Shut Up! อย่าบอกใครนะ่ว่าฉันรักมาเฟีย! 3

[koonmai]

“นายยาร์ค!! มาได้ยังไงน่ะ! O_O”

นายยาร์ค 10 ปีต่อมาหายไป เหลือไว้เพียงแค่นายยาร์ค 10 ปีที่แล้ว อะไรกันอีก ล่ะนี่มันเรื่องอะไรฉันฝันกลางวันอีกแล้วใช่มั้ย T^T นายยาร์คที่กำลังอยู่ในสภาพเปียกอย่างกับลูกหมาตกน้ำแถมยังทำ หน้าเหวอสุดๆนี่มันหาได้ยากแหะ = . , =

“หยะ...ยัยไฮดรา - -;;”

“อะไรของนายมาเรียกชื่อคนอื่นเขาแบบนั้นได้ยังไงอ่ะห๊ะ! =___=”

ฉันชี้หน้าด่าแว้ดๆเสียงดังจนคนในบ้าน เพิ่งจะเริ่มเดินมาดู บ้านนี้น่าจะเป็นแบบพวกไฮโซจริงๆนั่นแหละนะมีเมดที่ใส่ชุดเมดจริงๆแบบน่า รักๆซะด้วย พวกชุดดำคงเป็นบอร์ดี้การ์ดพ่อครัวก็ใส่ชุดเชฟ = [ ] =! รวยแบบโคตรๆจริงๆ

“เอ่อ...คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชาย... = [ ] =”

ทุกคนจ้องพวกเราปากอ้าพะงาบๆแถมยังพูดเป็นเสียงเดียวกันด้วย...

“สมัยเอ๊าะ!”

พอพูดเสร็จก็ยังยืนปากพะงาบอยู่แบบนั้น เอ่อ...มันน่าตกใจมากเลยเหรอ นั่นสินะ! มันต้องน่าตกใจอยู่แล้วล่ะใครไม่ตกใจก็บ้าไปแล้ว ขนาดหน้าตานายยาร์คยังหลุดเหวออกมาเลย 555+ เป็นยังไงล่ะเก๊กเลยล่ะสิคุณชายเอ้ย! >O<

“นี่! นายยาร์คนายมาได้ยังไง = =”

“แล้วเธอล่ะมาที่นี่ได้ยังไงรู้มั้ยว่าฉันต้องลำบากตามหาเธอเพราะ คุณน้าขอร้องน่ะ!”

ตามหาฉันคุณแม่น่ะเหรองั้นแสดงว่าก็ยัง คิดว่าฉันอยู่ที่ร้านขายของโบราณน่ะสิ ตายแล้ว! เจ้าของร้านจะไม่โดนว่าเหรอเนี่ยคุณฌเม่ต้องไปว่าอะไรเขาแน่ๆเลย T^T

“นายยาร์คช่วยเล่าให้ระเอียดกว่านี้หน่อยได้มั้ย เรื่องที่นายมาที่นี่น่ะ”

“หะ เอ่อ...ก็พอตอน 6 โมงกว่าๆคุณน้าก็โทรมาหาแม่ของฉันแล้วบอกให้รีบไปที่ร้านขายของโบราณน่าจะไป ดูของกันนะ พอฉันกับแม่ไปถึงคุณน้าก็ลากคุณเเม่ไปดูของข้างในแล้วคุณน้าก็ร้องออกมาบอก ว่าเธอหายไปน่ะนะ แล้วก็เลยเดินตามหารอบร้านกันใหญ่เลยฉันก็ไม่เห้นกระจกใบใหญ่ที่อยู่หน้า ร้านน่ะเลยจ้องเอาๆแล้วก็โผล่มาที่นี่นั่นแหละ = =;;”

กระจกใบใหญ่เหมือนฉันเลยนี่นา! แสดงว่ากระจกนั่นต้องมีอะไรแน่ๆ ก่อนอื่นต้องมาชวยกันคิดสินะว่าจะเอายังไงต่อไป T^T นายนี่ได้ยินว่าอะไรก็ไม่รู้ มะ...มา

“เอ่อ...ขอโทษทีที่ขัดจังหวะแต่เธอคงไม่ได้มาที่นี่เหมือนฉันใช่ มั้ย -_-“

“(T_T) ถ้าฉันตอบว่าใช่ล่ะ”

“ประเสริฐมาก แล้วที่นี่ที่ไหนไม่เคยเห็นมาก่อนเลย - * -“

ฉัน ที่ตอนนี้ลงไปนั่งกองกับพื้นแล้วทำท่านางเอกกำลังโดนกลั่นแกล้งเงยหน้าขึ้น มาแล้วอ้าปากที่จะพูด...

