก อีตานี่ด่าฉันอีกแล้ว นี้ฉันไปทำให้โคตรหมอนี่ตายรึไง ถึงได้ด่าฉันอยู่ได้ T-T
“ฉันกับนายเรามาต่อยกันดีมะ -_-+”
“-_-^ ไม่รู้แหละ เธอไปรอฉันที่ลานจอดรถ ห้ามไปไหนเด็ดขาด ไม่งั้นฉันทำโทษเธอแน่”
ฉันได้แต่จ้องตาหมอนั้นเขม็น เหอะ คิดว่าเป็นอาจารย์แล้วจะขู่ฉันได้หรือไงกัน ฉันทำเป็นพยักหน้าเงิกงัก อย่างไม่สนใจ หมอนั้นจึงยอมปล่อยให้ฉันเดินลงมาจากตึกเรียน -_- =3333
และเรื่องอะไรละที่ฉันจะต้องทำตามที่หมอนั้นพูด เหอะ อยากทำโทษอะไรก็เชิญ เพราะฉันจะฟ้องแม่ของสกายให้ไล่หมอนี่ออกซะเลย >O<\ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับบราวนี่คนนี้ คิดผิดซะแล้ว วะ ฮะ ฮ่าๆๆๆ ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจนพ้นประตูโรงเรียน ที่ตอนนี้เริ่มเงียบไม่มีผู้คนเดินพรุกพร่านเหมือนตอนประมาณ 4-5 โมงเย็น จะมีเหลือก็แต่พวกนักกีฬาของโรงเรียนที่จะต้องซ้อมกันจนค่ำ ฉันเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆ แต่แล้วก็มีรถจากัวล์สีดำเงาวับแล่นมาด้วยความเร็ว ก่อนที่รถคันนั้นจะมาจอดเทียบกับบริเวณที่ฉันยืนอยู่
“เธอนี่มันพูดไม่รู้เรื่องหรือไงกัน -_-+”
กระจกไฟฟ้าค่อยๆถูกเลื่อนลง เผยหน้าของซาตานในคราบเทพบุตร แต่ตอนนี้ฉันว่าอีตายูโรเหมือนยักษ์ที่แยกเคี้ยวรอขย้ำฉันซะมากกว่า
“อะไรละ ฉันยังไม่ได้ตกลงเลยนะว่าจะไปกับนาย”
“ไม่ต้องพูดมากแล้ว เธอรีบขึ้นรถซะ หรือจะให้ฉันลงไปอุ้มว่ามา -_-^”
“ทำไมต้องขึ้น -_-^”
“1”
“....”
“2”
อีตายูโรทำท่าจะลงจากรถ เฮือก หมอนี่เอาจริงอะ O-O
“ไม่ต้องยะ ฉันขึ้นเองได้ T^T”
ฉันเดินอ้อมไปเปิดประตูข้างคนขับ (นั่งหลังเดียวเขาจะด่าเอาได้ว่า เขาไม่ใช่คนขับรถ -_-^)
“เฮ้!!! ยัยขนมเน่า ใครสั่งให้เธอนั่งหน้านะ -_-^”
“นายนี่เรื่องมากชะมัด เดียวพอฉันไปนั่งข้างหลัง นายก็จะบ่นอีกว่านายไม่ใช่คนขับรถของฉัน”
“ฉันจำได้ว่าไม่เคยคิดจะพูด เพราะงั้นเธอไปนั่งข้างหลังซะ เพราะที่ข้างคนขับฉันจะไว้ให้แฟนฉันนั่งเท่านั้น อีกอย่างฉันไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดว่าฉันแอบกิ๊กกับลูกศิษย์ติ๊งต๊องอย่างเธอ -_-^”
อ๊ากกกก นี่ฉันหน้าแตกไม่พอ แถมยังโดนหมอนี่ด่าอีกแล้ว TOT ปากหมอนี่เป็นอะไรถึงได้กัดเจ็บยิ่งกว่าผู้หญิงอีก T.T
ฉันถึงกับเถียงไม่ออก ยอมเดินต้อยๆไปนั่งข้างหลังแทน หมอนั้นเมื่อเห็นฉันปิดประตูรถแล้ว พี่แกก็เหยียบคันเร่งเต็มที่ ทำอย่างกับว่าเมียจะคลอดลูกงั้นแหละ –o-
หลังจากที่ฉันบอกทางกลับบ้านเสร็จสรรพ อีตายูโรก็ไม่พูดอะไรต่อ เอาแต่ขับรถอย่างเดียว ไม่นานรถก็แล่นมาจอดหน้าบ้านอันแสนสุขของฉัน
“ขอบคุณ -_-+”
ฉันพูดเสียงเบามาก ก่อนจะเปิดประตูเตรียมลงจากรถ
“อะไรนะ ไม่ได้ยิน”
“ขอบคุณ”
ฉันเน้นเสียงให้ดังขึ้น
“พูดให้เพราะกว่านี้จะได้ไหม-_-^”
“ขอบคุณค่ะ”
ด้วยความหมั่นไส้สุดๆ ฉันจึงพูดประชดเสียงดัง ก่อนจะเดินเข้าบ้านโดยไม่ได้สนใจเลยว่าอีตายูโรจะพูดอะไรต่อ ฉันละหมั่นไส้หมอนี่จริงๆ ฉันอยากหนีหมอนี่ไปไกลๆจังเลยให้ตายสิ =o=
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ทำไมพอลงไปแล้ว การจัดหน้ากระดาษมันติดขอบหมดเลยอ่าค่ะ =O=;;