“ที่นี่คือโลกอีก 10 ปี ^^ ยินดีต้อนรับยาร์คและไฮดรา 10 ปีที่แล้ว”

หือ? นั่นใครน่ะข้างหลังมีพวกชุดดำอยู่เต็มเลย ผู้ชายที่ใส่สูทอีกแล้ว! แถมตัวเล็กไปหน่อยอีกต่างหากบรรยากาศแบบนี้มันเหมือนในหนังมาเฟียเลย T^T

“นายเป็นใคร - * -!”

นาย ยาร์คเริ่มใช้การตะคอกแทนการพูดซะแล้ว อารมณ์เสียรึไงเฮ้ยๆ เดี๋ยวก็โดนเป่าสมองหรอกไม่ได้แล้วสงสัยคงต้องทำอะไรซักอย่าง

“หนะ...นายยาร์คเดี๋ยวก่อน T_T”

ฉัน ที่นั่งอยู่เนื่องจากขาไม่มีแรงที่จะลุกก็ตัดสินใจคว้าหมับที่ขากางเกงของ นายนั่นก่อนจะทำเสียงที่คิดว่าน่าสงสารที่สุด

“เฮ้ย! ทำอะไรของเธอเนี่ยยัยไฮดราไม่มีมันสมอง = [ ] =!”

นาย ยาร์คหันควับมาจับแขนฉันแล้วออกแรงดึงๆให้มือฉันหลุดออกจากขากางเกงยิ่งทำ แบบนั้นฉันยิ่งเกาะแน่นขึ้นไม่ใช่เพราะกลัวมีเรื่องแล้วล่ะ นายนี่มันด่าฉันไม่มีมันสมองตายซะเหอะ! = =*

“เอ่อ...พวกเธอ - -;;”

คนตัวเล็กเมื่อกี้เริ่มปริปากพูดออกมาแต่ฉันกับนายยาร์คก็ยังคง ยื่นแย้งแอนด์ฉุดกระชากลากถูกันอยู่แบบนั้นโดยๆไม่สนใจใครเลย

“เฮ้ย! ปล่อยขากางเกงแสนแพงของฉันซะยัยตัวไม่มีกระดูกสันหลัง!”

“ไม่ปล่อย! ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยดึงก็ดึงสิกางเกงขาดไปเลย ย้าก!! >O<*”

ฉันออกแรงดึงขากางเกงของนายยาร์คมากขึ้นกว่าเดิมกล้าดียังไงมาว่า ฉันไม่มีกระดูกสันหลังย่ะหนอยแน่ะ!

“พวกเธอ! ถ้าอยากกลับบ้านกันอย่างปลอดภัยล่ะก็เลิกเล่นกันเดี๋ยวนี้ฉันไม่ขำนะ!!”

เสียง ประกาศกร้าวของบุคคลตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงนี้ ฉันก็ลุกพรวดขึ้นมาจากตอนที่นั่งอยู่และก็ปล่อยขากางเกงของนายยาร์คแต่โดยดี ผู้ชายคนนั้นถอนหายใจเฮือกโตก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวที่วางอยู่กลาง บ้านหลังนี้ ก่อนจะทำเป็นเชิงให้พวกเราไปนั่งด้วยกันกับเขา ตอนเดินเพื่อจะไปนั่งฉันกับนายยารืคหันหน้ามามองกันเล็กน้อยก่อนจะสะบัดกัน ไปคนละทางและนั่งคนละมุมเลยด้วยซ้ำไป

“ฉันจะเล่ารายละเอียดให้พวกเธอฟังก็แล้วกัน ที่นี่น่ะคือโลกอีก 10 ปีข้างหน้าไม่ต้องถามว่าพวกเธอมาได้ยังไงเพราะมันไม่มีเหตุผลที่สรุปได้ ในเมื่อพวกเธอมาแล้วพวกเธอก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองอีก 10 ปีแทนตัวเธอเองที่อยู่ในยุคและเวลานี้ซะ”

พวก เราทั้งสองคนยังคงนั่งเงียบไม่มีใครปริปากพูดออกมาแทนการยอมรับ...รึเปล่านะ

“งานของพวกเธอก็ไม่ได้มีอะไรมากมายนายน่ะ...เอ่อ...ยาร์คสินะนาย 10 ปีที่แล้วยังไม่รู้จักฉันเลยแต่โตขึ้นมานายต้องรู้จักฉันแน่ๆ นายน่ะบ้าระห่ำมากเลยนะ ขอบคุณที่ช่วยเหลือฉัน ^^”

ผู้ชาย คนนั้นพูดก่อนจะหันไปยิ้มกว้างให้ทางนายยาร์คอย่างเป็นมิตร ก่อนจะหันมาทางฉันด้วยสีหน้าเรียบๆแบบเดิม

“งานของนายน่ะก็แค่...เป็นมาเฟีย มันไม่อะไรหรอกนะแค่ดูแลแก๊งเท่านั้นเราก็ไม่ได้ค้าอาวุธเถื่อนหรืออะไรเรา แค่ทำหน้าที่แทนตำรวจ ^_^ เพราะตำรวจเดี๋ยวนี้ก็ไม่สื่อสัตย์กันซะทีเดียวหรอก”

“มาเฟีย! ล้อเล่นรึเปล่านายยาร์คเนี่ยนะ! = [ ] =”

อะไรกัน...คุณน้าจะยอมเหรอลูกชายของตัว เองลุกชายคนเดียวไปทำงานอะไรแบบนั้น สมัยนี้ยังมีอยู่อีกเหรอ! ท่าทางของนายยารืคเองก็ไม่ดูตกใจอะไรเลยยังนั่งเท้าคางนิ่งเหมือนไม่มีอะไร เกิดขึ้น แค่คิดเท่านั้นว่าเป็นคนเถื่อนแต่ไม่นึกว่าจะเถื่อนจริงๆ คุณน้าหนูขอโทษนะคะที่ดูแลลูกชายคุณน้าไม่ดี T^T

“อ่ะห่ะๆ เธอยังเหมือนเดิมเลยนะไฮดราอย่าเต้นไปสิเธอในอีก 10 ปีก็อยู่กับยาร์คนี่นาแถมยังเป็นแฟนกันตั้งแต่ม.ปลายด้วยน่านับถือจริงๆเลย”

“ห๊า!! = [ ] =”

นาย ยาร์คร้องขึ้นมาเสียงหลงแถมยังลุกพรวดขึ้นมาจากโซฟาอีกตะหาก ดีนะที่เรื่องนี้ฉันพอจะรู้มาก่อนและทำใจได้นิดนึง T^T ไม่งั้นฉันกับนายนี่ได้เถียงกันตายแน่ๆว่าฉันไปมองผู้ชายแบบนั้นได้ยังไง _ _;; หรือนายนั่นจะเถียงว่าฉันไปเลือกเธอได้ยังไงชัวร์เลย

“เฮ้ย~~ ยาร์คใจเย็นนายเป็นคนเลือกไฮดราเองนะพอเขาจะไปจากนายจริงๆก็แทบจะเอาปืนยิง หัวคนอื่น = . , =”

“ฉันไม่มีทาง...ที่ จะ โว้ย! - - *”

นายยาร์คท่าทางจะอารมณ์ไม่ดีอย่างจัง เลยกระฟัดกระเฟียดขึ้นมาเชียว ฉันไม่เครียดอะไรเรื่องอนาคตที่จะเกิดหรอกนะเพราะเราเปลี่ยนมันได้ ฉันห่วงเรื่องอดีตที่ฉันต้องเจอกับนายต่างหาก Y_Y

“อ่อลืมบอกฉันชื่อ บลู ยินดีที่ได้รู้จักในอนาคตนะ ^^”

ผู้ชาย คนที่ชื่อ บลู ยังคงยิ้มแบบเป็นมิตรเช่นเดิม ใจดีแบบนี้เป็นหัวหน้ามาเฟียได้เหรอ =_=; อีกอย่างสไตล์แบบนี้เป็นเพื่อนกับนายยาร์คที่...จ้องคนเป็นมิตรอย่างกับจะ ขูดเลือดขูดเนื้อ ออร่าเป็นดอกไม้กับออร่าเป็นสายฟ้านี่มันต่างกันดีจริงๆ

“นายอายุเท่าไหร่! - -*”

“ห๊า! ฉันเหรอ...เอ่อ...26 ^^;;”

“เหอะ! ลุงเอ้ยนายสมควรให้ฉันเรียกชื่อห้วนๆหรอกนะ ลุงบลู ^_^*”

รอย ยิ้มอาบยาพิษของนายยาร์คมันคืออะไรยิ้มได้หน้าซื่อตาใสแต่แววตายังกับเสือ ที่จ้องตะครุบแบบนี้น่าขนลุก พอคุยกันได้หอมปากหอมคอคุณบลู เอ่อ...เรียกแบบนี้ดีกว่าเพราะอายุก็ห่างกันอยู่โขเรียกแบบเพื่อนมันคงไม่ดี เพราะไหร่ (ถึงจะรู้ว่าในอนาคตจะรู้จักกันก็เหอะ - -) คุณบลูก็พาเราไปแนะนำส่วนต่างๆของ ‘บ้าน’ ที่ไม่เหมือนบ้านแล้วห็พาเราขึ้นไปห้องนอนที่เราในอนาคต ใช้นอนเป็นประจำ แต่เรื่องที่ช็อคก็คือฉันกับนายนี่นอนห้องเดียวกัน! นายยาร์คกับฉันเลยแว้ดขึ้นมาว่าจะนอนห้องเดียวกันได้ยังไงเลยแยกกันแบบคนละ มุม คนละหลืบ คนละซอก คุณบลูก็ขอตัวไปเคลียร์งานที่เหลือเห็นว่าตอนเช้ามีอะไรให้เคลียร์อีกเยอะ ฉันกับนายยาร์คเลยแยกย้ายกันนอน

‘เหนื่อยจัง...คิดถึงบ้านป่านนี้คุณแม่กับคุณพ่อคงเป็นห่วงแย่แล้ว ล่ะมั้ง’

ฉันเปิดประตูอย่างเอื่อยๆ เข้ามาในที่ๆเขาบอกกันว่าคือห้องของฉันในอีก 10 ห้องนี้ถูกตกแต่งด้วยสีเขียวเป็นส่วนหลักเหมือนเดิมเลยเรื่องการใช้สีเขียว แต่งห้องเนี่ย ตุ๊กตายังเป็นสีเขียวเลยแหะแต่...ทำไมมันตัวใหญ่จังใหญ่เท่าคนเลยนะเนี่ยสี เขียวด้วยฉันเอาจากไหนน่ะ ว่าแล้วฉันก็เดินไปรอบๆตุ๊กตาหมีตัวนั้นแล้วก็ไปสะดุดกับป้ายที่เขียนอยู่ ตรงหูของตุ๊กตาตัวนี่ว่า ‘ยาร์ค’ เฮ้ย! นายยาร์คซื้อให้เหรอ! บ้าไปแล้วไม่มีทาง -_- คนที่อารมณ์ร้อนแถมเอาใจผู้หญิงไม่เป็นแบบนั้นจะซื้อของพรรนี้เหรอ อ๊ะ จริงสิก่อนหน้านี้ที่เจอกับนายยาร์ค 10 ปีข้างหน้าหมอนี่ก็เปลี่ยนไปยิ้ม...นะใช่มั้ยหมอนี่ยิ้มด้วยล่ะ

“ฟุ้งซ่านใหญ่แล้วเรานอนดีกว่า”

ฉัน ล้มตัวลงนอนแล้วก็...ทั้งหมดมืดแสดงว่าฉันหลับใช่มั้ยแต่ทำไมไม่หนาว รู้สึกว่า...อุ่นมากๆเลย



ยามเช้าที่รุ่งอรุณมาถึงทุกคนควรได้ยินเสียงนกร้องจิ๊บจั๊บไปมา แต่ภายในหลายวันมานี้ฉันได้ยินแต่เสียงที่รบกวนการนอน เขาว่ากันว่าการนอนให้ครบ 8 ชั่วโมงช่วยบำรุงผิวพรรณและไม่ทำให้ตากลายเป็นหมีแพนด้า แต่พวกผู้ชายข้างล่างนั้นจะทำให้ฉันเป็นบ้า! กับการรบกวนการนอนและกิจกรรมต่างๆที่ต้องใช้สมาธิ

ปัง! ปัง! ปัง! เพล้ง!~~

“กรี๊ดดดด >O<”

เอา อีกแล้วเหรอ TTOTT พวกผู้ชายพวกนี้ให้ฉันนอนแบบสงบบ้างได้มั้ย!! เสียงเมื่อกี้คือเสียงการซ้อมยิงปืนของนายยาร์คที่มีเป้าอยู่เต็มคฤหาสน์ไป หมดขอบหน้าต่างก็มีแล้วนายนี่ดันเป็นมือใหม่ยิงก็ไม่โดนเลยคาดว่าน่าจะพลาด ไปโดนกระจกห้องครัวแล้วบรรดาเมดก็กรี๊ด เพราะกระจกมันแตก =_=;; ฉันเดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจากในห้องนอนแต่ละก้าวที่เดินก็เพิ่มน้ำหนักให้ มันมีเสียงตึงตังไปด้วย โมโห! เป็นอย่างนี้ได้ทุกวันเลยให้ตายสิ ฉันเดินไปตรงห้องโถงที่มีชายยื่นออกมาข้างนอกสนามหญ้าที่นายย้ากซ้อมยิงปิน กับคุณบลูและบรรดาบอดี้การ์ดทั้งหลาย

ปัง!

“นี่พวกนาย!! เลิกส่งเสียงเอะอะซักทีหัดเกรงใจชาวบ้านเค้าบ้างมั้ยคะ! คนจะหลับจะนอนมากวนอยู่ได้!”

แฮ่ ก แฮ่ก แฮ่ก ฉันตะโกนจนสุดเสียงแต่ไม่มีใครหันมามองฉันเลยเหมือนจะไม่เห็นหรือไม่ได้ยิน ด้วยซ้ำ ก็แน่ละทุกคนใส่ที่ครอบหูนี่นาจะไปได้ยินเสียงฉันได้ยังไง ท่องไว้ ปลง ปลง ปลง ปลง =_=** ฉันต้องปลงสังขารเฮ้ยไม่ใช่! ยังไม่ได้แก่ซะหน่อยต้องปลงกับการกระทำพวกนี้ต่างหากใจเย็นไว้

“เฮ้อ~ เหนื่อยวันๆก็ไม่มีอะไรให้ฉันทำถ้า เป็นในยุคนี้เราก็อายุตั้ง 26 แล้วนี่นา...คนอายุ 26 เค้าทำอะไรกันบ้างล่ะแต่ตัวฉันอายุ 16 นะเด็กอายุ 16 ก็ต้องเที่ยวกินไอติมกับเพื่อนๆ ไม่ก็เรียนพิเศษ ใช่สิ! เรียนพิเศษ ><”

ฉัน ทำหน้าตาดี๊ด๊าจนเมดสาวๆหันมามองด้วยสายตาเอ่อ...ช่างมันเถอะแต่ฉันต้องรีบ ไปแต่งตัวแล้ว นายยาร์คยังฝึกซ้อมยิงปืนนู่นนี่ยังกับ FBI เพราะว่าต้องไปเป็นมาเฟียแถมมือขวาอีกต่างหาก งั้นฉันก็ต้องเรียน เรียน เรียน จะได้เป็นคุณนายแห่ง...เอ๊ะ! ไม่ๆจะได้เป็นนักเรียนดีเด่นยังไงล่ะ = . , = เรียนอะไรดีหนอ~~ ฉันวิ่งขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วลงมาเพื่อไปเข้าห้องสมุดของคฤหาสน์ที่คุณ บลูบอกว่ามันคือ บ้าน -_-;; ค้นหาตัวเองก่อน...ฉัน ก็พอจะเคยเรียนเปียโนมาบ้างถูกจับเรียนชัดๆ ตั้ง 4 ปีแน่ะ T^T คุณเเม่นะคุณแม่หลอกลูกสาวได้ ส่วนภาษาก็อังกฤษก็พอฟุดฟึด Yes No OK! ถามอะไรตอบเยสไว้ก่อน = _ =;;

“เอ๊ะ! อ้าว...เพิ่งสังเกตุว่าวันนี้ไฮดราใส่กางเกงสีเขียวของไฮดรานะเนี่ย ^_^”

คุณบลูเข้ามาในห้องสมุดพร้อมกับนายยาร์คพูดพร้อมยิ้มไปด้วยแต่ ประโยคมันแลแปลกๆแหะ ไฮดรา(10ปีที่แล้ว)ใส่กางเกงสีเขียวของไฮดรา(10ปีต่อมา) ก็ในตู้มันมีแต่พวกสีเขียวๆก็ฉันชอบสีเขียวนี่นาวันนี้ก็เลยแค่เสื้อยืด ธรรมดาสีขาวกับกางเกงสีเขียวๆแค่นั้นเองไม่มีอะไรมากอยู่บ้านะคะจะสวยไปไหน

“ไฮดราทำอะไรอยู่เหรอ~ ขยันจังเลยน้า~~”

“เอ่อ...ฉันว่าจะหาพวกเรียนพิเศษน่ะนะอยู่นี่ก็ไม่มีอะไรทำ ^^;;”

“เหรอ~ ยาร์คก็ซ้อมยิงปืนเล้วก็ฝึกนั่นนี่มาได้ซักพักเหมือนกันนะ ไฮดราคงจะเหงาล่ะสิงั้นฉันจะหาที่เรียนพิเศษให้เอามั้ยล่ะ ไฮดราอยากทำอะไรล่ะ”

คำถามนี้เล่นเอาคิดหนักอยากทำอะไรงั้น เหรอ...ศิลปะไม่เอาหรอกฉันไม่ชอบพวกดีไซน์ ภาษาก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ดนตรีล่ะ!

“เอ่อ...อยากเรียนพวก ดนตรีน่ะ”

“ดนตรีเหรอไฮดราจะ เรียนไวโอลินมั้ยล่ะมันแลเหมาะกับไฮดราดีนะว่าไงยาร์ค ^_^+”

นาย ยาร์คที่กำลัง...เอ่อ...จะเรียกว่าอะไรดีล่ะล้วงปลาทองในโหลดอย่างเมามันโดน มีถุงมือที่ใส่ตอนซ้อมยิงปืนอยู่ด้วยมาล้วงๆจะจับปลาทองซะงั้นแหละ

“ไวโอลินไม่เหมาะกับพวกสมองกลวงแบบยัยนั่นหรอกแต่ยังไงก็ไม่ใช่ ตังค์ฉันจะเรียนอะไรก็เรียนไปเหอะ -_-“

โห! พูดด้วยท่าทางหน้าตายสุดๆ =_=* นายนี่นี่มันน่าฆ่านักพอรู้ว่าตัวเองใหญ่ขึ้นมานี่ข่มคนอื่นเขาไปทั่วเลยนะ นายยาร์ค

“อืม...ไฮดราฉันว่า ไฮดราไม่ต้องเรียนพิเศษหรอกนะลองเข้าครัวไม่ก็ทำอะไรที่มันไม่ต้องอยู่เฉยๆ ดูสิ เอาครูมาสอนที่บ้านก็ได้นะ อ่อ! จริงสิพวกสอนเต้นรำอะไรแบบนี้ล่ะก็พอจะหาให้ได้นะ ^^”

“อ่ะ...เอ่อ...”

“เอาเป็นว่าตามนี้นะ เอ๊าะ! ยาร์คได้เวลาซ้อมขี่ม้าแล้วไปเร็วเข้า ไปก่อนนะไฮดรา ^_^”

“ตะ...แต่ –O-“

ปัง!

ไป ซะแล้วแหะ...ให้ตายสิไม่ฟังฉันกันเลยนะพวกนี้น่ะ ฉันว่าพลางหันไปเก็บหนังสือในห้องสมุดที่วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะที่ฉันนั่ง อยู่ ในห้องสมุดแท้ๆแต่ดันมีโหลใส่ปลาทองแล้วก็ยังมีกิ้งก่าที่เลี้ยงไว้ในตู้ ด้วย =w= น่าขยะแขยงน่าดูใครกันนะที่เป็นคนเอามันมาเลี้ยงกันเนี่ย

ปึก ปึก

ฉันรวบรวมหนังสือที่เก็บไว้ในอุ้งมือก่อน จะเดินไปหาล็อคที่เก็บหนังสือไว้เป็นหมวดๆ ถ้าคุณบลูสนใจฟังฉันบ้างล่ะก็นะฉันคงจะมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ซะ อีก อะไรกันตัดสินใจอยู่คนเดียวเลยนี่นาอย่างนี้คนเรียนก็แย่น่ะสิเหมือนโดน บังคับเรียนแล้วมันจะมีความสุขเหรอ เฮ้อๆ =_= พูดก็พูดเรื่องเรียนเนี่ยเราเพิ่งจะ ม.4 เองนะนี่ก็มาได้อาทิตย์กว่าๆแล้วด้วยยังไม่ได้ไปเรียนหนังสือเลย แต่ถ้าเข้าโรงเรียนเดิมแล้วอาจารย์ก็ต้องจำหน้าได้อยู่ดีแหละแฟ้มประวัติก็ ยังอยู่ T_T ดับอนาถนี่ฉันจะไม่ได้เรียนหนังสือจนกว่าจะกลับไปยังยุคปัจจุบันเหรอ?? แล้วถ้าในยุคปัจจุบันเวลาเคลื่อนไปด้วยล่ะ มันไม่กลายเป็น 10 ปี! แล้วฉันไม่มีทางกลับได้ก็ต้องติดอยู่ในห้วงเวลา 10 ปีน่ะสิ แบบนี้ดูแล้วมันจะไม่ค่อยดีนะเนี่ย ฉันยืนบ่นอุบอิบๆอยู่คนเดียวแล้วก็เดินเลี้ยงตรงมุมตู้หนังสือที่อยู่ฝั่ง ตรงข้าม

“เอ๊ะ!”

มี ผู้หญิงสวมชุดเมดกำลังเรียงหนังสืออยู่บนชั้นหนังสือประมาณ 3-5 คนทุกคนต่างหันมาทางฉันแล้วก็ยิ้มให้พร้อมกับมีคนๆนึงในจำนวนนั้นเดินมาหยิบ หนังสือในมือของฉันเป็นเชิงว่าคงจะไปเก็บให้กระมัง มีเมดเยอะกันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยบ้านนี้น่าสนใจนะ~ จะมีคุณพ่อบ้านอย่างเซบาสเตียนมั้ยค่ะ >o<555+ คุณทานากะ รถสปอร์ตสีแดง แล้วก็...หมาขนยาวนามอเล็กซ์ซานเดอร์ ฉันเดินออกมมจากห้องสมุดด้วยหัวใจที่เต้นตึกๆตักๆถ้าเป็นคุณพ่อบ้านล่ะก็ไม่ อยู่ในครัวก็อยู่ที่ห้องทำงานของผู้ที่เป็นมาสเตอร์ใช่มั้ย > . , <// อยากเห็นจังเลย แล้วคุณทานากะล่ะจะนั่งดื่มชาอยู่รึเปล่าหัวเราะ โฮะๆๆ ด้วยใช่มั้ย

โครม!

“อ๊ะ ขอโทษค่ะ @O@”
TBC : )

[--]

จะอ่านอีกเอาอีกเอาอีกเอาให้จบบบบบบบบบบบบบบบบบ สู็้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